Ο γεννηθείς στη νότια Σιβηρία Σεργκέι Σόιγκου είναι ο υπουργός άμυνας της Ρωσίας από το 2012 και ένας από τους ανθρώπους που βρίσκονται πολύ κοντά στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Πρώην πράκτορας της KGB, με πτυχίο μηχανολογίας, κλήθηκε στη Μόσχα το 1990 από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, για να αναλάβει τη δημιουργία ενός νέου σώματος συνεργείων διάσωσης, το οποίο μετέτρεψε στο αποτελεσματικό υπουργείο Εκτάκτων Αναγκών του.
Από πολύ μικρός ήταν δραστήριος, λάτρης των επικίνδυνων σπορ αλλά και καυγατζής, από τα σχολικά του χρόνια ακόμα, λαμβάνοντας έτσι το παρατσούκλι «Σατανάς».
Είναι ένα από τα αρχαιότερα μέλη της ρωσικής κυβέρνησης καθώς η θητεία του άρχισε λίγο μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, όταν ο Πούτιν ήταν ακόμα στην αφάνεια. Ο Γέλτσιν τον είχε χαρακτηρίσει ως το «μεγαλύτερο αστέρι μας».
Ο άνθρωπος των εκτάκτων αναγκών
Ο Σόιγκου έγινε ιδιαίτερα γνωστός για τις επιδόσεις του στο υπουργείο Εκτάκτων Αναγκών, μια ημι-στρατιωτική υπηρεσία επιφορτισμένη με καθήκοντα διάσωσης, την οποία έστησε ο ίδιος και ηγήθηκε για περίπου 22 χρόνια.
Πέρα όμως από έκτακτες ανάγκες που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει, όπως φυσικές καταστροφές, τα καταφέρνει εξίσου καλά ως διαμεσολαβητής, όπως για παράδειγμα στις διενέξεις και συγκρούσεις στη Νότια Οσετία, το Τατζικιστάν και την Τσετσενία.
Με τον Σόιγκου στα ηνία του υπουργείου Άμυνας, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις εξελίχθηκαν σε βασικό μέσο άσκησης της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, με τη Ρωσία να τις χρησιμοποιεί αποτελεσματικά για την επίτευξη των στόχων της και την επίδειξη ισχύος στην Ουκρανία, όπως για παράδειγμα με την προσάρτηση της Κριμαίας.
Χωρίς πολιτικές φιλοδοξίες
Ο ίδιος αρνείται σθεναρά ότι έχει πολιτικές φιλοδοξίες παρόλο που το όνομά του έφτασε να ακούγεται ακόμα και για διαδοχος του Πούτιν, αν ποτέ ο μακροβιότερος πρόεδρος αποφασίσει να αφήσει τα ηνία της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Εχει καταφέρει να συγκεντρώσει ισχύ και να είναι δημοφιλής χωρίς να έχει σημαντικούς εχθρούς.
Αποδείχτηκε μάλιστα πως έχει και λογοτεχνική φλέβα, καθώς εν μέσω πανδημίας, εξέδωσε πέρυσι το φθινόπωρο το βιβλίο αυτοβιογραφικών διηγήσεων «Για το χθες».
