Πριν από τις βουλευτικές εκλογές η κυβέρνηση διαμόρφωνε μία εικόνα πως όλα είναι ρόδινα, πως με βάση τους μισθούς των εργαζομένων έρχεται ευημερία για τον εργαζόμενο λαό, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο δρόμος έξω από κάθε εργατικό-λαϊκό σπίτι θα είναι στρωμένος με αυξήσεις και με μπόλικα ευρώ.
Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα εμφανίστηκαν ως δια μαγείας τα καθυστερημένα στοιχεία του ΕΦΚΑ τα οποία κατέγραψαν την πραγματικότητα και τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν χιλιάδες εργαζόμενοι. 1 στους 4 εργαζόμενους λαμβάνουν μισθό που λόγω της ευελιξίας είναι μικρότερος από τον νομοθετημένο κατώτατο, ενώ ο μέσος μισθός βρίσκεται κάτω από τον μισθό που λάμβαναν οι εργαζόμενοι το 2011. Οι εργαζόμενοι με τις διάφορες μορφές ευέλικτης εργασίας και μερικής απασχόλησης καταγράφονται στις 685.000 και αποτελούν περίπου το 27% των εργαζομένων συνολικά.
Τα στοιχεία που αναφέρονται στους μισθούς αποτυπώνουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η εργατική-λαϊκή οικογένεια για να καλύπτει τις ανάγκες της, για να περισώσει ότι μπορεί από την εκρηκτική πίεση που δέχεται το λαϊκό εισόδημα, από το τσουνάμι της ακρίβειας.
Τα παραπάνω στοιχεία αναφέρονται για να κατανοηθεί καλύτερα σε ποιες συνθήκες έρχεται το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης και τι ακριβώς έρχεται να «λύσει». Με τα μέτρα που περιλαμβάνονται σε αυτό, επιχειρείται να δυναμώσει το καθεστώς της ευελιξίας δηλαδή με πιο απλά λόγια να αυξηθεί κατακόρυφα ο εργάσιμος χρόνος που δαπανά ένας εργάτης στα όρια της 24ωρης μέρας. Το αρχικό 16ωρο (8+8 ώρες δουλειάς σε 2 εργοδότες) που ειπώθηκε από το στόμα του υπουργού μέσα στο κατακαλόκαιρο ως «πρόοδος», μαζεύτηκε στη συνέχεια σε 13ωρο δηλαδή πιο απλά 13 ώρες δουλειά και άλλες 11 για την οικογένεια, την ξεκούραση, τον ύπνο, την ψυχαγωγία, άλλες κοινωνικές δραστηριότητες.
Η κυβέρνηση αναφέρει πως τίποτα δε μπορεί να γίνει χωρίς την ελεύθερη βούληση ου εργαζόμενου. Η πραγματικότητα βέβαια αναφέρει πως η ελευθερία του εργαζόμενου να αποφασίσει να μη δεχτεί το ξεζούμισμα του, χωρίς συνέπειες είναι «λόγια του αέρα». Άλλωστε τα ίδια τα στοιχεία της «ΕΡΓΑΝΗ» δείχνουν την ένταση της βαρβαρότητας καθώς το 2022 γίνονταν πάνω από 7.000 απολύσεις κάθε μέρα. Μιλάς; Απολύεσαι! Άλλωστε υπάρχει από πίσω μια τεράστια δεξαμενή ανέργων που λόγω της κατάστασης της είναι «πρόθυμη» να εργαστεί με χειρότερους όρους, πιο κακοπληρωμένη και όσο αντέξει, μέχρι να ανακυκλωθεί με τη σειρά της από νέους εργαζόμενους.
Η «ελευθερία» στο σύστημα της εκμετάλλευσης, είναι ελευθερία για τον εργοδότη να «απασχολεί» όποτε-όπως και όσο θέλει τον κάθε εργαζόμενο. Αυτό το καθεστώς το έχουν εξασφαλίσει στους εργοδότες όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις με το αντεργατικό οπλοστάσιο που έχουν διαμορφώσει. Ένα οπλοστάσιο που ξεκινά από την πλήρη ευελιξία στον χρόνο εργασίας με τις διάφορες συμβάσεις ομηρίας, τους εξτρατζήδες, τις συμβάσεις της μίας μέρας, το καθεστώς της αναπλήρωσης στους εκπαιδευτικούς, το ξήλωμα της Κυριακής αργίας και ολοκληρώνονται με το πάγωμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τον κατώτερο νομοθετημένο μισθό που ορίζει αποκλειστικά ο υπουργός, το πάγωμα των 3ετιών κοκ.
Όμως φαίνεται πως δεν φτάνουν όλα αυτά καθώς έρχεται η κυβέρνηση να φέρει τις συμβάσεις μηδενικών ωρών δηλαδή τη δυνατότητα να έχει ο εργοδότης το δικαίωμα να καλεί σε εργασία έναν εργαζόμενο με μόνη εξασφάλιση τον μισθό του, την 6μερη εργασία, χτυπώντας το 8ωρο.
Τελικά πόσο ελεύθερη είναι η απόφαση ενός εργαζόμενου να μη δεχτεί τις εργασιακές σχέσεις που προσομοιάζουν το κουπί στις σύγχρονες γαλέρες της μισθωτής εργασίας; Η ελευθερία του καθορίζεται από το ύψος του μισθού που δεν αρκεί για να καλύψει τις ανάγκες, από την ανάγκη να πάρει τα προβλεπόμενα στο παιδί του για την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Η «ελευθερία» στην απόφαση του συμπιέζεται στις δαγκάνες των παρόχων ρεύματος για να μην του κόψουν το ρεύμα, των funds για να μην του πάρουν το σπίτι, της ανάγκης για να καλυφθεί το ενοίκιο που έχει εκτοξευτεί σε κάθε Δήμο και περιοχή.
Προσπαθούν να μας πείσουν πως κανονίζουν και βάζουν τάξη στην ακανόνιστη ζωή των εργαζομένων. Στην ουσία νομιμοποιούν την μη κανονικότητα. Η πλειοψηφία των εργατικών-λαϊκών οικογενειών που εργάζονται και οι 2 γονείς, που εργάζονται με την πανσπερμία των εργασιακών σχέσεων ευελιξίας και ομηρίας που κυριαρχούν σήμερα, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει για τον προγραμματισμό και τη ζωή τους, να ενημερώνονται για το ωράριο της εργασίας λίγες ώρες πριν, να είναι σκοτεινό το μέλλον για το αν θα έχουν ή όχι μισθό και εισόδημα.
Η παραπέρα ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης με μέτρα που αντιμετωπίζουν τους απεργούς ως «ποινικούς», είναι η απαραίτητη κατασταλτική γαρνιτούρα του κράτους για να σερβίρει τα νέα μέτρα. Δεν προστατεύουν την εργασία όπως λένε αλλά την εργοδοτική τρομοκρατία.
Οι εργαζόμενοι, τα νέα παιδιά έχουν καθήκον να μην αποδεχτούν τη σύγχρονη σκλαβιά, να ακυρώσουν νόμους και μέτρα που έρχονται από το παρελθόν. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις με τους αγώνες και τη δράση τους, πρέπει να ξεπεράσουν την σιωπή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, να πρωτοστατήσουν στους εργατικούς αγώνες ενάντια στη νέα ομηρία.
(Ο Θανάσης Γκώγκος είναι μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και της Διοίκησης της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας)
