Να είσαι πρώην πρωθυπουργός. Να χάνεις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις από τον μισητό σου αντίπαλο. Να τον βλέπεις στη συνέχεια για 4,5 χρόνια να κυβερνά και να πετυχαίνει εκεί που εσύ απέτυχες.
Να τον βλέπεις να αναδεικνύει την ελληνική πτυχή του διεθνούς σκανδάλου Novartis μαζί με το όνομά σου στα μανταλάκια και τις εισαγγελικές αίθουσες.
Να τον βλέπεις να ξηλώνει εκ βάθρων την πολιτική σου ως ορκισμένος Μακεδονομάχος με την Συμφωνία των Πρεσπών. Να ακυρώνει την πολιτική σου ύπαρξη. Ή έστω την πολιτική σου απάτη.
Να κάνεις άνω κάτω το κόμμα σου για να χρίσεις αρχηγό της ΝΔ τον σημερινό Πρωθυπουργό, γιο του ανθρώπου που έριξες πριν από 27 χρόνια, ελπίζοντας στην ολική επαναφορά σου. Ή έστω στην ιστορική σου δικαίωση.
Και αισίως να γίνεται Πρωθυπουργός και το σχέδιό σου να πηγαίνει κατ’ ευχήν. Και μετά;
Μετά να ξεκινά η κάτω βόλτα.
Να τον βλέπεις να σε μαδά σαν τη μαργαρίτα. Στην αρχή από την Κομισιόν. Γιατί δήθεν δε θα έπαιρνε η Ελλάδα θέση Αντιπροέδρου. Και τελικά, να βλέπεις το Μαργαρίτη Σχοινά να γίνεται Αντιπρόεδρος της Κομισιόν.
Να περιμένεις το κρύο πιάτο της εκδίκησης για τη Novartis. Να σερβίρεις στο πιάτο του Κυριάκου την παραπομπή του Τσίπρα σε προανακριτική, αφού επίτηδες ανέφερες το όνομά του χωρίς κανένα στοιχείο στη Δικαιοσύνη, προκειμένου να διαβιβαστεί αμελλητί στη Βουλή η δικογραφία.
Και τελικά να μένεις με την όρεξη, γιατί ο Πρωθυπουργός που εσύ όρισες και που στο παρελθόν έχει υιοθετήσει όλη την επιχειρηματολογία σου για τη «σκευωρία», τελικά να διαπιστώνει ότι στοιχεία δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα ούτε για τον μισητό εχθρό σου, ούτε και για κανέναν. Αντίθετα, να συνεχίζεται η διερεύνηση της υπόθεσης. Και λίγο πολύ να ακυρώνει μαζί με εσένα και όσα έχει πει ο ίδιος εδώ και έναν χρόνο για τη «σκευωρία» Τσίπρα.
Και όπως όλα δείχνουν, να βλέπεις την πολυπόθητη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας να χάνεται μέσα στη νεκρανάσταση του εκσυγχρονισμού.
Μετά από όλα αυτά, πες μου ειλικρινά. Πόσα χτυπήματα να αντέξεις; Πόση υπομονή να κάνεις; Πώς να μην καταλήξεις να στριφογυρίζεις ακόμα και στον ύπνο σου;
Άλλοτε σαν αδέξιος δεξιός, όπως ήσουν πάντοτε.
Και άλλοτε σαν απασφαλισμένη νάρκη ξεχασμένη από κάποιον μακρινό εμφύλιο στα ξεροχώραφα της Δεξιάς.
Αλλά πλέον απομονωμένος, έρημος και αποσυνάγωγος. Μεταξύ μας τώρα, όπως σου άξιζε.
