Αφιέρωμα στον «Πρίγκιπα της ροκ» έκανε η Έλενα Κατρίτση στην εκπομπή «Προσωπικά» στην ΕΡΤ.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος έγραψε ιστορία όχι μόνο με τις επιτυχίες του αλλά και με τη γνησιότητα που περιέβαλε τη ζωή του, την οποία περνούσε και στους στίχους του.
Έχουν περάσει 30 χρόνια από τη στιγμή που η φωνή του αιώνιου έφηβου σίγησε κι όμως παραμένει το ίδιο ζωντανός στη μνήμη όσων είδαν την αλήθεια που έκρυβε πίσω από το μελαγχολικό του πρόσωπο.
Στις 6 Δεκεμβρίου 1990, σε ηλικία μόλις 42 χρόνων, ο αιώνιος έφηβος που αναζητούσε απαντήσεις, σταμάτησε να ψάχνει…
Η αδελφή του, Μελίνα Σιδηροπούλου, ξετυλίγει σελίδες της ζωής του. Με ιστορίες, φωτογραφίες και στίχους που αγαπά να διαβάζει:
«Ήθελε να γίνει συγγραφέας και έγραφε με το ψευδώνυμο Παύλος Αστέρης. Και το πρώτο του διαβατήριο, επάγγελμα “συγγραφεύς” είχε. Αλλά τον θυμάμαι, από μικρό, να ακούει και ροκ μουσική… Όταν φεύγει κάποιος, έτσι όπως έφυγε ο αδερφός μου, ξεδιπλώνεται όλη η αλήθεια και γίνεται πιο έντονη. Θέλω να θυμούνται τον Παύλο για τη γνησιότητά του και το ταλέντο του, είτε αυτό αφορούσε στην ποίηση, είτε στο ροκάδικο κομμάτι του. Αυτό που έκανε, να το αγκαλιάζουν με αγάπη. Κάπως το λέει ωραία ο Πουλικάκος: Έδωσε απλόχερα την ίδια του τη ζωή, για τη ζωή».
Στην πρώτη τους κοινή τηλεοπτική συνέντευξη μετά τον θάνατο του Παύλου, τα τρία μέλη του συγκροτήματος «Απροσάρμοστοι», που βρέθηκαν δίπλα του την τελευταία δεκαετία και που, όπως ο ίδιος έλεγε, ζούσαν μαζί του «την κόλαση και την ανάσταση», ανατρέχουν στο παρελθόν αναζητώντας τον μέσα από εικόνες και στιγμές που μοιράστηκαν μαζί του.
Το όνομα «Οι Απροσάρμοστοι» βγήκε από τη μητέρα του Παύλου. Ψαχνόμασταν έντονα, έπεσε η ερώτηση και η μάνα του είπε: Πες τα απροσάρμοστα, δεν τους βλέπεις πώς είναι;
Ήταν Πέμπτη, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο Οδυσσέας. Μου λέει: «Κάθεσαι;». Πάγωσα. Ακούμπησα πίσω στον τοίχο: «Ο Παυλάκης μάς την έκανε». Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
Ο Τόλης Μαστρόκαλος, στενός φίλος του και μέλος του συγκροτήματος «Σπυριδούλα», μιλάει για τον άνθρωπο που έκανε θρύλο τον «Μπάμπη τον Φλου»: «Λίγοι τον καταλάβαιναν τότε. Υπήρξαν κάποιοι, μετέπειτα τιμητές του, οι οποίοι τον είχαν λιγάκι στην απέξω, δηλαδή δεν τον παραδεχόντουσαν, γιατί ήταν αληθινός. Τους χάλαγε τη μόστρα, τους τα είχε ανακατέψει όλα. Και επειδή είχε ταλέντο, βγήκε και έσταξε κάτι καλό… Ο Παύλος ήταν ένας αιώνια απορημένος έφηβος. Απορούσε για τα πάντα, ειδικά για τα κακώς κείμενα, έψαχνε μέχρι εκεί που τον οδηγούσε το μυαλό του, γιατί είχε μαθηματικό μυαλό, αλλά είχε κι έναν συναισθηματισμό παιδικό. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι δεν θα χώραγε σε αυτόν τον κόσμο ο Παύλος».
Η Δήμητρα Γαλάνη, η οποία συναντήθηκε πρώτη φορά μουσικά μαζί του στην «Ώρα του Stuff», στα τέλη της δεκαετίας του ’70, μιλά για όσα αγαπά στον Παύλο Σιδηρόπουλο: «Το πολύ συγκινητικό, που νομίζω ότι αγαπούν και αυτοί που δεν τον ήξεραν, είναι ότι δεν έκανε κάποια προσπάθεια να γίνει σταρ, δεν τον απασχολούσε αυτό. Ήταν ένας άνθρωπος του λόγου, έγραφε πολύ, είχε δύναμη ο λόγος του και ήταν υπαρξιακή η σχέση του με τη μουσική. Και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτή τον έσωσε. Ήταν ροκ, αλλά βρέθηκε να τραγουδά Μαρκόπουλο, αγάπησε τον Τσιτσάνη και τον Βαμβακάρη. Όλοι αυτοί ήταν πρωτοπόροι δημιουργοί και πολύ αυθεντικά πρόσωπα. Σε αυτούς πήγε ο Παύλος με την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα που είχε ο ίδιος. Ναι, ήταν ένας αυθεντικός άνθρωπος και το ροκ στοιχείο είναι αυτό».
