Με αφορμή τη συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα τα Νέα, όπου αναφέρονταν στο πρόβλημα της κατάθλιψης που τον ταλαιπώρησε για πολύ μεγάλο διάστημα, ο Χρήστος Νικολόπουλος μίλησε στον ραδιοφωνικό παραγωγό Θάνο Σιαφάκα για την κατάθλιψη και τον τρόπο που επέλεξε για να την ξεπεράσει:
«Νομίζω πως ψυχολογικά προβλήματα έχουν το 80% των ανθρώπων. Κάποιοι το βιώνουν πιο ελαφρά. Κάποιοι πιο έντονα. Εγώ έτυχε να το βιώσω τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον πολύ βαριά.
»Εγώ είναι πολύ ευαίσθητος στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Το πράγμα ξεκίνησε με κάτι που συνέβη με έναν μουσικό και πείραξε πολύ βαθιά. Γιατί στον χώρο μας -ξέρετε- έχουμε ανταγωνισμούς… Σε όλους τους χώρους αλλά και στον δικό μας. Αυτό έγινε το 1987. Σε ένα ταξίδι λοιπόν που πήγαινα στο Ηράκλειο, στην πτήση επάνω, ένιωσα ότι χάνεται ο κόσμος. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ζαλιζόμουν, νόμιζα ότι θα πεθάνω. Μια κρίση πανικού. Κάναμε τη δουλειά μας, έδωσα μια συναυλία, πήγα και σε ένα γιατρό βέβαια, μου έδωσε ένα χαπάκι και κάπως γύρισα. Κι από ‘κει και πέρα άρχισε το βασανιστήριο.
»Δεν μπορούσα να μείνω σε κλειστούς χώρους. Πάθαινα πανικό. Ακόμα και στο υπνοδωμάτιό μου, κάποια στιγμή ξυπνούσα και έπαιρνα τον γιατρό να μου πει “τι κάνω” . Νόμιζα ότι χάνομαι. Ότι έρχονται και με παίρνουν. Πήγαινα σε πρόβες γιατί δεν ήθελα να αφήσω τη δουλειά και, αν ήταν σε υπόγειο, το πρώτο πράγμα που κοίταγα ήταν αν υπάρχει έξοδος. Σε ασανσέρ έκαναν να μπω πάνω από δέκα χρόνια. Να φανταστείτε ανέβηκα 23 ορόφους με τα πόδια στον Πύργο των Αθηνών.
»Απευθύνθηκα σε μία εξαιρετική γιατρό, την κυρία Μαρίνα Λαλιώτη, η οποία άρχισε να μου θέτει ερωτήματα, από τα παιδικά μου χρόνια -αυτά πρέπει να ρωτούν οι γιατροί. Όμως εγώ δεν έχω παιδικά τραύματα. Έχω στερήσεις παιδικές γιατί πέρασα πολύ φτωχά παιδιά χρόνια αλλά δεν είχα τραύματα. Η οικογένειά μου ήταν πολύ αγαπημένη. Το κατάλαβε. Μου έδωσε κάτι ηρεμιστικά χαπάκια και μου είπε “προσπάθησε να το ξεπεράσεις μόνος σου”.
»Προσπάθησα να μην τα παίρνω συνέχεια. Έκανα δέκα χρόνια να μπω σε αεροπλάνο. Μετά άρχισα να μπαίνω, πάντα με κάποιον μαζί μου για να μου μιλάει και να μου αποσπά την προσοχή.
»Αυτό που διαπίστωσα τελικά είναι πως δεν μπορεί να βοηθήσει κανείς εκτός από τον ίδιον τον άνθρωπο που έχει το πρόβλημα» κατέληξε ο μουσικοσυνθέτης.
