Με αφορμή το νέο σκάνδαλο της παρακολούθησης του κ. Ανδρουλάκη και πιθανόν όχι μόνο (…), σε μία περίοδο –ή μάλλον, μία κυβερνητική θητεία– όπου «περίεργες» υποθέσεις διαδέχονται η μία την άλλη, μία μακρά περίοδο που ποτέ δεν ξέρεις ποιο σκάνδαλο θα δει το φως του ήλιου, αλλά τελικά θα μείνει «αναπάντητο» ή άλυτο… είναι να σκέφτεται κανείς, κατά πόσο είμαστε τελικά σε σωστή πορεία, ως χώρα.
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που παρακολουθείται κάποιο πρόσωπο από την ΕΥΠ.
Θυμόμαστε και την πρόσφατη παρακολούθηση του δημοσιογράφου, Θανάση Κουκάκη, όπως και το πόσο σύντομα χάθηκε από την ενημέρωση ως γεγονός.
Αυτή τη φορά όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά ή μάλλον εύκολα για τον κ. Μητσοτάκη.
Διότι, αυτή η υπόθεση έχει και άλλες διαστάσεις και άλλες παραμέτρους, που την καθιστούν δύσκολη να αντιμετωπιστεί επικοινωνιακά… Όπως συνηθίζει να κάνει από τότε που ανέλαβε.
Πρώτον, λόγω της πολιτικής ιδιότητας του νέου προσώπου-στόχου.
Δεύτερον, επειδή η πληροφορία «ταξίδεψε» από και προς τις Βρυξέλλες και όχι μόνο, καθιστώντας τη δύσκολη στο να χαρακτηριστεί από τους εγχώριους κύκλους ως παραφιλολογία ή να «βαπτιστεί» σκευωρία και εν συνεχεία να «θαφτεί»…
Τρίτον, μάλλον δεν είναι η μόνη παράνομη παρακολούθηση ή «νόμιμη επισύνδεση», όπως την αναφέρει ο κ. Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του, σε μία προσπάθεια να την αμβλύνει επικοινωνιακά ως έννοια και πράξη.
Εδώ, δεν έχουμε ένα ακόμα «ολίσθημα» από τον κ. Μητσοτάκη.
Έχουμε ένα τεράστιο σκάνδαλο, στο οποίο φέρει ευθύνη ο ίδιος, αλλά… ουδείς μετανοημένος στο Μαξίμου.
Αντιθέτως, μετά τη δημοσιοποίηση του σκανδάλου, τη μία μέρα γίνεται αναφορά σε ξένες χώρες– που επιθυμούν την παρακολούθηση του κ. Ανδρουλάκη– με εκείνες να τον διαψεύδουν κάθετα, την άλλη μέρα υψηλόβαθμο στέλεχος της ΝΔ αφήνει υπονοούμενα για το περιεχόμενο του υλικού που προέκυψε από την υποκλοπή– με τον θύτη ουσιαστικά, να εγκαλεί το θύμα– και στο τέλος… έχουμε άλλη μία δήλωση άγνοιας(!) από τον κ. Μητσοτάκη, δείχνοντας εμμέσως και τα στελέχη της ΕΥΠ και τη λειτουργία της Υπηρεσίας, ως ενίσχυση του αφηγήματος και του άλλοθι του, μιας και οι παραιτήσεις δεν έπεισαν κανέναν…
Ο κ. Μητσοτάκης δηλώνει πάλι άγνοια, αυτή τη φορά για όσα έπραξε η ΕΥΠ κατ’ εντολή του Διοικητή της, κ. Κοντολέων;
Άγνοια για τις παράτυπες πράξεις και τις πρακτικές, άλλης μιας προσωπικής του επιλογής, δηλαδή.
Όλοι θα θυμόμαστε πως ο κ. Μητσοτάκης, με το που ανέλαβε καθήκοντα, πήρε υπό την άμεση εποπτεία και ευθύνη του την ΕΥΠ, διορίζοντας –και μάλιστα, με αμφιλεγόμενο τρόπο, αφού δεν πληρούσε τα τυπικά προσόντα– στη θέση του διοικητή έναν άνθρωπο της επιλογής του, τον κ. Κοντολέων.
