Έτοιμη για το παζάρι με την Τουρκία, αρχής γενομένης από τον 61ο γύρο των διερευνητικών συνομιλιών (στις 25 του μήνα στην Κωνσταντινούπολη), εμφανίζεται η κυβέρνηση, την ώρα που πληθαίνουν τα στοιχεία ότι τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα θα μπουν στο κρεβάτι του Προκρούστη, για να υπηρετηθούν οι ευρωΝΑΤΟικές προτεραιότητες και τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Είναι η επανέναρξη μιας διαδικασίας, που σε μια πορεία 14 χρόνων (2002 – 2016), έχει να παρουσιάσει 60 διερευνητικούς κύκλους, με αρχικό σκοπό έναρξής τους την επίλυση της νομικής διαφοράς για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και τη διερεύνηση, για το αν υπάρχουν σημεία σύγκλισης ως προς τις διαδικασίες επίλυσης της διαφοράς αυτής.
Σήμερα πλέον γνωρίζουμε ότι οι 60 αυτοί κύκλοι επαφών, ουδέποτε έβαλαν φρένο στις τουρκικές διεκδικήσεις. Αντίθετα τις συστηματοποίησαν και τις διεύρυναν δραματικά, ειδικά με την τουρκική θέση μη αναγνώρισης της διεθνούς σύμβασης για το «Δίκαιο της Θάλασσας» του 1982.
Αυτή είναι η παρούσα αφετηρία και είναι εξαιρετικά σημαντικό να αξιολογηθεί το «οπλοστάσιο», με το οποίο ξεκινά η κυβέρνηση τη μάχη των διευθετήσεων.
Το κομβικό ερώτημα που γεννάται είναι: Τι άραγε μπορεί να προβλέπει ένα συνυποσχετικό για το Διεθνές Δικαστήριο, τη στιγμή που η κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε μερική επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας, υπογράφοντας συμφωνίες με γειτονικές χώρες (Ιταλία, Αίγυπτο), που ήδη προβλέπουν υποχωρήσεις στα κυριαρχικά δικαιώματα, όπως είναι η μικρότερη επήρεια των ελληνικών νησιών, προβλέπουν μειωμένη εμπειρία ακόμη και στο μεγαλύτερο ελληνικό νησί την Κρήτη; Αυτό άραγε δεν αποτελεί μήνυμα προς την Τουρκία και πρόκριμα για τη στάση που θα τηρήσει η τουρκική αστική τάξη, προβάλλοντας παρεμφερή επιχειρήματα για να προχωρήσει τις διεκδικήσεις της;
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτό ήταν ένα από τα βασικά επιχειρήματα των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, πριν αναλάβουν τη διακυβέρνηση, απέναντι στην τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Από τότε άραγε τι άλλαξε; Μήπως οι νουθεσίες made in USA: «βρείτε τα για το καλό της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ» και «για να αρχίσει το φαγοπότι των ενεργειακών μεγαθηρίων»;
Είναι επίσης σημαντικό να τονισθεί ότι οι διερευνητικές δεν θα εκκινήσουν από μηδενική αφετηρία. Θα πιάσουν το νήμα των υπόλοιπων επικίνδυνων διευθετήσεων. Θα επιδιωχθεί από την Τουρκία να γίνουν συζητήσεις εφ’ όλης της ύλης. Να προωθηθούν στόχοι που αφορούν, για παράδειγμα, την αποστρατιωτικοποίηση 16 εκ των 23 νησιών.
Είναι «ηλίου φαεινότερο» ότι οι επαφές αυτές γίνονται ανάμεσα σε δύο αστικές τάξεις, με την «υψηλή εποπτεία» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και επίδικο να «τρέξουν» μία ώρα αρχύτερα τα σχέδια συνεκμετάλλευσης, αλλά και να ενισχυθεί η νατοϊκή συνοχή στην περιοχή, απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Είναι αυτές οι δυνάμεις που έχουν υποθάλψει την επιθετικότητα της τουρκικής κυβέρνησης διότι έχουν ως πρόταγμα τη διατήρηση της Τουρκίας στο «δυτικό στρατόπεδο». Αυτό θα συνεχιστεί και με την προεδρία Μπάιντεν κι όσοι καλλιεργούν ελπίδες περί του αντιθέτου, σύντομα θα διαψευστούν.
Αυτό ακριβώς το στοιχείο «δένει» και με την αγορά των Rafale, η οποία αποβλέπει κυρίως στην ενίσχυση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Η δε συμμετοχή αυτών των αεροσκαφών στην κάλυψη των πραγματικών αμυντικών αναγκών της χώρας, θα υπάρξει μόνο και όταν τα ΑμερικανοΝΑΤΟικά επιτελεία το επιτρέψουν. Δεν πρέπει να λησμονούμε το 1974, όταν τα ελληνικά υπερσύγχρονα αεροσκάφη ΦΑΝΤΟΜ, παρέμειναν καθηλωμένα στην Κρήτη, γιατί το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, απαγόρευσαν την επέμβασή τους στην Κύπρο κατά την τουρκική εισβολή, με αποτέλεσμα να χαθεί το 40% του νησιού.
Η θέση του ΚΚΕ είναι ότι λύσεις για όλα αυτά υπάρχουν. Μόνο που αυτός που μπορεί και πρέπει να τις βρει είναι ο ίδιος ο λαός. Με την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με την ανάπτυξη σχέσεων αμοιβαίου οφέλους με τις γειτονικές χώρες, με τους λαούς πραγματικά στην εξουσία και ιδιοκτήτες του πλούτου. Μόνο έτσι τα κυριαρχικά δικαιώματα θα ασκούνται πραγματικά προς το συμφέρον του λαού. Έχει δικαίωμα και μπορεί να ζήσει όπως του αξίζει, διεκδικώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών του, σε ειρήνη με τους γείτονες λαούς. Μόνο που αυτό θα μπορέσει να γίνει όταν ο λαός αποφασίσει να έρθει σε ρήξη με όλα εκείνα που «υπονομεύουν» το μέλλον του, δηλαδή τα συμφέροντα των λίγων, των εκμεταλλευτών και των συμμάχων τους.
(Ο Νίκος Παπαναστάσης είναι Αντισυνταγματάρχης ε.α. και Βουλευτής Αιτωλ/νιας του ΚΚΕ)
