Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος πρωταγωνιστεί εδώ και μερικές εβδομάδες στο «Underground», την θεατρική εκδοχή της ταινίας του Κουστουρίτσα, μαζί με τον Γιάννη Τσορτέκη και την Αλεξάνδρα Αϊδίνη.
Με αυτή την ευκαιρία ο ηθοποιός, που δεν συνηθίζει να δίνει πολλές συνεντεύξεις, επισκέφτηκε την φίλη του Δανάη Μπάρκα για μια συζήτηση που κατέληξε αναπόφευκτα και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ηθοποιοί, είτε λόγω της συνθήκης της δουλειάς του -ψάχνουν δουλειά 2 και 3 φορές τον χρόνο-, είτε λόγω της παρεμβατικότητας των media και των social media.
«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί είναι σαν να έχω φτιάξει μια ασπίδα λόγω της πείρας των προηγούμενων χρόνων απέναντι σε όλο αυτόν τον βομβαρδισμό των social media, των απόψεων των πάντων, το να βγαίνουν ειδήσεις μόνο και μόνο για να πατηθεί το κλικ. Την έχουμε πατήσει όλοι διαβάζοντας έναν τίτλο που τον έχω φτιάξει έτσι που λες “δεν είναι δυνατόν”. Πατάς το κλικ και μετά βλέπεις ότι αυτός ο τίτλος δεν έχει καμία σχέση με το θέμα, είτε για κάποιον άνθρωπο ότι του συνέβη κάτι, είτε για εσένα τον ίδιο.
Νομίζω, αν μπορείς με κάποιον τρόπο να παρακολουθείς όλη αυτή την κατάσταση αλλά να μην περνάει και πολύ από μέσα σου. Δηλαδή, το να γράψουν κάτι για εσένα δεν τρέχει και τίποτα, ακόμα και να γίνει μεγάλος ντόρος, αν εσύ ξέρεις ότι είσαι καθαρός, δεν έγινε απολύτως τίποτα. Γιατί είτε μια εκπομπή καθημερινή είτε ένα σάιτ πρέπει κάθε ημέρα να γεμίζει με ειδήσεις, να φτιάχνει ειδήσεις, το οποίο είναι κατανοητό γιατί πρέπει να γεμίσει τους χρόνους του. Και οι ειδήσεις αυτές πρέπει να έχουν κι ενδιαφέρον, οπότε βαράτε…
Υπάρχουν στιγμές που με έχουν πληγώσει άνθρωποι του θέατρου. Είναι όμως πολύ λογικό γατί σε αυτή τη δουλειά παλιότερα θα μπορούσα να σου πω ότι είμαστε όλο μια οικογένεια. Με τα χρόνια συνειδητοποιείς ότι δεν ισχύει αυτό, ποτέ δεν θα είμαστε μια οικογένεια γιατί είναι τέτοια η ματαιοδοξία αυτής της δουλειάς που ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και θέλει να προχωρήσει μπροστά και είτε να γίνει διάσημος, να βγάλει λεφτά, είτε γιατί πιστεύει για τον εαυτό του ότι είναι ο σημαντικότερος ηθοποιός σε σχέση με τους άλλους. Οπότε μπορεί να είναι ευγενής όσο πάνε καλά τα πράγματα αλλά, αν ξαφνικά τραβήξουν το χαλί κάτω απ’ τα πόδια του, μπορεί να βγάλει δόντια, κρυφά, έμμεσα ή άμεσα. Όλα αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Για να είμαστε ειλικρινείς, ό,τι και να λέμε, θέλουμε να προχωράμε καλά. Το κακό είναι ότι, όσο μοναχικό επάγγελμα κι αν είναι, που είναι, έχουμε ανάγκη από τον άλλον για να κάνουμε μαζί μια δουλειά. Που σημαίνει ότι είσαι αναγκασμένος, όσο κι αν δε συμπαθείς αυτός που είσαι μαζί πάνω στη σκηνή, γιατί μπορεί να έκανες λάθος που δέχτηκες γιατί μετά τους γνωρίζεις τους ανθρώπους, πάνω στη σκηνή όμως πρέπει να είσαι σωστός επαγγελματίας απέναντί του και να τον σέβεσαι. Όλα αυτά είναι πράγματα που, ό,τι και να πούμε, δεν μπορούμε να ωραιοποιήσουμε.
Βλέπει ο κόσμος τα ωραία, τα καλά, και πραγματικά η δουλειά είναι πιο δύσκολη από πολλές άλλες. Έχει όμως ένα καλό. Από το να είσαι σε ένα γραφείο με κάποιους 20 – 30 χρόνια με κάποιους που δεν καταλαβαίνεις πως σε προδίδουν, γιατί το κάνουν κάτω απ’ το συρτάρι, σε εμάς ευτυχώς φανερώνονται πολύ γρήγορα για το ποιος είναι τι. Γιατί είναι αυτή η αγωνία του ότι “θέλω να κάνω κάτι παραπάνω” οπότε εκεί κάποιος που έχει την τρέλα θα πει “γιατί έκανε αυτός εκεί” και θα πεις “να τα”».
Δείτε το σχετικό βίντεο:
