Ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά την εκλογή του κ. Ανδρουλάκη στην αρχηγία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το άλλοτε κραταιό κίνημα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Ο κόσμος που τον στήριξε και τον εξέλεξε με ποσοστό περίπου 68% απογοητεύεται από τις παλινωδίες, την πολιτική θολούρα και τα «ήξεις – αφήξεις» του κ. Ανδρουλάκη. Όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι του αναρωτιούνται πού οδηγείται πραγματικά το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Είναι γεγονός ότι μετά την αποχώρηση του φυσικού του ηγέτη και την ανάληψη της αρχηγίας από τον κ. Σημίτη το ΠΑ.ΣΟ.Κ. υπέστη συστηματικά μεταλλάξεις και κατέληξε να γίνει κυβερνητική ουρά της Ν.Δ. Μετά τις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές οι υποστηρικτές του κινήματος αναθάρρησαν και πίστεψαν ότι ο κ. Ανδρουλάκης, ένας νέος άνθρωπος, είναι ικανός να το επαναφέρει στην ιστορική του κοίτη, ότι θα φέρει φρέσκο αέρα στην πολιτική σκηνή, ότι το κόμμα θα ξαναβρεί την επαφή με την κοινωνία, ότι θα θέσει ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές από την πολιτική της Ν.Δ. και θα υιοθετήσει ένα σύγχρονο προοδευτικό λόγο. Γρήγορα διαψεύστηκαν.
Ο κ. Ανδρουλάκης, σαν έτοιμος από καιρό, ενδιαφέρθηκε σε πρώτη φάση να ελέγξει το κόμμα με ανθρώπους της απόλυτης εμπιστοσύνης του και να στήσει τον δικό του μηχανισμό. Φοβάται άραγε και τη σκιά του ή νομίζει ότι έτσι θα μπορέσει να μακροημερεύσει ως πρόεδρος; Σε επόμενο στάδιο επιχείρησε να καταθέσει τη δική του πολιτική πρόταση διακυβέρνησης. Η σοσιαλδημοκρατική λύση στην οποία αναφέρεται είναι τόσο θολή που ούτε ο ίδιος, ούτε τα παπαγαλάκια του, που την αναμασούν και την αναπαράγουν στα Μ.Μ.Ε., μπορούν να δώσουν τα βασικά χαρακτηριστικά της. Στο πλαίσιο αυτό μάλιστα κάποια στιγμή αυτοπροτάθηκε ως υποψήφιος πρωθυπουργός! Πολιτική σύγχυση ή μεγαλομανία;
Ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είχε όλο τον χρόνο στη διάθεσή του να απαντήσει σε ένα βασικό ερώτημα που απασχολεί τους ψηφοφόρους: τι θα κάνει μετεκλογικά. Μα δεν το έπραξε. Υποτίθεται ότι άνοιξε διμέτωπο αγώνα, εναντίον της Ν.Δ. και κατά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για να προβάλλει τη δική του σοσιαλδημοκρατική εκδοχή. Σε κάθε δήλωσή του εναντίον του κ. Μητσοτάκη έμπαινε, χωρούσε δε χωρούσε μέσα, και ο κ. Τσίπρας. Θεωρούσε, μάλλον, ότι εξισώνοντας τα δύο κόμματα θα είχε σημαντικά εκλογικά οφέλη και θα κατάφερνε στο προσεχές μέλλον να πάρει ο ίδιος τη θέση του κ. Τσίπρα στην κεντροαριστερά και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκείνη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Φάνηκε προσωρινά ότι λόγω των υποκλοπών η προοπτική συνεργασίας με τη Ν.Δ. κάηκε, αλλά ξανάρθε στην επιφάνεια με αφορμή την κόντρα που ξέσπασε ανάμεσα στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Έτσι, με μεσολαβητές οικονομικούς παράγοντες, πολιτικούς και δημοσιογράφους ετοιμάζεται το προξενιό ανάμεσα στα δύο κόμματα, τη Ν.Δ. δηλαδή και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Σενάριο που δε διαψεύδει ο κ. Ανδρουλάκης.
Βεβαίως όλα αυτά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Για όσους παρακολουθούν προσεκτικά τις εξελίξεις, στην πραγματικότητα η προοπτική συνεργασίας με τον κ. Μητσοτάκη δεν είχε αποκλειστεί ποτέ. Και μόνο το γεγονός ότι, ενώ βρισκόταν στην κορύφωσή του το σκάνδαλο των υποκλοπών, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., θύμα παρακολουθήσεων, κράτησε χαμηλούς τόνους, είναι δηλωτικό των προθέσεών του. Ετοιμάζεται, λοιπόν, να συνεργαστεί με τη Ν.Δ. και να ξαναγίνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τσιράκι και κυβερνητικός ακόλουθός της; Φαίνεται ότι ο μεγάλος αντίπαλος του κ. Ανδρουλάκη δεν είναι ο πρωθυπουργός και η πολιτική της Ν.Δ. Πρωτίστως, μάλλον, τον ενδιαφέρει η ήττα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., η αποχώρηση του κ. Τσίπρα από την ηγεσία του και η πιθανή διάσπαση του χώρου αυτού, γιατί μόνον με αυτή την εξέλιξη, νομίζει, ότι θα επιβιώσει πολιτικά. Έτσι, μοιάζει έτοιμος να συμμαχήσει με τον ωτακουστή του, ικανοποιώντας παράλληλα και μια ομάδα στελεχών του που επιδιώκουν τη συνεργασία με τη Ν.Δ. Το ερώτημα είναι τι θα κάνει η άλλη πλευρά, το λεγόμενο «αντιδεξιό μπλοκ» σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Θα προτιμήσει τις κυβερνητικές καρέκλες ή θα αντιδράσει;
Όπως και να έχουν τα πράγματα, οι πολίτες λίγο καιρό πριν από τις εκλογές κρίνουν ήδη τις επιλογές και τη στάση των κομμάτων σε όλα τα ζητήματα και αναμένεται την ώρα της κάλπης να βάλουν στην ζυγαριά πολιτικές για τη στήριξη των πολλών και καλάθια της απάτης.
Ξεκάθαρες κουβέντες και απαντήσεις του τύπου «ναι μεν, αλλά». Πρόσωπα και προσωπεία. Πραγματικούς ηγέτες και καρικατούρες.
(Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας)
