Και αυτό το συνειδητοποιεί κανείς όταν αναλύσει πως το πολιτικό υποκείμενο που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ, ξεπέρασε ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό, συγκέντρωσε 31,5% στις εκλογές της 7ης Ιουλίου και πλέον είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μεταξύ των δυο πόλων του πολιτικού συστήματος.
Προφανώς το 31,5% δεν ήρθε από τα αραχνιασμένα γραφεία των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από την δουλειά των διαφόρων τάσεων σε επίπεδο κοινωνίας, μέσα στους χώρους εργασίας και στην αυτοδιοίκηση.
Ήταν η συνειδητή στάση μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας που άλλοτε εξέφραζε γνήσια και ανόθευτα σε πολλά θέματα, κοινωνικά και οικονομικά, το ΠΑΣΟΚ πριν μεταλλαχθεί, ότι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο φυσικός τους χώρος.
Αυτή η συνειδητοποίηση σημαντικού τμήματος του εκλογικού κόμματος αποτελεί τον οδηγό για τον Αλ.Τσίπρα που οφείλει, εάν θέλει να κάνει το ΣΥΡΙΖΑ -και όπως αλλιώς θα τον ονομάσουν- πραγματικά μεγάλο κόμμα με διάρκεια, να αφήσει πίσω του τις εσωκομματικές αγκυλώσεις και να απαγκιστρωθεί από το 4-6% του κλειστού πυρήνα της κομματικής νομενκλατούρας.
Οι ψηφοφόροι που συντάχθηκαν μαζί του θέλουν ένα νέο κόμμα που να αφουγκράζεται τις αγωνίες του και να προτείνει λύσεις για τα προβλήματά του, αλλά και να το έχει δίπλα του σε κοινωνικές μάχες για βασικές κατακτήσεις.
Είναι σαφές ότι δεν τους εκφράζουν λογικές του 4-6% του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν θέλουν να δουν και ένα κακέκτυπο αντίγραφο του ΠΑΣΟΚ, όπως προσπαθούν ορισμένοι εκ μεταγραφής στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να θυμίσουν.
Ο Αλ. Τσίπρας έχει μια σημαντική ευκαιρία, αρκεί να μην την χάσει και όπως ενηλικιώθηκε πολιτικά αρκετά βίαια μέσω της εφαρμογής του τρίτου οικονομικού προγράμματος και της διακυβέρνησής του, είναι ώρα και πολιτικά να κάνει το άλμα και να αφήσει πίσω του τις παιδικές πολιτικές ασθένειες του ΣΥΡΙΖΑ.
