Οι διαπραγματεύσεις Μόσχας – Κιέβου στην Λευκορωσία, οι κυρώσεις και οι συνέπειές τους, το ντόμινο αποσταθεροποίησης θέτουν νέα εύλογα ερωτήματα.
-Ερώτηση πρώτη, έχει ξανασυμβεί να διεξάγονται ταυτόχρονα με τις μάχες διαπραγματεύσεις για πολιτική λύση;
Παρά πολλές φορές με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την πεντάχρονη διαπραγμάτευση των ΗΠΑ με το Βόρειο Βιετνάμ στο Παρίσι στην περίοδο 1968-1973 μια διαπραγμάτευση που δεν επηρεάσθηκε από τους σκληρούς αμερικανικούς βομβαρδισμούς που συνεχίζονταν μέχρι το τέλος της διαπραγμάτευσης.
-Ερώτηση δεύτερη, μπορούν δύο δυνάμεις να συγκρούονται σε ένα μέτωπο και να συνεργάζονται σε κάποιο άλλο;
Βεβαίως με πιο πρόσφατο παράδειγμα το 2014 ενώ βρισκόταν σε κορύφωση η σύγκρουση στην Ουκρανία ΗΠΑ και Ρωσία συγκρούονταν με τους Τζιχαντιστές στην Συρία.
-Ερώτηση τρίτη, υπάρχει παράδειγμα χώρας που έχει καταρρεύσει από τις κυρώσεις;
Όχι, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Ιράν όπου πολλοί αναλυτές διαπιστώνουν ότι έφεραν το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, δηλαδή ενίσχυσαν το θρησκευτικό καθεστώς το οποίο στο όνομα της εθνικής συσπείρωσης ζήτησε ενότητα φέρνοντας σε πολύ δύσκολη θέση την μαχητική αντιπολίτευση, σκληρός πυρήνας της οποίας ήταν το φοιτητικό κίνημα.
Το ίδιο συνέβη και στην διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όταν ο Τσόρτσιλ διέταξε μαζικούς βομβαρδισμούς των μεγάλων πόλεων της Γερμανίας με στόχο ο άμαχος πληθυσμός να πιέσει για τερματισμό του πολέμου.
Συνέβη το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή οι κάτοικοι των μετόπισθεν να αποκτήσουν ψυχολογία στρατιωτών πρώτης γραμμής.
-Ερώτηση τέταρτη, υπάρχει άξια λόγου αντιπολίτευση στην Ρωσία που να μπορεί να πιέσει τον Πούτιν;
Ναι, προϋπάρχει της κρίσης και της εισβολής στην Ουκρανία και έχει ως κοινό παρονομαστή την συσπείρωση κατά της αυταρχικής δικτατορική εκτροπής του καθεστώτος τα τελευταία χρόνια.
Παραμένει όμως ζητούμενο αν παραταθούν και ενισχυθούν οι αντιπολεμικές κινητοποιήσεις αν η αντιπολίτευση θα δει την επιρροή της να διευρύνεται η αν αντίθετα θα οριοθετηθεί.
-Ερώτηση πέμπτη, θα έχει η σύγκρουση στην Ουκρανία ως συνέπεια την συσπείρωση της Ρωσίας με την Κίνα;
Είναι πιθανό, αλλά δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Εξαρτάται κυρίως από την Ουάσιγκτον, αν δηλαδή και κατά πόσον η αμερικανική πλευρά θα κρατήσει χαμηλό προφίλ μέχρι νεωτέρας απέναντι στο Πεκίνο.
Ειρήσθω εν παρόδω η Κίνα έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να κάνει μια κίνηση αντιπερισπασμού απέναντι στις ΗΠΑ, ανάβοντας πράσινο φως ή ακόμη χειρότερα παροτρύνοντας την Βόρεια Κορέα να εκτοξεύσει εκ νέου πυραύλους.
-Ερώτηση έκτη, είναι επικοινωνιακό πυροτέχνημα ο πυρηνικός συναγερμός του Πούτιν;
Σε καμιά περίπτωση δεν είναι ούτε επικοινωνιακή τακτική ούτε μπλόφα, είναι κατά κύριο λόγο μια υπενθύμιση ότι ο έλεγχος της Ουκρανίας είναι στρατηγικής βαρύτητας και υπαρξιακής προτεραιότητας για την Ρωσία.
