Η Αρετή είναι από τα πιο χαρακτηριστικά πρόσωπα της «Γη της ελιάς» που οι τηλεθεατές λατρεύουν να μισούν. Οι δολοπλοκίες της, η εμμονή της με τον τέως σύζυγό της, η ευπιστία της και, πάνω από όλα, οι κατάρες που ρίχνει επί δικαίων και αδίκων, είναι βασικά συστατικά της επιτυχία της σειράς.
Η Δώρα Χρυσικού, μίλησε σήμερα για τον χαρακτήρα της στη «Γη της ελιάς» αλλά και στα περιστατικά που της έχουν συμβεί.
«Εγώ ό,τι κάνω το κάνω με μεγάλη αίσθηση ευθύνης και χαρά. Και την Αρετή την έχω αγαπήσει Ούτως ή άλλος σέβομαι πολύ ότι μπαίνω στο σπίτι του κόσμου.
Η Αρετή έχει τα νεύρα της από 8 χρονών. Τώρα με τον γάμο φάγαμε μεγάλη ήττα Φαίη μου, άσε… Αλλά είναι το εμμονικό, που δεν μπορεί η γυναίκα, δεν μπορεί να το καταπιεί με τίποτα.
Αυτή την ήττα τη φέρει διά βίου. Έκανα πρόσφατα μια σκηνή που πάει πάλι να βρει αυτή τη έρημη την Ιουλία και πάλι της πετάει κόλλυβα. Αυτό όμως είναι η εμμονή. Ότι δεν μπορείς να πας παρακάτω. Δεν νιώθεις καλά με αυτό που σε έχει φέρει η ζωή, δεν μπορείς να γλυκάνεις, δεν μπορείς να ηρεμήσεις. Νιώθει βαθιά προδομένη και πληγωμένη. Είναι δύσκολο να προχωρήσεις αλλά νισάφι πια, τέταρτη χρονιά.
Μου είχε γράψει η Βάνα Δημητρίου κάτι ωραία, ότι γνώρισα τον Γιώργο Χρανιώτη. Αλλά ο ένας ήταν παντρεμένος, ο άλλος ήταν φιλοχρήματος, ο άλλος ήθελε να την κοροϊδέψει. Τι να κάνει κι η γυναικούλα; Είχε τον λεβέντη, τον Στάθη Καπερνάρο, τον Πασχάλη μας, η σύγκριση είναι και δύσκολη.
Τη βλέπω να μένει εκεί με την Ασπασία, την Κούλα, την τράπουλα και τα κόλλυβα. Βέβαια η Βάνα είναι δαιμόνια».
Οι κατάρες της Αρετής είναι ένα από τα μεγάλα «σουξέ» της «Γης της ελιάς».
«Τις κατάρες τις μαθαίνω με μεγάλη ευκολία. Που να βάλω δικά μου, δεν έχω τέτοια φαντασία. Αλλά γελάω πάρα πολύ με τις κατάρες. Και δεν είναι μόνο ότι γελάω εγώ. Γελάνε όλοι, γελάει το σετ, που πλέον τέσσερα χρόνια ξέρουν πως στο παλμαρέ της Βάνας υπάρχει τόσο μεγάλη επιλογή κατάρας.
Αλλά το πιο αστείο είναι ότι με σταματάει ο κόσμος και μου λέει “αχ κυρία Χρυσικού, θέλω μια κατάρα για τον πεθερό μου” ή για τον μπατζανάκι μου, για τη γυναίκα μου ή για τον άνδρα μου. Και λέω “Θεέ μου”. Και είναι παράδοξο γιατί τον πρώτο χρόνο μου λέγαν “πω πω πω σκιαζόμαστε με τις κατάρες”. Τώρα θέλουν κατάρες, κάποιοι τις γράφουν κιόλας.
Τώρα γελάνε, διασκεδάζουν, ενώ τον πρώτο καιρό φοβόντουσαν. Γιατί η κατάρα είναι και λίγο συνυφασμένη με τη θρησκεία. Τον πρώτο χρόνο είχα σοκαριστεί κι εγώ γιατί, όταν αρρώστησα (με καρκίνο), μου είπαν ότι αρρώστησα γιατί δίνω κατάρες κι ότι γυρνάει πίσω στην καμπούρα μου. Είναι η μόνη φορά που θύμωσα και είπα “όπα”».
Δείτε το σχετικό βίντεο:
