Τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σχολιάζει η γερμανική εφημερίδα «Die Welt», τονίζοντας πως η Ευρώπη δεν θα πεθάνει για την Ουκρανία, είναι ωστόσο διατεθειμένη να πεθάνει για το ΝΑΤΟ.
«Δεν μπορούν να γίνουν πολλά για την Ουκρανία. Εάν ο Πούτιν θέλει να σπρώξει το ΝΑΤΟ πίσω στα παλιά σύνορα της Ευρώπης, τότε θα πρέπει να του ξεκαθαρίσουμε ότι: δεν θα πεθάνουμε για την Ουκρανία ενόψει μιας πιθανής παγκόσμιας ανάφλεξης, αλλά θα πεθάνουμε ως μέλη του ΝΑΤΟ», υπογραμμίζει εφημερίδα.
Το άρθρο του αρχισυντάκτη της «Die Welt», Ζακ Σούστερ, αναφέρει ότι ο Ρώσος πρόεδρος «παίρνει πίσω μέρος της σοβιετικής αυτοκρατορίας και με τον τρόπο αυτό, επιτίθεται στην ευρωπαϊκή ειρηνευτική τάξη».
«Ο ισχυρός άνδρας του Κρεμλίνου θέλει να επιστρέψει σε αυτό που πιστεύει ότι είναι η χρυσή εποχή της σοβιετικής αυτοκρατορίας. Με αυτή την παραληρηματική ευχή, όμως, προχωρά πολύ πιο πέρα από όλους τους μετασταλινικούς σοβιετικούς ηγέτες. Και ο Χρουστσόφ και ο Μπρέζνιεφ και ο Αντρόποφ τήρησαν τα όρια της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής τάξης», τονίζει ο Σούστερ.
Όπως υποστηρίζει το άρθρο, ο Πούτιν δεν ενδιαφέρεται σε καμία περίπτωση για τις συνθήκες, καθώς απώτερος στόχος του είναι να μετατρέψει την Ουκρανία σε μια «υποτελή οντότητα». Και το πρώτο βήμα για την κατάκτηση αυτού του στόχου, η επίθεση στη γείτονα χώρα, έχει ήδη ολοκληρωθεί.
«Ποιο θα είναι το δεύτερο βήμα;», αναρωτιέται ο δημοσιογράφος.
Ο Πούτιν δεν θα ησυχάσει αν δεν τους κάνει «μαριονέτες»
Σύμφωνα με το άρθρο, ο Ρώσος ηγέτης δεν πρόκειται να ησυχάσει «έως ότου εκφυλιστούν τα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης σε ‘μαριονέτες, τα νήματα των οποίων θα κινεί η Μόσχα».
Επισημαίνεται, μάλιστα, ότι οι ελπίδες της Ουκρανίας για βοήθεια από τους δυτικούς είναι λίγες, εφόσον «εάν η Δύση επέμβει στρατιωτικά, ο κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου θα ήταν μεγάλος».
«Αν η κατάσταση εξελιχθεί άσχημα, τότε η Ουκρανία θα είναι σαν την Τσεχοσλοβακία την «Άνοιξη της Πράγας» του 1968. Εκείνη την εποχή, ο δυτικός κόσμος παρακολουθούσε αβοήθητος και με δάκρυα στα μάτια τα σοβιετικά τανκς να εισβάλουν στην Πράγα», καταλήγει ο Σούστερ.