Το ίδιο έπραξε και με την ΕΡΤ, την οποία επίσης πήρε υπό την άμεση εποπτεία του.
Πως μπορεί να ερμηνευτούν αυτές οι επιλογές, με το που ανέλαβε την κυβέρνηση;
Πέραν δηλαδή, από την ανάγκη του κ. Μητσοτάκη να έχει τον απόλυτο έλεγχοκάθε πληροφορίας-και όχι μόνο- και μάλιστα με κάθε μέσο, ακόμα κι αν αυτό είναι νομικά, θεσμικά και πολιτικά μετέωρο.
Εξ αρχής, ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να επενδύσει σε μία «ολιστική» επικοινωνιακή πολιτική. Επέλεξε τη στοχευμένη διαχείριση κάθε πληροφορίας. Στη συλλογή και συγκέντρωσή της και εν συνεχεία, στην αξιοποίησή της προς όφελός του.
Μία εμμονή, που μας βάζει σε περιπέτειες και μας φέρνει σε δεινή θέση, ως κοινωνία και ως χώρα.
Τώρα, σχετικά με την αναφορά του κ. Μητσοτάκη σε νόμο του 2018, που αφορά τις παρακολουθήσεις… Είναι «αξιοπερίεργο», πώς τώρα και επί θητείας του, όλα κάπως πάνε στραβά και οι νόμοι ξεχειλώνονται προκλητικά.
Κάποιος, θα μπορούσε εύκολα να πει πως, οι νόμοι «κλειδιά»– που συνεχώς επικαλείται ως κακούς νόμους η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, μετά από κάθε «φιάσκο»– υπήρχαν, αλλά η κυβέρνησή του κάνει συστηματικά κατάχρησή τους και θέτοντας βασικούς θεσμούς σε αμφισβήτηση.
Πάντοτε συνεπής στο επιχείρημα-«καραμέλα», πάντοτε δείχνοντας την προηγούμενη κυβέρνηση, πάντοτε χρησιμοποιώντας τους συνεργάτες του ως ασπίδα και αναλώσιμους. Απλά, γιατί δεν έχει μάθει να αναλαμβάνει ευθύνες, ούτε για τις ίδιες τις πράξεις του.
Μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, για κάθε αστοχία ή ολίσθημά του, ο κ. Μητσοτάκης, κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία με μισόλογα και ψεύδη, αλλά και φιμώνοντας την αντιπολίτευση, γενικά.
Και τώρα, αλλά όπως και με τη διαχείριση κάθε κρίσης, όπως και με την κρίσιμη για τη ζωή πολλών πολιτών, μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα…
Άγνοια και αποκλεισμός κάθε άλλης άποψης.
Ανευθυνότητα και επικοινωνιακοί ελιγμοί, στην αντιμετώπιση των κρίσεων.
Αλαζονεία και έπαρση, στη διακυβέρνηση.
Έλλειψη ενσυναίσθησης και διάθεσης συνεργασίας, σε κρίσιμα ζητήματα.
Μία οριακή εσωτερική και εξωτερική πολιτική, με ενορχηστρωτή τον κ. Μητσοτάκη.
Ένας συνδυασμός που αποδεικνύεται ολέθριος για τη χώρα.
Αυτά συμβαίνουν όμως, όταν ένα Κράτος καταλήγει να υπηρετεί ένα κόμμα ή πιο σωστά… τους προσωπικούς στόχους του προέδρου του.
Ένα «βαθύ Κράτος», που «άκομψα» δημιούργησε ή επιχειρεί να εδραιώσει ο κ. Μητσοτάκης.
Για κάθε αστοχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, για κάθε σκάνδαλο που διχάζει την κοινωνία, διασύροντας παράλληλα τη χώρα μας διεθνώς…
«Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος.»
Κάρλ Μάρξ
{Η Αγγελική Λεβέντη είναι Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Υποψ. Βουλευτής Β’ Αθηνών, Νότιος Τομέας- Β3 (2019), τέως Περιφερ. Σύμβουλος Αττικής (Εντεταλμένη Δημοσίων Σχέσεων Π.Α. & Εντεταλμένη Δ/νσης Οργάνωσης των Υπηρεσιών και Εξυπηρέτησης του πολίτη)
