O Αμερικανός στρατιωτικός και ρεπουμπλικάνος πολιτικός Colin Powell, τόνιζε πως «η διαρκής αισιοδοξία στο τέλος πολλαπλασιάζει τη δύναμη».
Τις τελευταίες ημέρες, παρακολουθώντας κανείς τα ελληνικά ΜΜΕ και τις δηλώσεις των ειδικών (ή και των λιγότερο εξειδικευμένων με τα διεθνή γεωστρατηγικά ζητήματα που όμως δηλώνουν εξπέρ στο είδος) διαπιστώνει μια εθνική ανάταση. Η ορκωμοσία Μπάιντεν προχθές ως 46ου προέδρου των ΗΠΑ, δημιούργησε πλανητική ανακούφιση. Μια λογική ανάταση. Και η Ελλάδα, μετά από τέσσερα αρνητικά για τα εθνικά μας ζητήματα χρόνια ως προς τη διασύνδεση Ουάσινγκτον και Άγκυρας, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται πως υπάρχει αχτίδα αισιοδοξίας.
Μια αχτίδα όμως. Όχι ένα ολόκληρο ουράνιο τόξο.
Κι αυτό διότι ποτέ δεν πρέπει να βγάζουμε από το μυαλό πως οι ΗΠΑ είναι μια διαφορετική από εμάς χώρα, ένα κράτος με τα δικά του συμφέροντα και τη δική του θέαση και θέση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Οπωσδήποτε ο Ντόναλντ Τραμπ υπήρξε ένας πρόεδρος απίστευτα ετεροβαρής ως προς τη σχέση της μεγαλύτερης πλανητικής δύναμης με την Τουρκία. Κινούμενος από καθαρά προσωπική βάση, σφυρηλάτησε μια αμιγώς διαπροσωπική κι εν τέλει διακρατική σχέση με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που αναδιαμόρφωσε τις ισορροπίες, δυστυχώς εις βάρος της χώρας μας. Η εκλογή του πολιτικού του αντιπάλου λοιπόν, δείχνει εν πρώτοις μια καλή νέα αρχή, έναντι μιας στάσης ουδέτερης έως αρνητικής προς την πατρίδα μας.
Φυσικά δεν γνωρίζουμε εάν ο Μπάιντεν εξελιχθεί σε «Μπαϊντενόπουλο». Δεν είναι κανείς σε θέση να ξέρει εάν θα επαληθευτούν οι αισιόδοξες προβλέψεις. Οπωσδήποτε όμως η ελληνική διπλωματία οφείλει να χρησιμοποιήσει την αισιοδοξία ως εργαλείο που θα της δώσει δύναμη έναντι της νέας ηγεσίας των ΗΠΑ (όπως ανέφερε και ο Colin Powell), δίχως όμως να λησμονεί ένα άλλο εξαίρετο απόφθεγμα. Αυτό που έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας William Arthur Ward. Δηλαδή πως «ο απαισιόδοξος παραπονιέται για τον άνεμο. Ο αισιόδοξος περιμένει τον άνεμο ν’ αλλάξει. Και ο ρεαλιστής ρυθμίζει τα πανιά». Αυτό λοιπόν κάνει και η ελληνική κυβέρνηση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει πως δεν είναι ούτε απαισιόδοξος, ούτε όμως και χαζοχαρούμενα αισιόδοξος. Είναι ένας ρεαλιστής που «ρυθμίζει τα πανιά».
Ποντάρει δηλαδή πολύ σωστά στην περαιτέρω στρατηγική σύσφιξη των σχέσεων με τις ΗΠΑ, στην καλυτέρευση του κλίματος όπως έκανε και με τον Μάικλ Πομπέο ή όπως ξεκινά να κάνει και με τη νέα δημοκρατική διοίκηση Μπάιντεν. Αναγνωρίζει την κρισιμότητα του αμερικανικού παράγοντα στην περιοχή, όταν άλλες πολιτικές δυνάμεις φώναζαν στο παρελθόν για τους Αμερικανούς ότι είναι «φονιάδες των λαών». Ρίχνει γέφυρες σε ενεργειακό, επιχειρηματικό κι εν τέλει γεωστρατηγικό πεδίο. Όμως παράλληλα εξοπλίζει τη χώρα με Rafale, στήνει συμμαχίες με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ισραήλ, τη Γαλλία και την Αίγυπτο, οριοθετεί ΑΟΖ με γειτονικά κράτη, ασκεί ενεργητική διπλωματία, συμμαζεύει το στράτευμα και στέλνει τα σωστά διεθνή μηνύματα μετριοπάθειας μεν αλλά όχι ταυτόχρονα και υποχωρητικότητας.
Κανένας λοιπόν δεν πλειοδοτεί υπέρ μιας εθνικής κατάθλιψης και απαισιοδοξίας. Όμως οφείλουμε όλοι να μείνουμε σοβαροί και ως προς τους υπεραισιόδοξους που δεν αντιλαμβάνονται τη πολυπλοκότητα της παγκόσμιας κατάστασης. Το «μέτρο» είναι αυτό που τηρείται ως προς τις εθνικές προσεγγίσεις και η ανάγκη εσωτερικής ισχυροποίησης και αναδιοργάνωσης. Ένα μέτρο που μπορεί να θεωρείται αυτονόητο, όμως στη χώρα μας τα τελευταία μνημονιακά χρόνια εξελίχθηκε σε πολυτέλεια.
Ο Δημήτρης Μαρκόπουλος είναι βουλευτής Β Πειραιά με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
