Αλήθεια σύντροφε
Πως δεν κατάλαβα
γιατί έδεσες τα χέρια σου πίσω απ’ το κεφάλι
και παραδόθηκες αμαχητί!
Εξ επαφής μόνο η προδοσία πυροβολεί
Κλεοπάτρα Μακρίδου: Η ηχώ της μνήμης
Ένα μεγάλο κομμάτι της γενιάς μας, με οικογενειακά βιώματα και ιδεολογικές παραδοχές, πάντοτε ευχόταν (και εύχεται) να αποκτήσει η Ελλάδα μία διακυβέρνηση Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Αριστεράς.
Όχι μια μαϊμουδίστικη Αριστεροδεξιά ή μία εκδικητική αριστερίστικη φράξια αλλά ένα ελπιδοφόρο λαϊκό μέτωπο προοδευτικών, κεντρώων, σοσιαλιστών, αριστερών ενεργών πολιτών. Μετά το ημιτελές κι εν μέρει αλλοιωμένο πείραμα 2015-2019 και τη μετέπειτα παλινόρθωση της Συντηρητικής παράταξης (με τις γνωστές παλιές κακές συνήθειες), χωρίς να μεσολαβήσει ίχνος αυτο-κριτικής για τη ήττα, ακούγονται και πάλι προ-τάσεις για μία –γνήσια αυτή τη φορά (sic)- αριστεροσοσιαλιστική συμμαχία.
Προκειμένου όμως να είναι κάτι τέτοιο αξιόπιστο για τους αριστερούς/σοσιαλδημοκράτες πολίτες (κι όχι για τους κραυγάζοντες ΟΦΑ και φανατικούς της Αυλής) θα πρέπει να συντρέξουν κάποιες προϋποθέσεις:
1.κάθαρση κι αναγνώριση λαθών στρατηγικής από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για την επιλογή Καμμένου ως συγκυβερνήτη
2.ξεκαθάρισμα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ των πολιτικών σχέσεων με το σύστημα Καραμανλή
3.διευκρίνιση από μεριάς νέας ηγεσίας ΠΑΣΟΚ των επιρροών από τα συστήματα Σημίτη και Παπανδρέου και των κυβερνητικών τους πεπραγμένων
4.εκκαθάριση από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ όλων των στελεχών που έχουν με οποιοδήποτε τρόπο και λόγο «παρεκκλίνει της πολιτικής ηθικής» κατά την άσκηση των καθηκόντων τους
5.ειλικρινής εσωτερικός διάλογος εκάστης ηγεσίας με τα μέλη του κόμματός της αν επιθυμούν[και με ποιούς όρους] μία τέτοια συνεργασία
6.διαρκής δημόσιος και προγραμματικός διάλογος εκπροσώπων των δύο κομμάτων για το μοντέλο διακυβέρνησης
7.ανοικτό κάλεσμα σε όλους τους πολίτες για στήριξη και συμμετοχή στο νέο σχήμα
8.καμμία εξαρχής δέσμευση ή απαραίτητη προϋπόθεση συνεργασίας με βάση το ποιός θα είναι επικεφαλής (το τέχνασμα «ελάτε όλοι για να γίνω εγώ πρωθυπουργός» δεν περνάει)
Χωρίς τα παραπάνω, προφανώς και άλλα δεδομένα μίας «συμφωνίας κυρίων», τα όσα λέγονται από το ΣΥΡΙΖΑ συνιστούν κινήσεις τακτικισμού, χρέωσης σε άλλους των ιδίων ευθυνών για τις ήττες και δεν προσφέρουν ο,τιδήποτε θετικό στο όραμα τόσων γενεών, αφού το πνίγουν μέσα σε ψευδοκορώνες, που αποσκοπούν απλώς στη διάσωση του κατεστημένου μιας αριστεράς ιμιτασιόν.
ΥΓ.«Είναι φορές που όλοι οι δρόμοι μοιάζουν λάθος» (Β.Ταβουλτσίδης, Υφαντό)
(Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής εγκληματολογίας-πρώην υπουργός)
