Στην Ελλάδα που δεν έχει υπάρξει Σοσιαλδημοκρατία με ιστορικές ρίζες φαίνεται περίεργο το ότι στον Βορρά στην Κεντρική και στην Δυτική Ευρώπη το χρώμα των Σοσιαλιστών είναι το Κόκκινο.
Πρώτα και δειλά η Πορτογαλία, στην συνέχεια η Ισπανία, και μια μια οι Σκανδιναβικές Χώρες με πιο πρόσφατη τη Νορβηγία και τώρα η Γερμανία αποκτούν κυβερνήσεις στις οποίες ηγούνται Σοσιαλδημοκράτες.
Ξαναέρχονται λοιπόν η Κόκκινοι αθροίζονται πολιτικά οι νίκες τους και εάν ναι τι σημαίνει η εξέλιξη αυτή για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Πριν από δύο δεκαετίες σε 13 από τις τότε 15 χώρες-μέλη της Ε.Ε κυβερνούσαν Σοσιαλδημοκράτες χωρίς όμως να θελήσουν η να μπορέσουν να επηρεάσουν την πορεία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης καθώς την ίδια χρονική περίοδο κυριαρχούσε η δυναμική εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μια εξέλιξη που πυροδότησε η ομιλία του τότε Υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Φίσερ στα τέλη Μαΐου του 2000 στην οποία πρότεινε τη επιτάχυνση της εμβάθυνσης της πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε με την υιοθέτηση Ευρωπαϊκού Συντάγματος.
Σήμερα δεν φαίνονται από πουθενά οι προϋποθέσεις σύγκλισης των ευρωπαϊκών Σοσιαλδημοκρατικών και Κεντροαριστερών Κομμάτων για το μέλλον της Ε.Ε των 27.
Οι Σοσιαλδημοκράτες των χωρών που ανήκουν στην Ομάδα των Φειδωλών του Βορρά ταυτίζονται με τις συντηρητικές δυνάμεις των χωρών τους που φρικιούν στο άκουσμα της αμοιβαιοποίησης των κινδύνων μέσω του κοινού δανεισμού καθώς και της μεταφοράς πόρων από τον πλεονασματικό Βορρά στον ελλειμματικό Νότο.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή των Σοσιαλδημοκρατών στην Γερμανία που όχι απλώς συνέκλιναν με την Δεξιά στην πολιτική σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας μετά την έναρξη της Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Κρίσης το 2008 αλλά πρωτοστάτησαν στην επιβολή της.
Το 2008 Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας ήταν ο Σοσιαλδημοκράτης Στάινμπρουκ που παρέδωσε την σκυτάλη το 2009 στον Χριστιανοδημοκράτη Σόιμπλε και ο τελευταίος στην συνέχεια το 2018 στον Σοσιαλδημοκράτη Σολτς.
Τούτων λεχθέντων το 2021 δεν είναι 2001 και οι επανακάμπτοντες Σοσιαλδημοκράτες έχουν επι ποινή πολιτικής ακυρώσεως μια τελευταία ευκαιρία να κερδίσουν σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων.
Αν πριν από είκοσι χρόνια ο Μπλερ και ο Τρίτος Δρόμος ήταν πηγή έμπνευσης για τον Σρέντερ που ήθελε να μεταλλάξει τους Σοσιαλδημοκράτες σε Νέο Κέντρο και να τολμήσει τις περικοπές κεκτημένων που δεν είχε τολμήσει ο Κολ σήμερα η πρόκληση είναι στην αντίθετη κατεύθυνση , στο αναγκαίο ενισχυμένο κρατικό παρεμβατισμό για αντιμετώπιση των παρενεργειών της Πανδημίας και της Κλιματικής Αλλαγής, η οποία έχει ως προαπαιτούμενα την εγκατάλειψη της σκληρής δημοσιονομικής περιοριστικής πολιτικής.
