Η Μάρθα Λαμπίρη Φεντόρουφ αναλύει τι είναι αυτό που αναγνώρισε πρώτο στον ρόλο της Άννας στη σειρά Παγιδευμένοι καθώς και πως κατάφεραν μαζί με τον Μιχάλη Λεβεντογιάννη να γίνουν το αγαπημένο ζευγάρι των τηλεθεατών του ΑΝΤ1. Στη συνέντευξη που έδωσε η πρωταγωνίστρια των Παγιδευμένων στο περιοδικό Elle μίλησε για τον τρόπο που προσέγγισε τον χαρακτήτρα που υποδύεται.
Η Άννα είναι η αδερφή μιας δολοφονημένης γυναίκας. Και μπορεί όλο το σενάριο να έχει διάφορα μέτωπα ανοιχτά, αλλά η ιστορία ξεκινά με μια γυναικοκτονία. Σας φόρτισε καθόλου αυτό;
Στην πρώτη ανάγνωση του ρόλου, προσπάθησα να εστιάσω στο τι είναι αυτό που συμβαίνει στην ίδια την ηρωίδα. Άλλωστε αυτό είναι το πρώτο πράγμα που προσπαθεί να διαχειριστεί η Άννα, τη σκληρή απώλεια της αδερφής της. Μετά, εστίασα στη γυναικοκτονία, ακριβώς όπως έκανε και η Άννα ως δικηγόρος. Το κεφάλαιο της γυναικοκτονίας είναι πολύ μεγάλο, σαφώς και προκαλεί πολλά και δυσάρεστα συναισθήματα και σ’ εμένα και σε όλους. Η μυθοπλασία και ο ηθοποιός δεν κουνάνε το δάχτυλο, μπορούν όμως να δώσουν ερεθίσματα και τροφή για σκέψη. Θα ήθελα, πάντως, να επισημάνω ότι είναι πολύ σημαντικό μέσα από μια σειρά όπως είναι οι Παγιδευμένοι, στην οποία όλοι οι πρωταγωνιστές είναι δικηγόροι και νομικοί, να ακούγεται ο όρος “γυναικοκτονία”, ένας όρος που δεν είναι ακόμα επίσημος και αποδεκτός από όλη την κοινωνία.
Θα ακούσετε την Άννα να τον χρησιμοποιεί επίσημα, πάρα πολλές φορές, είναι υπέρμαχος αυτού του όρου, και είμαι σίγουρη ότι θα ήταν και πριν από την απώλεια της Μυρτούς. Γνωρίζουμε όλοι ότι έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση γύρω από τη συγκεκριμένη λέξη. Κάποιοι θεωρούν ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιείται γιατί υποβιβάζει τη γυναίκα και δεν την αντιμετωπίζει ως άνθρωπο. Υπάρχουν, όμως, πολλές περιπτώσεις που δεν μπορούμε να μιλάμε για ανθρωποκτονία, γιατί ο θύτης σκοτώνει μια γυναίκα επειδή είναι γυναίκα και επομένως τη θεωρεί κτήμα του και κάτω από την εξουσία του. Πέρα, λοιπόν, από τη σημασία που έχει το γεγονός ότι ένα δημοφιλές σίριαλ αγγίζει ένα τέτοιο θέμα, θεωρώ επίσης σημαντικό ότι παράλληλα φωτίζει την αλήθεια και το συναίσθημα του περιβάλλοντος και του θύματος και του θύτη. Δηλαδή, βλέπεις τον θρήνο της οικογένειας του θύματος, αλλά και το συναίσθημα και τη δομή της οικογένειας του θύτη. Αντιλαμβάνεσαι έτσι τη “ρίζα του κακού”, η οποία, όμως, και πάλι δεν μπορεί να δικαιολογήσει την πράξη, απλώς θέτει έναν προβληματισμό για το τι είναι εκείνο που οδηγεί κάποιον στο έγκλημα και εάν αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί.
Η χημεία σας με τον Μιχάλη Λεβεντογιάννη τι ρόλο έπαιξε;
Θεωρώ ότι είναι σημαντικό να υπάρχει χημεία ανάμεσα στους συνεργάτες. Το ζευγάρι των Παγιδευμένων το αγαπάει ο κόσμος και νομίζω ότι μόνο αυτός μπορεί να δώσει απάντηση στο γιατί.
Ποιο χαρακτηριστικό δεν σας άρεσε στην Άννα και τώρα, που έχουν περάσει μήνες, το καταλαβαίνετε και το αποδέχεστε;
Όταν διαβάζω έναν ρόλο το κάνω πάντα με ανοιχτό μυαλό κι ανοιχτή καρδιά. Δεν ξεκινώ ποτέ με προκαταλήψεις και επιφυλάξεις. Δεν θέλω να κρίνω τον ρόλο μου, γιατί εγώ οφείλω να τον αγαπήσω και να τον δικαιολογήσω. Μπορεί στην αρχή να υπάρχουν πράγματα που ενδεχομένως μου κλωτσάνε, αλλά δεν εστιάζω σε αυτά. Προσπαθώ να ενώσω έναν ιστό και να σχεδιάσω τη μορφή ενός ανθρώπου με όλες του τις πτυχές, και τις θετικές και τις αρνητικές, και να τον μάθω.
