Σήμερα η χώρα ζει μία ακόμα μεγάλη κρίση (όχι της πανδημίας, αν και αυτή παίζει το ρόλο της), πολύ πιο σοβαρή από ότι φαίνεται πίσω από τις χαραμάδες των επικοινωνιακών τρυκ. Η κατήφεια, τα αδιέξοδα και η δύσκολη καθημερινότητα που βιώνει ο πολίτης όχι μόνο από τους περιορισμούς, αλλά κυρίως από την οικονομική στενότητα λόγω των δυσβάσταχτων αυξήσεων, της ανεργίας και τελικά του ζοφερού μέλλοντος, συνθέτουν ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα.
Όποιος είχε την παραμικρή ελπίδα για καλύτερες μέρες, για σύγχρονη Πολιτεία, για καθαρό πολιτικό σύστημα, για ρεαλιστική αξιοποίηση των πόρων της Ε.Ε. προς όφελος των πολλών και όχι των ολίγων, για κοινωνικό κράτος (Υγεία, Παιδεία, δίκαιη αναδιανομή πλούτου με κατανομή φορολογικών βαρών ανάλογα τη φοροδοτική δυνατότητα, ανάπτυξη κλπ), διαψεύστηκε οικτρά και η πλασματική εικόναευημερίας και επιτυχημένης διακυβέρνησης που προσπαθεί εναγωνίως να προβάλει η παρούσα εξουσία, μέρα με την ημέρα θολώνει.
Όποιος βέβαια δεν προσδοκούσε και πολλά από την παρούσα κυβέρνηση, αναλογιζόμενος ότι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι και οι ίδιες πολιτικές πτώχευσαν τη χώρα και την κοινωνία με τις επιλογές των προηγούμενων δεκαετιών, δεν πέφτει από τα σύννεφα, βλέποντας το πώς αντιλαμβάνονται τη Δημοκρατία οι σημερινοί κρατούντες.
Όσον αφορά στις αιτίες για το πώς ένα καθεστώς από το κακό παρελθόν μας, ήρθε «δαφνοστεφανωμένο» να «δικαιωθεί» , έχω επανειλημμένως αναφερθεί σε σχετικές παρεμβάσεις μου και δεν είναι ο χρόνος να τις επαναλάβω.
Το ζήτημα είναι τι μπορεί να γίνει τώρα.
Καταρχήν απαιτείται αυτοκριτική καθότι, κάθε άνθρωπος και κάθε λαός ( πρέπει να) διδάσκεται από τα λάθη και τις ήττες του. Ιδίως οι «ηγέτες» πρέπει να λαμβάνουν όσο πιο έγκαιρα γίνεται τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα και να μη μένουν στην αυτοϊκανοποίηση, στον αυτοθαυμασμό και τις κολακείες των ημετέρων αυλοκολάκων τους.
Κατά δεύτερον αλλαγή νοοτροπίας και ουσιαστικά βήματα εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του, κάτι που θα αναζωογονήσει τη θνήσκουσα Δημοκρατική μας λειτουργία.
Ο νεοεκλεγής Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ δείχνει με τις πρώτες δηλώσεις ότι έχει τη διάθεση απαγκίστρωσης από τη λογική της ΤΙΝΑ (Thereisnoalternative ) που κυριάρχησε στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης και τα οδήγησε στην απαξίωση και τον ( πολιτικό ) αφανισμό και αναζητεί τη φόρμουλα του εναλλακτικού (σοσιαλιστικού) σχεδίου, απέναντι στην λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού. Για τα αποτελέσματα αυτού του σχεδίου, αλλά και την επιλογή των κατάλληλων και καθαρών προσώπων που θα το υλοποιήσουν, δεν μένει παρά να περιμένουμε να τα δούμε.
Από την άλλη ο Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανακοίνωσε πρόσφατα την εκλογή του, αλλά και της Κεντρικής Επιτροπής, από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που δείχνει ( έστω και ως μισό βήμα) ότι και σε αυτό το κόμμα γίνεται μια προσπάθεια αλλαγής νοοτροπίας, όσον αφορά τη λογική των κλειστών κέντρων, ομάδων και τάσεων. Μένει να αποδειχτεί αν ο πολιτικός χρόνος που χάθηκε ( για τις αναγκαίες αλλαγές) θα στοιχίσει ή όχι στον πολιτικό αυτό χώρο.
Σε κάθε περίπτωση και ανεξαρτήτως πως θα εξελιχθεί η δυναμική των κομμάτων, θα πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους ( έστω και τώρα) ότι η πολιτική αλλαγή στη Χώρα δεν θα έρθει με καταγγελτικούς διαξιφισμούς, αλλά απαιτείται ολοκληρωμένο εναλλακτικό προοδευτικό σχέδιο, συγκεκριμένο, με προτάσεις, μετρήσιμα οικονομικά μεγέθη και προπάντων, νέους, καθαρούς και αποδεδειγμένα ικανούς ανθρώπους, που θα δώσουν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα ανανέωσης και πολιτισμού, με νέο ήθος και ύφος εξουσίας, μακριά από εξυπνακίστικες και ψευτοπαλικαρίστικες εξάρσεις και λογικές.
Είναι νομίζω πια καιρός (αργήσαμε πολύ, αλλά «κάλιο αργά παρά ποτέ»), να γυρίσουμε τη μεταπολιτευτική σελίδα της ιστορία μας και να αφήσουμε πίσω τις παθογένειες που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα.
Ο Βασίλης Μαστρογιάννης είναι διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου στο Πάντειο, Νομικός, MSc – Οικονομολόγος
