Ο Άκης Πάνου έφυγε από τη ζωή στις 7 Απριλίου του 2000 στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο, μετά από μάχη μερικών μηνών με τον καρκίνο. Ο θρυλικός συνθέτης και στιχουργός διαγνώστηκε με την ασθένεια ενώ εξέτιε ποινή ισόβιας κάθειρξης για την δολοφονία του Σωτήρη Γιαλαμά, συντρόφου της κόρης του Ελευθερίας την 1η Αυγούστου του ’97 στην Ξάνθη.
Ο θάνατός του ήταν ο ανάξιος επίλογος μιας ζωής που σημαδεύτηκε από τεράστιες επιτυχίες, ανατροπές, συγκρούσεις και ρηξικέλευθες επιλογές.
Η γέννηση στου Χαροκόπου
Ο Άκης Πάνου είδε το φως το 1933 στην Καλλιθέα. Μια Καλλιθέα που δεν είχε καμία σχέση με αυτή που αντίκριζε κανείς την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα. Μποστάνια, κατσίκες και κότες παρείχαν τα αναγκαία για την επιβίωση των κατοίκων ένθεν και ένθεν της πολύβουης Θησέως.
Εκεί έζησε ως το 1986, όταν πήρε την απόφαση να γίνει εσωτερικός μετανάστης. Μαζί με την σύζυγό του Άννα Μπακιρτζή και τα τέσσερα παιδιά τους εγκαταστάθηκαν στην Ξάνθη, τόπο καταγωγής εκείνης. Ο στόχος του Άκη Πάνου ήταν να περιορίσει την παρουσία του στην Αθήνα στο απολύτως απαραίτητο, ίσα ίσα για να φέρνει σε πέρας της επαγγελματικές υποχρεώσεις του.
Που δεν ήταν και λίγες… Από το 1958 που μπήκε στη δισκογραφία με το χιλιοτραγουδισμένο «Το παιδί μου απόψε πίνει» με την Καίτη Γκρέυ, ο Άκης Πάνου κατείχε το κλειδί της επιτυχίας.
Όμως, η μετακόμιση στην Ξάνθη αποδείχτηκε καταστροφική για την οικογένεια. Όπως δήλωσε στη Μαλβίνα Κάραλη, η υποδοχή από την τοπική κοινωνία δεν ήταν αυτή που περίμενε.
Το αιματοβαμμένο τέλος έκανε τους συναδέλφους του μουσικούς να παγώσουν και έδωσε τροφή για σενάρια συνωμοσίας. Όπως και να ‘χει ένα γεγονός παραμένει ακλόνητο. Την 1η Αυγούστου του ’97 στο εξοχικό σπίτι της συζύγου του Άκη Πάνου στην Ξάνθη ο 30χρονος Σωτήρης Γιαλαμάς έχασε τη ζωή του μετά από φιλονικία με τον οιονεί πεθερό του. Και παρά τις εκκλήσεις προσωπικοτήτων της εποχής να του αναγνωριστεί το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, ο συνθέτης του «Δε θέλω τη συμπόνοια κανενός» καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.
Η συνέντευξη του Άκη Πάνου στη Μαλβίνα Κάραλη
Όταν ο Άκης Πάνου συμφώνησε να παραχωρήσει συνέντευξη στη Μαλβίνα Κάραλη για την εκπομπή της «Το έγκλημα της Τρίτης» ζούσε ήδη μια οκταετία μακριά από την Αθήνα. Έφερε με περηφάνια την ταμπέλα του εκκεντρικού και δεν είχε πάρε – δώσε με τα μίντια.
Η Μαλβίνα Κάραλη από την πλευρά της είχε διαμορφώσει το προφίλ του enfant terrible ντόπιας δημοσιογραφίας, δίνοντας χώρο σε ανθρώπους του περιθωρίου για να εκφραστούν.
«Πάντοτε ήθελα να συναντηθούμε οι δυο μας. Στον χώρο μας ο καθένας είμαστε αμφιλεγόμενα πρόσωπα. Για κάποιους εγώ είμαι ο τρελός και για κάποιους άλλους, φτάνουμε στους αντίποδες, είμαι ο σοφός. Στη μέση είναι ο λαϊκός συνθέτης και στιχουργός» προλόγισε την παρουσία του στην εκπομπή ο Άκης Πάνου.
Για τους λόγους της φυγής του από την Αθήνα, ο συνθέτης δήλωσε πως ήταν και πολιτικοί. Επειδή προφανώς οι απόψεις του δεν ήταν αρεστές στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου.
«Για τον χοντροεπιχειρηματία τον ξένο που τον θέλουμε εδώ κάποια στιγμή φτάσαμε να είμαστε η χώρα που όποιος αλήτης θέλει ανοίγει τράπεζα. Αυτός είναι ένας τσαμπουκάς που δεν μπορούμε να τον βγάλουμε εύκολα από την καμπούρα μας» είπε ο Άκης Πάνου, περιγράφοντας την κατάσταση της χώρας.
«Στράφηκα εναντίον τους και όταν το 1985 ξαναβγήκανε δεν είχα καμιά δουλειά εγώ εδώ. Κι αποφάσισα να πάρω τα τέσσερα παιδιά μου. Μαζί με τη μητέρα τους και να πάμε στον τόπο καταγωγής της για να μεγαλώσω τα παιδιά μου μακριά από αυτή τη μολυσμένη ατμόσφαιρα».
Η ζωή στην Ξάνθη
«Εγώ είμαι σπιτόγατος και δεν με ενδιαφέρει αν μένω στην Αθήνα ή στην Ξάνθη. Εγώ έχω τον πάγκο μου, έχω δουλειές, ασχολούμαι με τα ενδιαφέροντά μου» περιέγραψε τη ζωή του τα τελευταία χρόνια πριν από τη φυλάκισή του ο δημιουργός. Όπου πάγκος ήταν η επιφάνεια εργασίας που χρησιμοποιούσε για να επεξεργάζεται ξύλα και άλλα υλικά, όπως όστρακα.
Όμως ούτε στην Ξάνθη ήταν ευχαριστημένος. Οι τοπικές αρχές δεν του παραχώρησαν ένα σπίτι, όπως πίστευε, για την οικογένειά του. Μάλιστα, όπως κατέθεσε στην συνέντευξη που ακολουθεί, προτεραιότητα για τις αρχές ήταν η στέγαση των φοιτητών και των παλιννοστούντων από τις χώρες τις πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Άκης Πάνου απογοητεύτηκε από αυτό που θεώρησε ως απαξίωση της προσφοράς του. Θωρούσε ότι μετά από τρεις γεμάτες δεκαετίες στο παλκοσένικο και στη δισκογραφία, η πολιτεία του όφειλε κάποιας μορφής αναγνώριση.
Τελικά, αντί για την αναγνώριση, γνώρισε το εσωτερικό των φυλακών Κομοτηνής και στη συνέχεια Κορυδαλλού.
Ξαναείδε το φως της ημέρας τον χειμώνα του 1999 όταν η υγεία του είχε πάρει οριστικά φθίνουσα πορεία.
Δείτε τη συνέντευξη του Άκη Πάνου στη Μαλβίνα Κάραλη:
