Λίγες ημέρες πριν ο Εμανουέλ Μακρόν βρισκόταν στο χείλος της καταστροφής, βλέποντας το κόμμα της Μαρίν Λεπέν να βρίσκεται μία «ανάσα» από την εξουσία, σενάριο το οποίο για την ώρα ενταφίασε το Νέο Λαϊκό Μέτωπο των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι λύθηκαν τα προβλήματα του Μακρόν. Κάθε άλλο. Πλέον, ο άλλοτε κυρίαρχος της γαλλικής πολιτικής σκηνής θα χρειαστεί να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τους μέχρι πρότινος αντιπάλους του, χωρίς τους οποίους δεν θα ήταν εφικτή καμία πλειοψηφία.
Σε δημοσίευμα του Politico που υπογράφει αρχισυντάκτης του, ο Τζαμίλ Αντερλίνι (Jamil Anderlini), επιχειρεί να περιγράψει την προσωπικότητα του Μακρόν, ο οποίος -ειδικά το τελευταίο διάστημα- έχει προκαλέσει χάος στη γαλλική πολιτική.
Αρχικά, λοιπόν, περιγράφει μία σκηνή μέσα στο γαλλικό προεδρικό αεροσκάφος, όταν ρώτησε τον Μακρόν ποιον εμπιστεύεται περισσότερο και σε ποιον μοιράζεται τα βαθύτερα συναισθήματά του, όταν τον βαραίνει το βάρος του αξιώματος.
«Στην αρχή, δεν φαινόταν να καταλαβαίνει την ερώτησή μου. Για να τον βοηθήσω, ανέφερε τη σύζυγό του και πρώην καθηγήτρια θεάτρου στο γυμνάσιο, Μπριζίτ. Ο σύμβουλός του για τα ΜΜΕ που καθόταν απέναντί μας, λάτρεψε αυτή την ιδέα και τον ενθάρρυνε με προθυμία να την υποστηρίξει. Αντίθετα, ο Μακρόν απάντησε μάλλον απορριπτικά. Μετά από άλλη μια μεγάλη παύση και πολλή σκέψη, τελικά πέτυχε την απάντηση -“τον εαυτό μου”, είπε.
Συνόδεψα τον Μακρόν στην Κίνα τον Απρίλιο του περασμένου έτους σε επίσημη κρατική επίσκεψη, κατά την οποία πέρασα πολλές ώρες παρουσία του προέδρου και των στενότερων συμβούλων του, συμπεριλαμβανομένων δύο χωριστών συνεντεύξεων στην καμπίνα του αεροπλάνου του. Αρκετοί από τη συνοδεία του μου μίλησαν ανοιχτά για τον πρόεδρο και την προσωπικότητά του, δεδομένου ότι δεν θα μπορούσαν να αναγνωριστούν δημόσια.
Τον περασμένο μήνα, μετά τη συντριπτική ήττα στις Ευρωεκλογές, ο Μακρόν συγκλόνισε ακόμη και τους στενότερους συμβούλους του προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές και μου θύμισε τι έμαθα γι’ αυτόν σε εκείνο το ταξίδι. Βασιζόμενος σχεδόν εξ ολοκλήρου στις δικές του συμβουλές, ο απίστευτα αντιδημοφιλής πρόεδρος πήρε ένα μεγάλο ρίσκο που έχει ρίξει την πολιτική της χώρας στο χάος», περιγράφει ο Αντερλίνι.
«Ο Μακρόν δεν ακούει κανέναν»
Την Κυριακή, σε ποσοστό ρεκόρ προσέλευσης, οι Γάλλοι αψήφησαν τις δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι η ακροδεξιά θα ήταν η μεγαλύτερη δύναμη στο Κοινοβούλιο της χώρας. Αντίθετα, μια αριστερή συμμαχία που περιλαμβάνει μια μεγάλη ομάδα ακροαριστερών βουλευτών συγκέντρωσε τις περισσότερες έδρες.
Το αποτέλεσμα έριξε τον κεντρώο συνασπισμό του Μακρόν στα τάρταρα, χάνοντας περίπου το ένα τρίτο των εδρών του και σε τροχιά για μια μακρινή δεύτερη θέση στο Κοινοβούλιο. Η Γαλλία είναι τώρα πιο διχασμένη πολιτικά από ό,τι ήταν εδώ και δεκαετίες.
«Εάν οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησα στο ταξίδι μου στην Κίνα είναι σωστοί, η ετυμηγορία του γαλλικού λαού πρέπει να είναι καταστροφική σε κάποιο επίπεδο για έναν πρόεδρο που -έχοντας γίνει το 2022 ο πρώτος μετά από δύο δεκαετίες που εξασφάλισε μια δεύτερη θητεία- φαινόταν ότι έχει πείσει τον εαυτό του ότι το θράσος του, οι δυνάμεις του αποπλάνησης και η χαμαιλεοντική του επίδειξη θα τον έβγαζαν από κάθε πολιτικά δύσκολη θέση», σχολιάζει ο αρθρογράφος και συνεχίζει:
«”Ο Μακρόν δεν ακούει κανέναν”, μου είπε ένας από τους στενότερους συμβούλους του στο ταξίδι στην Κίνα πέρυσι. “Και πραγματικά μισεί να χάνει”», σημειώνει ο αρχισυντάκτης του Politico και συνεχίζει:
«”Είναι ο μεγάλος σαγηνευτής, θέλει να γοητεύει τους πάντες”, είπε ένα άλλο μέλος του στενού κύκλου. “Αλλά μεγάλο μέρος της Γαλλίας έχει ένα προσωπικό, βίαιο μίσος για αυτόν… είναι πολύ νέος, πολύ όμορφος και πολύ έξυπνος για πολλούς Γάλλους – και είναι στο DNA μας να θέλουμε να αποκεφαλίσουμε τον ηγέτη μας”.
