Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η κυβέρνηση Τσίπρα ζυγίστηκε, μετρήθηκε και βρέθηκε ελλιποβαρής για όσα δεν έκανε επί των ημερών της, φοβούμενη το πολιτικό κόστος.
Αντιστοίχως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη γνώρισε παγκόσμια αναγνώριση για όσα έπραξε κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, αγνοώντας το πολιτικό κόστος.
Χθες, ο πρωθυπουργός απηύθυνε νέα δραματική έκκληση στους εκπαιδευτικούς να σπεύσουν για εμβολιασμό. Παράλληλα, όμως, φρόντισε να μη διαταράξει τις καλοκαιρινές τους διακοπές, ξεκαθαρίζοντας ότι στην παρούσα συγκυρία, η κυβέρνηση δεν συζητά τον υποχρεωτικό εμβολιασμό τους.
Και αναρωτιέται ο μέσος πολίτης, οπαδός του «πρέπει» και της λογικής, γιατί το έπραξε αυτό ο κ. Κ. Μητσοτάκης, όταν ο ίδιος, η κυβέρνηση στο σύνολό της και τα μέλη της Επιτροπής των Εμπειρογνωμόνων δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν καθημερινά πόσο ατομικά και κοινωνικά κρίσιμο- και άρα αυτονόητο- είναι να εμβολιαστούν όλοι οι ενήλικες πολίτες της χώρας.
Τα επιχειρήματα που διατυπώνουν είναι συντριπτικά και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης και δεύτερων σκέψεων, καθώς προκύπτουν από επίσημα στοιχεία του κράτους που δείχνουν τη διαφορά του προηγούμενου κύματος με το τέταρτο που βρίσκεται σε εξέλιξη, σε ό,τι αφορά στη σχέση εμβολιασμού, βαρέως νοσούντων και θανάτων από την Covid-19.
Γιατί, άραγε, σχεδόν ένας στους τρεις δασκάλους και καθηγητές, εξακολουθούν να διστάζουν; Χρειάζονται κάτι παραπάνω για να πειστούν; Δύσκολα, μπορεί να το πιστέψει κανείς. Στην καλύτερη περίπτωση διαθέτουν ανάλογη αγωνία με όλους όσους έχουν ήδη εμβολιαστεί, αλλά πολύ λιγότερη κοινωνική ευθύνη.
Και η Πολιτεία; Τι στάση κρατάει απέναντι στους αρνητές δασκάλους και καθηγητές που εκ του ρόλου τους διαμορφώνουν τους μελλοντικούς υπεύθυνους πολίτες της χώρας αλλά επιλέγουν να μην αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί, όπως όλοι οι υπόλοιποι, ποντάροντας στην απουσία συνέπειας;
Παράδοξο και σε μεγάλο βαθμό προβληματικό το σκεπτικό με το οποίο εξαιρούνται, έστω προς το παρόν, από την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού.
Πολύ περισσότερο όταν η ίδια πολιτεία, την ίδια στιγμή, απευθύνει εκκλήσεις στους γονείς ανήλικων παιδιών από 12 ως 17 ετών να σηκώσουν μια άγνωστη ευθύνη, στο πλαίσιο της κοινωνικής ευθύνης.
Διότι, αν για τους ενήλικες είναι αυτονόητη η συμμετοχή στον γενικό εμβολιασμό εν ώρα πανδημίας – με τα όποια υπαρκτά αγωνιώδη ερωτήματα – για τους ανήλικους δεν είναι. Και δεν είναι για μια σειρά από λόγους που δεν είναι της παρούσης.
Μια ευνομούμενη πολιτεία στηρίζεται στη συμμόρφωση όλων στους νόμους και τους κανόνες. Αν εν προκειμένω ισχύει η παροιμία «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις», τότε όλα τα υπόλοιπα περί σχολείων του μέλλοντος κ.λπ κ.λπ είναι άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε!
Η Έλλη Τριανταφύλλου είναι δημοσιογράφος
