Από την ερχόμενη Τρίτη 1η Απριλίου θα αυξηθούν οι βασικοί μισθοί κατά 40 ευρώ, ωστόσο οι μισθωτοί θα λάβουν μόλις 24,8 ευρώ σαν αύξηση.
Το τελικό κόστος για τις επιχειρήσεις θα είναι 48 ευρώ ανά μήνα και 672 το έτος, ωστόσο ο μισθωτός θα πάρει στην τσέπη του μόλις τα μισά, το 347,2 ευρώ χρόνο.
Κατά συνέπεια, το πρόβλημα της μισθωτής εργασίας στην Ελλάδα δεν είναι μόνο ο βασικός-εισαγωγικός μισθός, παρά ακόμη:
Ωριμάνσεις
Το έμμεσο μισθολογικό κόστος και αυτό δεν είναι μόνο οι ασφαλιστικές εισφορές. Πλέον το πρόβλημα είναι η… εφορία. Οι νέες αυξήσεις, όσο μικρές και εάν είναι (σ.σ. που είναι μικρές), επιβαρύνοντα με φορολογία 22%!
Το δεύτερο πρόβλημα είναι οι ωριμάνσεις. Οι μισθωτοί που εντάχθηκαν στην αγορά εργασία μέσα στην κρίση, π.χ. μετά το 2010, τιμωρήθηκαν δίπλα: Αφενός μειώθηκε ο ονομαστικός μισθός που είχαν επιτύχει με Συλλογική Σύμβαση (ΕΓΣΣΕ του 2010) και από 751 ευρώ… υποτιμηθήκαν στα 586 ευρώ (και 525 για τους νέους έως 25 ετών) και, αφετέρου, δεν υπολογίζονται οι 3 (διαρρεύσασες) τριετίες τους. Με αποτέλεσμα να λαμβάνουν 249 ευρώ σήμερα (και 261 € λιγότερα από το Απρίλιο).
Αποτέλεσμα αυτού είναι οι εισαγωγικοί μισθοί να πλησιάζουν τους… καθηλωμένους μέσους μισθούς. Άρα, οι άνεργοι δεν έχουν κανένα κίνητρο ένταξης στην αγορά εργασίας και οι μισθωτοί κανένα λόγο παραμονής στην μισθωτή απασχόληση.
Οι φορολογικές επιβαρύνσεις και η μη καταβολή των ωριμάνσεων οδηγεί τους νέους στην… αυταπασχόληση. Σαν ελεύθεροι επαγγελματίες, έστω της «επιχειρηματικότητας της ανάγκης» λαμβάνουν επιδότηση από την ΔΥΠΑ, στήριξη από μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις με την υποχρέωση προμήθειας προϊόντων από τις ίδιες εν είδει franchise (π.χ. εταιρείες καφέ). Άρα υποχωρεί ο τομέας της εξαρτημένης, και ελεγχόμενης φορολογικά, εργασίας υπέρ της λανθάνουσας επιχειρηματικότητας.
Οι Συλλογικές Συμβάσεις στη χώρα μας καλύπτουν λιγότερο από το 29% των μισθωτών, του ιδιωτικού τομέα, κάτι που επηρεάζει τις συνολικές αμοιβές και τα δικαιώματα περί την εργασία.
Το μοντέλο της φθηνής εργασίας σαν συγκριτικό πλεονέκτημα της ελληνικής «παραγωγικότητας» έχει αποτύχει. Οι εξαγωγές φθηνών(;) -λόγω του χαμηλού εργατικού κόστους- προϊόντων έχουν υποχωρήσει και οι εισαγωγές των αναγκαίων προϊόντων και αγαθών έχει εκτοξευτεί, παρά το χαμηλό διαθέσιμο (εργατικό) εισόδημα. Αποτέλεσμα είναι το τεράστιο έλλειμμα στο ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών που ξεπέρνα τα 19 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση.
Κατά συνέπεια, απαιτείται η αληγή εργασιακού/παραγωγικού μοντέλου με έμφαση στις επενδύσεις, την καινοτομία και τους καλούς μισθούς σε καταρτισμένους εργαζόμενους ώστε η Ελλάδα να σταθεί με εγγυημένης αξίας προϊόντα στο διεθνή καταμερισμό εργασίας.
