Ο έρωτας ήταν ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας των «Άγριων Μελισσών». Έρωτες αδιέξοδοι, έρωτες που αναγεννήθηκαν από τις στάχτες τους, έρωτες που έφεραν τα πάνω κάτω στις ζωές των ανθρώπων.
Όμως ένας έρωτας έμεινε ακλόνητος, σημείο αναφοράς για την εξέλιξη της σειράς και το κοινό. Μιλάμε φυσικά για τον έρωτα του Λάμπρου και της Ελένης. «Κερί αναμμένο» στάθηκε ο δάσκαλος σε όλες τις περιπέτειες της αγαπημένης του. Ούτε μία στιγμή δεν σκέφτηκε να την εγκαταλείψει και να βρει την ηρεμία και την συντροφικότητα που του έλειπε στο πλευρό κάποια άλλης.
Ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος και η Μαρία Κίτσου ήταν τόσο πειστικοί στους ρόλους τους, ώστε πολλοί πίστεψαν πως το «ρομάντζο» τους εκτείνεται και εκτός πλατό. Και παρότι οι δυο τους με έμμεσο τρόπο διέψευσαν την σχετική φημολογία, που τους χάνεις, που τους βρίσκεις μαζί είναι.
Μαζί στη σκηνή στην «Ηλέκτρα», μαζί σε διακοπές πέρυσι το καλοκαίρι, μαζί στον γάμο της «Δρόσως», Δανάης Μιχαλάκη στη Σύρο, μαζί και στην σκηνή του Γυάλινου να τραγουδούν τραγούδια από τις «Μέλισσες».
Μιλώντας οι δυο τους στον φακό στο ντοκιμαντέρ «Άγριες Μέλισσες – Το τελευταίο πέταγμα» για τα γυρίσματα της σειρά, ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος αποκάλυψε πως η σχέση τους είχε και αυτή τις διακυμάνσεις της.
Και θυμήθηκε την τελευταία σκηνή του δεύτερου κύκλου, μια άκρως ρομαντική σκηνή, στην οποία ήταν τσακωμένοι. «Ήταν πάρα πολύ δύσκολη μέρα για μένα και τη Μαρία. Ήταν μία μέρα που για πρώτη φορά με τη συνάδελφο – γιατί δεν είναι όλα ρόδινα – πριν πάμε να γυρίσουμε τη σκηνή είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο και σκοτωνόμαστε για πρώτη φορά. Σκοτωνόμαστε. Εγώ χτυπούσα το τιμόνι και ούρλιαζα “Σταμάτα!”. Για πρώτη φορά δεν ήθελα να τη δω και δεν ήθελε να με δει. Από κάτι ασήμαντο.
Ήταν η τελευταία σκηνή στη δεύτερη σεζόν. Και κατεβαίνω από το αμάξι σχεδόν δεν μιλιόμαστε. Και πάμε λήψη. Έφευγε ο ήλιος και έπρεπε να προλάβουμε. Κι έπρεπε να την πάρω αγκαλιά και να της πω το “Θα είμαστε καλά, θα είμαστε μαζί, θα είμαστε ευτυχισμένοι”. Και έπρεπε αυτό να βγει πολύ γλυκό, πολύ αληθινό, και με όλη την αγάπη και την ελπίδα. Εγώ μέσα μου ήθελα να τη σκοτώσω, ήθελα το κεφάλι της σε ένα πιάτο».
