Ο βασικός μισθός του ιδιωτικού υπαλλήλου που προσελήφθη το 2011 είναι ίδιος με του νέου που έπιασε δουλειά για πρώτη φορά φέτος. Και ας πέρασαν, εν τω μεταξύ, 14 χρόνια…
Αιτία; Η διαγραφή των ενδιάμεσων ωριμάνσεων (χρονοεπιδόματα και 3ετίες). Με αποτέλεσμα ο ιδιωτικός υπάλληλος που σήμερα είναι 40 ετών και μπήκε στη δουλειά πριν 12 ή 13 χρόνια, να λαμβάνει, με κρατική/διοικητική πράξη, 250 ευρώ λιγότερα.
Η κρατική διατίμηση της αμοιβής των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας, καθώς το μισθό τον ορίζει το υπουργικό συμβούλιο ύστερα από πρόταση της υπουργού Εργασίας Νίκης Κεραμέως, δικαίωμα που αφαιρέθηκε από τους κοινωνικούς εταίρους, είναι η βασική αιτία της εργασιακής φτώχειας.
Έτσι τα σημερινά 830 ευρώ του βασικού μισθού αντιστοιχούν (τιμές 2020) σε 693 ευρώ, ενώ το 2010 η αγοραστική αξία του βασικού μισθού ήταν 739 ευρώ (Στοιχεία ΙΟΒΕ).
Άρα, και παρά τις σημαντικές ονομαστικές αναπροσαρμογές τα τελευταία χρόνια (άνω του επίσημοι πληθωρισμού), ο βασικός μισθός υπολείπεται κατά 40 ευρώ σε αγοραστική δύναμη.
Η δεύτερη αιτία είναι το 12ετές «πάγωμα» των 3ετιών.
Αποτέλεσμα, η απουσία κινήτρων στην μισθωτή εργασία. Που αναδεικνύεται, ίσως, το μεγαλύτερο αντικίνητρο εξεύρεσης εργαζομένων από τις επιχειρήσεις.
Το τρίτο αντικίνητρο είναι η υψηλή φορολογία (έμμεσο/μη μισθολογικό κόστος). Υπέρ ΕΦΚΑ η επιχείρηση καταβάλει 20%, ο μισθωτός 15,5% για ασφάλιστρα, αλλά το μεγαλύτερο κόστος είναι η εφορία. Πλέον παρακρατείται φόρος 22% πάνω από τα 715 ευρώ το μήνα!
Έτσι η αύξηση που θα αναγγελθεί από τον πρωθυπουργό σαν… συμβολή στη στήριξη του εργατικού εισοδήματος, δηλαδή τα 40 ευρώ (από 830 στα 870€) και τα οποία θα ισχύουν για τον βασικό μισθό από την παραπάνω Τρίτη 1/4/2025, θα υποβληθούν σε φορολόγηση 22%!
Να σημειωθεί ότι περισσότεροι από 650.000 μισθωτού αμείβονται με τον βασικό μισθό καθώς το επίπεδο των κλαδικών συμβάσεων κάλυπτε μόλις το 25% των εργαζομένων.
Μισθοί σαν κίνητρα… εξαγωγών
Οι χαμηλές αμοιβές επιλέγονται από την κυβέρνηση (σ.σ. και αποτελούν βασική συνταγή του ΔΝΤ!), σαν αντίμετρο για την χαμηλή παραγωγικότητα και για την εξισορρόπηση του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών (όπου το εμπορικό ισοζύγιο είναι καταστροφικό για τη χώρα μας).
Ωστόσο, οι χαμηλοί μισθοί δεν έχουν οδηγήσει σε αύξηση των εξαγωγών (φθηνά προϊόντα) καθώς απαιτούνται επενδύσεις και εκσυγχρονισμοί για τη μαζική παραγωγή προσιτών αγαθών.
Ταυτόχρονα, το πενιχρό (εργατικό) εισόδημα δεν αποτρέπει την εισαγωγή καταναλωτικών αγαθών, τόσο γιατί δεν παράγουμε βασικά αγαθά, όσο και για την κάλυψη των αναγκών των επισκεπτών (τουρισμός). Στο βαθμό που έχει καταρρεύσει η εγχώρια παραγωγή (ενέργεια, μικρός κλήρος, μη συνδυασμένες παραγωγές/επεξεργασίες κ.λπ.)
Κατ αυτόν τον τρόπο πολλοί, δυνητικά μισθωτοί, στρέφονται τελικά στον «επαγγελματισμό της ανάγκης» ανοίγοντας μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις (π.χ. καφέ, εστίασης κ.λπ.), με αποτέλεσμα την διόγκωση και της παραοικονομίας
