Το πανεπιστημιακό άσυλο, όπως είχε καθιερωθεί στη μεταδικτατορική περίοδο, είναι ο συμβολικότερος, ουσιαστικότερος και επαναστατικότερος θεσμός της νεωτερικότητας, εμπνευσμένος από τον πανάρχαιο ελληνικό θεσμό. Το περιεχόμενό του έμεινε αλώβητο στο πνευματικό εποικοδόμημα του Ελληνισμού, παρά τις περιπέτειες της χώρας, ως υπέρτατη ελευθερία και επίκληση της Θείας Δικαιοσύνης, ένα πεδίο δηλαδή υπενθύμισης των ορίων τού ανθρώπινου πολιτισμού, της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας που θέτει ένα γιγάντιο υπαρκτικό ερώτημα για τα όρια και τις δυνατότητες της ανθρώπινης διακυβέρνησης.
Και ως καθιδρυτικό εφεύρημα και διακύβευμα των διαχρονικών μας αξιών, η απαξίωση ή κατάργησή του φτωχαίνει πολύ τον Ελληνικό Πολιτισμό, τη Δημοκρατία, την ατμόσφαιρα της ακαδημαϊκής ζωής που δεν είναι απλώς είσοδος-έξοδος και διδασκαλία με κάρτα, όπως πολλοί αμνήμονες και αδαείς υποστηρίζουν δημόσια.
Ελπίζουμε η φοιτητική νεολαία να συνειδητοποιήσει τη μεγάλη ρωγμή των αξιακών της προτύπων και αποφεύγοντας τις παγίδες που στήνει ο διοικητικός μηχανισμός για να την δυσφημίσει, να διεγείρει τις κουρασμένες και υπνώτουσες συνειδήσεις των Ελλήνων πολιτών και να αξιώσει, με επίμονο και δημοκρατικό τρόπο, την επαναφορά τού ασύλου στο θεσμικό μας οπλοστάσιο, αλλά και να συμβάλλει στην παραπέρα δημοκρατική-αυτοδιαχειριστική του αξιοποίηση.
Έτσι θα πείσει κι άλλους πολλούς ώριμους συμπολίτες μας ότι ο θεσμός τού ασύλου, όπως και άλλες καθιδρυτικές αρχές του Ελληνικού Πολιτισμού, πρέπει να ενδυναμωθεί για να ξαναβρεί κάποτε η πατρίδα μας την αυτοπεποίθηση και την κυριαρχία της.
Οποιοδήποτε συρρικνωτικό της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας μέτρο, δεν μπορεί να μακροημερεύσει γιατί τα όρια τής ελευθερίας και της δημιουργίας διευρύνονται διαρκώς και το πνεύμα των νέων ανθρώπων αναζητά όλο και πιο νεωτερικές και περιεκτικές μορφές για την έκφρασή τους.
Αυτό το μείζον ιστορικό δίδαγμα δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση και προσχωρεί, ακόμη περισσότερο, στον ολισθηρό δρόμο της περαιτέρω συρρίκνωσης της ακαδημαϊκής ελευθερίας.
Ο ευτελισμός των αριστερών και προοδευτικών ιδεών, μέσα στο πλαίσιο της «βικτωριανής» πολιτικής που εφαρμόστηκε με το γ’ γενικευμένο και ανακεφαλαιωτικό Μνημόνιο το 2015, έχει «φουσκώσει» τα πανιά της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης που υπολαμβάνει την κυριαρχία της ως νίκη και επί των διαχρονικών αξιών του πολιτισμού μας.
Αυτές τις ημέρες προχωρεί στο δεύτερο βήμα που υπερβαίνει κατά πολύ το περιεχόμενο του κατηργημένου ασύλου και άπτεται της συνταγματικά κατοχυρωμένης αυτοδιοίκησης των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Αναθέτει δηλαδή το κρίσιμο έργο της φύλαξης και επιτήρησης των Πανεπιστημίων σε ad hoc αστυνομικό σώμα που υπάγεται στον κατασταλτικό μηχανισμό τού κράτους. Με άλλα λόγια, η Ελληνική Αστυνομία και το πάλαι ποτέ Υπουργείο Δημόσιας Τάξης θα εποπτεύουν ένα μεγάλο μέρος και έναν κρίσιμο τομέα της πανεπιστημιακής δράσης.
Αυτό ξεπερνά και αυτή τη λεγόμενη «νεοφιλελεύθερη αντίληψη», η οποία δεν θα τολμούσε ποτέ να αποσπάσει τη φύλαξη ή τη διατήρησης τής τάξης των πανεπιστημιακών χώρων από τα εκλεγμένα πανεπιστημιακά όργανα. Πλήττεται, ως εκ τούτου, ακόμη περισσότερο, η αυτοδιοίκηση των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων κι επομένως καταργείται με απλό νόμο η συνταγματική πρόβλεψη, η οποία δεν επιτρέπει, σε κάθε περίπτωση, υπάλληλοι οιουδήποτε έργου να δίνουν αναφορά σε εκτός πανεπιστημιακής κοινότητας όργανα.
Δυστυχώς η συρρίκνωση αυτή της ακαδημαϊκής ελευθερίας περνά σχεδόν απαρατήρητη μέσα στην ατμόσφαιρα της μνημονιακής «κανονικότητας» και του πανικού της πανδημίας σαν να είναι ένα συνηθισμένο και συνταγματικά ανεκτό μέτρο.
Και όμως! Σε όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου η φύλαξη και προστασία τού πανεπιστημιακού χώρου είτε γίνεται με κατάλληλη εκγύμναση, αυτοοργάνωση και αυτενέργεια των ίδιων των παραγόντων του (διδακτικού, διοικητικού και βοηθητικού προσωπικού και κυρίως από τους φοιτητές) είτε από ειδικό σώμα που, με κατάλληλη εκπαίδευση στις ιδιορρυθμίες του πανεπιστημιακού έργου, λαμβάνει εντολές για την άσκηση των καθηκόντων του από τις αρμόδιες πανεπιστημιακές Διοικήσεις.
Ας ελπίσουμε ότι κυρίως οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι (γιατί το Φοιτητικό Κίνημα είναι δυστυχώς απονευρωμένο, αποδιοργανωμένο, σχεδόν ανύπαρκτο), οιασδήποτε πολιτικής απόχρωσης, θα αντιδράσουν σθεναρά ώστε να ανακληθεί η πρωτοφανής αυτή ρύθμιση και να μην θιγεί περαιτέρω η ήδη πληγωμένη και συρρικνωμένη ακαδημαϊκή ελευθερία.-
