Το 2022, έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά την βύθιση των βασικών αποδοχών των εργαζομένων κατά 22%, οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας θα (εξακολουθούν να) λαμβάνουν το 88% της τότε αμοιβής (663 ευρώ έναντι 751 το 2011).
Η «αύξηση» κατά 2% στον εισαγωγικό μισθό θα ισχύσει από 1/1/2022, σχεδόν τρία χρόνια πριν την προηγούμενη αναπροσαρμογή (1/2/2019) και ενώ την διετία 2021-22 η ελληνική οικονομία θα αυξηθεί πάνω από 10% (και συν 4% από το 2019, μετά την μείωση του ΑΕΠ το 2020).
Αλλά δεν είναι μόνο η μονιμότητα της λιτότητας, η οποία εγκαταστάθηκε με αφορμή το διπλό έλλειμμα (δημοσιονομικό και ισοζυγίου, δηλαδή το έλλειμμα παραγωγικότητας της οικονομίας) και το τεράστιο χρέος. Το μεγάλο ζήτημα είναι η (κυβερνητική) επιλογή η χώρα να ανταγωνιστεί σε διεθνές επίπεδο, μόνο με το κόστος εργασίας. Ούτε στις πρώτες ύλες και τα δίκτυα πλεονεκτούμε, ούτε έχουμε ευχερή πρόσβαση στην (τραπεζική) χρηματοδότηση.
Τα 60 λεπτά αύξησης την ημέρα δείχνουν ότι η κυβέρνηση διατηρεί το προνόμιο της «κρατικής διατίμησης» της εργασίας επ ωφελεία της κερδοφορίας. Είχαν προηγηθεί οι δωρεάν υπερωρίες για να επιβεβαιώσουν ότι ενόσω οι αναπτυγμένες χώρες εισάγουν τη ρομποτική και τους αυτοματισμούς, εμείς επιλέγουμε να έχουμε φθηνούς σερβιτόρους για τα μπιτς μπαρ.
Λάθος όμως! Οι χαμηλές αμοιβές προσεγγίζουν το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα (400 € για 4μελή οικογένεια, συν 175 € επίδομα ενοικίου) και έτσι προκαλείται τεχνητή έλλειψη εργατικών χεριών. Αυτό είναι ένα από τα βασικά προβλήματα φέτος στον τουρισμό, που παρά τις χαμηλές πτήσεις της τουριστικής σεζόν λόγω κορονοϊου, οι επαγγελματίες δεν μπορούν να στελεχώσουν (με λιγότερο προσωπικό εν σχέσει με το 20-19) τις μονάδες τους…
Κατά συνέπεια, οι χαμηλές αμοιβές και η ανασφάλεια περί την εργασία (απουσία προοπτικής), προκαλούν:
1.Φυγή των εξειδικευμένων επιστημόνων στο εξωτερικό, αν και όχι σπάνια και εργατών μεσαίας εξειδίκευσης (ειδικά προς Γερμανία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Ολλανδία και σκανδιναβικές χώρες)
2.Έλλειψη έμπειρου δυναμικού στις τουριστικές μονάδες και κυρίως στις επιχειρήσεις εστίασης.
3.Επιδείνωση του Δημογραφικού προβλήματος. Ειδικά με την μερική απασχόληση (650.000 νέοι με λιγότερα από 400 €) όπου το ελλιπές εισόδημα συνδυάζεται αδιέξοδα με την απουσία στέγης και το πρόβλημα του τραπεζικού δανεισμού.
4.Η ακρίβεια στην αγορά και ιδιαίτερα στα είδη πρώτης ανάγκης (το καλάθι της νοικοκυράς και τα καύσιμα) συμπληρώνει την φτωχοποίηση της εργατικής οικογένειας.
Προκλήσεις
Αλλά προκαλούν αλγεινή εντύπωση οι κυβερνητικές δικαιολογίες. Ο υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης ανερυθρίαστα δηλώνει (Σκάι 27/7) ότι οι αυξήσεις στους μισθούς (που αρχικά τις χαρακτήρισε «συμβολικές), δεν είναι μόνο 2%, αλλά πολύ περισσότερο «γιατί μειωθήκαν οι ασφαλιστικές εισφορές και υπάρχει… αποπληθωρισμός». (Σ.σ.: Άμα ήθελε κανείς να κάνει μαύρο χιούμορ θα μπορούσε να συμπληρώσει ότι ακόμη μεγαλύτερες αυξήσεις να δουν όσοι κάνουν υπερωρίες…)
– Οι ασφαλιστικές εισφορές ωστόσο μειώθηκαν κατά 3% από 1/1/2021, αλλά μόνο κατά 1,21% ωφελήθηκαν οι μισθωτοί, ενώ το υπόλοιπο καρπώθηκαν οι εταιρείες (εργοδοτική συμμετοχή). Αλλά και πάλι, το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2022-25 αποκαλύπτει ότι οι εισφορές θα επανέλθουν στο… ύψος τους από 1/1/2023 (διπλασιασμός των εσόδων του ΟΑΕΔ).
– Όταν ο υπουργός κάνει λόγο για… αποπληθωρισμό, οι τιμές στο «καλάθι της νοικοκυράς» έχουν πάρει φωτιά.
Αυτά όμως αφορούν όσους δεν βάζουν βενζίνη, δεν πηγαίνουν στο Σούπερ Μάρκετ…
Και αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση έχει χάσει την επαφή με την πραγματική ζωή.
