Στις αρχές της καριέρας της, η 48χρονη σήμερα Μαρία Δ. εργάστηκε με έναν αρκετά καλό μισθό σε μια μεγάλη διαφημιστική εταιρεία στα Βόρεια Προάστια της Αθήνας.
«Έπαιρνα 30.000 ευρώ ετησίως και πραγματικά πίστευα ότι αυτά ήταν πολλά χρήματα εκείνη την εποχή, μέχρι που είχα μια περιστασιακή συζήτηση με έναν συνάδελφό μου, ο οποίος παραπονιόταν κιόλας ότι έπαιρνε περίπου 50.000 ετησίως», θυμάται η Μαρία.
«Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό μέχρι εκείνη τη συζήτηση ότι ήμουν σοβαρά υποπληρωμένη, αναφορικά πάντα με την προσφορά μου και τον όγκο δουλειάς που έβγαζα».
Η Μαρία μού παραδέχτηκε ότι αρχικά και με την πρώτη της σκέψη δεν σκέφτηκε να επαναδιαπραγματευτεί τον μισθό της. Ενδεχομένως όμως να έκανε και λάθος -ο χώρος της διαφήμισης ήταν πάντα ένας που υπερηφανευόταν ότι έδινε εξαιρετικούς μισθούς.
Όπως μου είχε πει και ένας παλιός μου εργοδότης, «η διαφορά μεταξύ κάποιου που παίρνει 30.000 και εκείνου που λαμβάνει 50.000, είναι επειδή ο δεύτερος ζήτησε αυτά τα 50.000. Δεν είναι επειδή είναι καλύτερος στη δουλειά του. Δεν είναι επειδή είναι πιο έμπειρος. Είναι απλώς επειδή απλά το ζήτησε». Και έχει απόλυτο δίκιο – είναι θέμα πλασαρίσματος του ίδιου σου του εαυτού και των όποιων ικανοτήτων σου.
