Τις τελευταίες δεκαετίες συνηθίζεται τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό η Κρήτη να αποκαλείται «ευλογημένος τόπος». Οικονομική ευημερία και αυτάρκεια, ήλιος το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, αυθεντικές γευστικές απολαύσεις, ανάδειξη της ιστορίας και της παράδοσης, φιλόξενος κόσμος που κρατάει τα εσωτερικά του στοιχεία, εξοικειωμένος όμως με την εσωστρέφεια. Ακόμη κι αν την ειδυλλιακή εικόνα θολώνουν κάποιες στρεβλώσεις που οφείλονται στην εκρηκτική τουριστική ανάπτυξη και το νεοπλουτισμό, το πρόσημο όχι μόνον παραμένει θετικό, αλλά η ελλαδική μεγαλόνησος αποτελεί υπόδειγμα για τις υπόλοιπες περιφέρειες της χώρας μας. Κάτι που δεν συνέβη εν μια νυκτί, αλλά συντελέστηκε με στρατηγική και δουλειά από όλους τους Κρητικούς.
Όπως και σε όλα τα μοντέλα, υπάρχουν κι εδώ τα αδύνατα σημεία, που η αντοχή τους στο χρόνο τα καθιστά ανεπούλωτες πληγές που μπορούν να μολύνουν και το υπόλοιπο σώμα. Η «αχίλλειος πτέρνα» της Κρήτης είναι οι συμπεριφορές που βαφτίζονται «λεβεντιά», αλλά ουδεμία σχέση έχουν με αυτή. Μάλιστα, «επιχρυσώνονται» πολλές φορές με το ανθεκτικό μέταλλο μιας κατ’ ευφημισμόν παράδοσης, που επίσης δεν έχει ερείσματα στην πραγματική ιστορία του νησιού. Οπλοφορία, ναρκωτικά, αλκοόλ, πατριαρχική αντίληψη στις έμφυλες σχέσεις έχουν βρει σε αυτό το προοδευτικό νησί, μικρές νησίδες που «ευδοκιμούν», σαμποτάροντας όσα με κόπο έχουν κτιστεί από την συντριπτική πλειοψηφία των Κρητικών, κυρίως τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Τέτοιες «νησίδες» εγκληματικών συμπεριφορών και ανομίας υπάρχουν στον Μυλοπόταμο, αυτή την πανέμορφη επαρχία του νομού Ρεθύμνης, που μια μειοψηφία ανεγκέφαλων φροντίζει για τη διαχρονική δυσφήμισή της. Τελευταίο συμβάν η επίθεση σε οικογένεια Γερμανών τουριστών, που έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις στα εγχώρια και διεθνή μέσα ενημέρωσης αμαυρώνοντας την εικόνα της Κρήτης και των κατοίκων της. Και γνωρίζουμε πολύ καλά, όπως και με την περίπτωση της Μυκόνου, ότι η ρετσινιά της εγκληματικότητας σε μια τουριστική περιοχή, ειδικά αν λάβει δημοσιότητα επειδή το θύμα ή τα θύματα είναι αλλοδαποί, χρειάζεται αρκετά χρόνια για να μπορέσει να απαλειφθεί από το όνομα ενός δημοφιλούς προορισμού.
Αυτή την τελευταία διαπίστωση τη γνωρίζουν πολύ καλά οι εχέφρονες Κρητικοί, οι οποίοι έσπευσαν αμέσως να κινηθούν υπέρ των δικαιωμάτων της οικογένειας των Γερμανών τουριστών δείχνοντας τα υγιή αντανακλαστικά τους απέναντι στους ανθρώπους που δαπάνησαν τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς για να επισκεφθούν το νησί τους αλλά και απέναντι στον τόπο τους που εύλογα βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της αρνητικής δημοσιότητας. Φορείς και μεμονωμένα άτομα έχουν σπεύσει να καταδικάσουν αυτές τις ακραίες και εγκληματικές συμπεριφορές με πρώτους -αξίζει να σημειωθεί αυτό- τους ντόπιους που αποσόβησαν τα χειρότερα όταν λάμβανε χώρα η εγκληματική επίθεση αυτών των «αλλόφρονων» ιθαγενών εναντίον των έκπληκτων και φοβισμένων από την εξέλιξη της υπόθεσης Γερμανών.
Είναι αρκετά όμως τα αντανακλαστικά μετά εορτής;. Φυσικά και όχι. Η ελληνική πολιτεία και οι αιρετοί άρχοντες του νησιού χρειάζεται να πάρουν γενναίες αποφάσεις με τη συνεργασία των κατοίκων. Η καταπολέμηση της εγκληματικότητας σε αυτές τις περιοχές δεν έχει καμιά σχέση με τις γλαφυρές εικόνες που παρουσιάζονται σε παραγωγές όπως η δημοφιλής σειρά «Σασμός». Χρειάζεται ταυτόχρονα ενίσχυση της πρόληψης και της καταστολής. Η πρόληψη μπορεί να επιτευχθεί με την παιδεία και τις αξίες που πρέπει να καλλιεργηθούν. Από τη μια ο σεβασμός στον συνάνθρωπο και την κοινωνία, με επίκληση των διαχρονικών αξιών της πραγματικής κρητικής παράδοσης προσαρμοσμένες στο σήμερα, που αποτρέπει τη διάδοση αντικοινωνικών συμπεριφορών.
Από την άλλη πλευρά η εφαρμογή του νόμου με αυστηροποίηση των ποινών για τις εγκληματικές ενέργειες και τις παρανομίες που ενδημούν σε περιοχές όπως ο Μυλοπόταμος. Για μπορέσει, ωστόσο, να συμβεί αυτό χρειάζεται να εξαλειφθεί ο πολιτικός πελατειασμός που δημιουργεί το προστατευτικό κάλυμμα και την εδραίωση μιας πεποίθησης ατιμωρησίας, παθογένεια η οποία ευδοκιμεί εδώ και πολλές δεκαετίες στην Κρήτη. Χρειάζεται μια στρατηγική που σε βάθος χρόνου θα εξαλείψει αυτά τα φαινόμενα και θα αποτελούν μόνο σπάνιες εξαιρέσεις. Δεν αξίζει ούτε στην Κρήτη ούτε στους Κρητικούς, αυτοί οι ελάχιστοι και σε αριθμό και σε ήθος «νταήδες» να υπονομεύουν και να οδηγούν έστω και σε προσωρινή επικοινωνιακή απομόνωση όχι μόνο τον Μυλοπόταμο και το Ρέθυμνο, αλλά όλη την Κρήτη.
(Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος- ιστορικός)
