Σε ένα άρθρο κόλαφο ο αρθρογράφος του Guardian, Antοny Jenkins αφήνει τη δική του κριτική για τη σειρά του Netflix «Τhe Crown» που μπορεί στους πρώτους κύκλους να προκάλεσε φρενίτιδα αλλά όσο τα επεισόδια προχωρούν και δείχνουν πρόσωπα που είναι ακόμη εν ζωή, τα αρνητικά σχόλια περισσεύουν.
Θέλοντας να τονίσει τα λάθη και τα ψέματα που περιέχει η σειρά για τη βασιλική οικογένεια, ο Antony Jenkins γίνεται ιδιαίτερα επικριτικός ενώ από τα βέλη του δεν ξεφεύγει ούτε η ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ «Ναπολέων» αλλά και το Oppenheimer, η ταινία για τον «πατέρα της ατομικής βόμβας».
Μάλιστα λόγω του τρόπου με τον οποίο εμφανίζονται πρόσωπα και καταστάσεις τόσο στο «Τhe Crown» όσο και στην ταινία «Ναπολέων» δεν διστάζει να τα χαρακτηρίσει «τραβεστί», επικρίνοντας τον τρόπο με τον οποίο οι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι διαστρεβλώνουν την αλήθεια.
Οι ψεύτικες ιστορίες στο «Τhe Crown» είναι τόσο ψεύτικες που προκαλούν διάβρωση όσο τα fake news, γράφει δηκτικά.
Ολόκληρο το άρθρο:
Έχω κάνει μια υπέροχη ταινία. Ονομάζεται Ιανουάριος 2021 και δείχνει πώς ο Ντόναλντ Τραμπ πραγματικά εξαπατήθηκε από τον Λευκό Οίκο και ο Τζο Μπάιντεν πραγματικά παραβίασε τις κάλπες της Τζόρτζια. Σε μια εκπληκτική σκηνή που βλέπετε, ήταν ο Μάικ Πενς που ενθάρρυνε την πορεία στο Καπιτώλιο για να δυσφημήσει τον Τραμπ. Στη συνέχεια, ο Πάπας λέει στον Τραμπ ότι κέρδισε. Πήραμε τα παιδιά από το The Crown για να φτιάξουν την ταινία και είναι πραγματικά συγκινητικό.
Δεν το πιστεύετε; Μα γιατί; Βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Μόνο τα κομμάτια είναι φανταστικά για να προσθέσουν λίγο χρώμα. Εξάλλου, από τότε που βγήκε η ταινία, οι μισοί Αμερικανοί πιστεύουν ότι τα γεγονότα που δειχνει συνέβησαν πραγματικά. Και βγάλαμε εκατομμύρια. Γιούπι!
Το να λέμε εσκεμμένα ψέματα για τους ζωντανούς ή τους νεκρούς –είτε πέθαναν πρόσφατα είτε πριν από αιώνες– είναι απλώς λάθος. Είναι χειρότερο από λάθος: είναι σκληρό και προσβολή της ιστορίας και ενδεχομένως της δημοκρατίας. Όσοι υπερασπίζονται αυτήν την πρακτική υποστηρίζουν ότι το «The Crown», ο «Napoleon» και ο «Οppenheimer είναι επιλογές διασκέδασης, βασισμένα σε αληθινά γεγονότα και πως ειναι «οκ» οι σκηνοθέτες να τα διαστρεβλώνουν καλλιτεχνική αδεία.
Η ταινία Ναπολέων του Ρίντλεϊ Σκοτ περιέχει ξεκάθαρα κάποιες ανοησίες που σχεδιάστηκε για να απεικονίσει τον αυτοκράτορα ως ένα είδος Αδόλφου Χίτλερ. Κανείς εκτός από τον Χίτλερ δεν είναι Χίτλερ. Αλλά ο Ναπολέων έχει πεθάνει εδώ και καιρό και η ζωή του έχει καταγραφεί και αξιολογηθεί σε βάθος. Όσο για τη βιογραφική ταινία του J Robert Oppenheimer, «ο πατέρας της ατομικής βόμβας», είναι αλήθεια η ιστορία που λέει; Το να το πιστέψετε ήταν ζωτικής σημασίας για να απολαύσετε την ταινία, αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας πει αν ήταν (σ.σ. πραγματικά έτσι τα γεγονότα).
Ο εντοπισμός ψεμάτων στο The Crown έχει γίνει εθνικό άθλημα. Οι ειδικοί στη βασιλική οικογένεια Hugo Vickers και Sally Bedell Smith έχουν επισημάνει πολλά από αυτά. όλα είναι άσκοπα. Οι επινοημένες ιστορίες για τον πρίγκιπα Φίλιππο, τους Κένεντι, τον Μακμίλαν, τη Βασίλισσα, τον Πρίγκιπα Κάρολο και όσα είπε η Νταϊάνα για τον πατέρα της υποτιμούν τους χαρακτήρες. Αν οι ταινίες έλεγαν την πραγματική αλήθεια για αυτή την περίεργη οικογένεια, θα ήταν εξίσου δραματικές. Αν δεν σκοπεύετε να πείτε την αλήθεια, γιατί να κάνετε τέτοια έξοδα για να κάνετε τους ηθοποιούς και τα σκηνικά τόσο «ακριβή»; Το αποτέλεσμα είναι ότι το κοινό συχνά παραπλανάται και πιστεύει ότι η αφήγηση είναι επίσης ακριβής.
Όταν η τέχνη έχει τόσο έλλειψη έμπνευσης που πρέπει να κλέψει από την ιστορία, θα πρέπει τουλάχιστον να σέβεται την μοναδική ουσία της ιστορίας, που είναι η αλήθεια. Η μακρινή ιστορία – όπως του Ριχάρδου Γ’, του οποίου οι αμαρτίες επανεκτιμήθηκαν για άλλη μια φορά στο ντοκιμαντέρ του Channel 4 του περασμένου Σαββάτου The Princes in the Tower: the New Evidence – μπορεί να φροντίζει τον εαυτό της. Φαντάζομαι ότι ακόμη και η βασιλική οικογένεια μπορεί να επιβιώσει από αυτές τις στρεβλώσεις. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας.
Το θέμα ειναι οτι δημιουργείται επικίνδυνο έδαφος. Πολλά μπορούμε να μάθουμε από τους δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι σαν τους ιστορικούς καθώς και τα δύο αυτά επαγγέλματα απαιτούν δέσμευση στην ακρίβεια. Και οι δύο είναι ρεπόρτερ για το παρελθόν και το παρόν και αναμένεται να ψάξουν για την αλήθεια. Το να λες ψέματα είναι σοβαρό. Εάν γίνουν λάθη, πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες για τη διόρθωσή τους. Κανένας δημοσιογράφος δεν είναι περήφανος που κάνει λάθος ή μπορεί να υπερηφανεύεται για «καλλιτεχνικ αδεία». Μια ταινία που απεικονίζει και δραματοποιεί ιστορικά γεγονότα δεν πρέπει να διαφέρει.
Είναι άρρωστοι καιροί για όποιον θέλει να κρατήσει την αλήθεια στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου. Εάν ο Τραμπ εκλεγόταν τον επόμενο χρόνο, θα οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στα fake news του Fox News και στα ψέματα που διαδίδονται σε πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook και το Twitter. Η παραποίηση γεγονότων πυροδοτεί συναισθήματα, ενισχύει τις εχθροπραξίες και τροφοδοτεί τα παράπονα. Τέτοια εποχή δεν υπάρχει χώρος για «τέχνη» που διεκδικεί αλαζονικά το δικαίωμα να αγνοεί την αλήθεια.