“Έχει πραγματικά μεγάλη ανάγκη να τον αγαπούν”, είπε ένας άλλος», όπως προσθέτει ο Αντερλίνι.
Αλλά, ο Μακρόν μπορεί να παρηγορηθεί με την ανατροπή της ακροδεξιάς. Και τουλάχιστον παραμένει ο κεντρικός χαρακτήρας στο δράμα της γαλλικής πολιτικής.
«Ο Γάλλος πρόεδρος είναι ένας πραγματικά σαγηνευτικός χαρακτήρας και όχι μόνο για τους σπασίκλες της πολιτικής. Ένας φίλος μου ψυχίατρος έχει εξίσου εμμονή με τον άνθρωπο του οποίου οι σύμβουλοι και οι συνεργάτες δημοσίων σχέσεων περιγράφουν ως κύριο του συμπλέγματος pensée -με άλλα λόγια, ένα σύνθετο μυαλό. Συνήθως το εννοούν με την έννοια του “βασιλιά φιλόσοφου”. Ο φίλος μου το εννοεί περισσότερο με την οιδιπόδεια, ναρκισσιστική έννοια.
Προσωπικά, ο Μακρόν είναι μαγνητικά γοητευτικός – ένας όμορφος άντρας με ασυνήθιστα μεγάλα χέρια και διαπεραστικό βλέμμα. Κάθε φορά που το προεδρικό αεροσκάφος προετοιμαζόταν για απογείωση πέρυσι, περπατούσε πάνω-κάτω στο μήκος του Airbus A330 χαιρετώντας και κουβεντιάζοντας με κάθε μέλος της αντιπροσωπείας του, συμπεριλαμβανομένου του προσωπικού αναμονής και ακόμη και των τριών ταπεινών δημοσιογράφων (συμπεριλαμβανομένου εμού)», σημειώνει ακόμη ο αρχισυντάκτης του Politico.
Ο Μακρόν «από μακριά μοιάζει με έναν πλαστικό Ναπολέοντα»
Όπως του είπε ένας από τον στενό κύκλο του Μακρόν, «είναι πολύ ευγενικός και όσο τον πλησιάζω τόσο περισσότερο εντυπωσιάζομαι από αυτόν». Αλλά, «δεν έχει σχεδόν καθόλου φίλους, κανένας από αυτούς δεν είναι μεγαλύτερος και πιθανώς το 80% από αυτούς είναι άνδρες. Περιβάλλεται από συμβούλους που είναι όλοι νέοι άνδρες και όλοι γοητεύονται από αυτόν».
Όπως γράφει, «από μακριά μοιάζει με έναν πλαστικό Ναπολέοντα, έναν αντικαταστάτη του Σαρλ ντε Γκολ, του τον στρατιώτη, πολιτικό και αρχιτέκτονα της μεταπολεμικής δημοκρατίας της Γαλλίας.
‘Έχει τη φαντασία του Ντε Γκολ, αλλά τίποτα από τη βαρύτητα’, μου είπε πριν από μερικές εβδομάδες ένα άτομο που συνεργαζόταν στενά με τον Μακρόν όταν ήταν επενδυτικός τραπεζίτης των Ρότσιλντ. «Ίσως η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών να ήταν το σωστό πολιτικό ένστικτο, αλλά δεν θα λειτουργήσει για έναν μεγάλο λόγο -ο Μακρόν μισείται από τη Γαλλία με μοχθηρό πάθος».
Εκεί βρίσκεται το παράδοξο του Μακρόν – εμφανίζεται ταυτόχρονα ως ένας παγκόσμιος πολιτικός με μεγάλο όραμα και ως ένα πρόθυμο κουτάβι που αναζητά απεγνωσμένα την αγάπη.
Είναι ένας άνθρωπος με διαστρικό εγωισμό, είναι βαθιά ανασφαλής, ένας ευγενικός, γοητευτικός και ζεστός άνθρωπος χωρίς σχεδόν καθόλου φίλους, ένας πολιτικός που δεν μπορεί να συνδεθεί ή να σχετιστεί με το γαλλικό κοινό».
Γιατί οι Γάλλοι μισούν τον Μακρόν
Ωστόσο, γιατί οι άνθρωποι, ειδικά ο λαός της Γαλλίας, τον μισούν τόσο πολύ; Ο Αντερλίνι προσπαθεί να απαντήσει σε αυτό ως εξής:
«Όπως λέει ένας από τους συναδέλφους μου, είναι ένας παράξενος -τον θεωρούν αλαζόνα, ελιτίστα, άσχετο και ξένο για τους Γάλλους. Ξεκινά από την ανορθόδοξη σχέση του με την Μπριζίτ. Γνωρίστηκαν μέσω ενός εργαστηρίου σχολικού παιχνιδιού όταν εκείνος ήταν 15χρονος μαθητής και εκείνη ήταν μια παντρεμένη 39χρονη δασκάλα με τρία παιδιά. Παντρεύτηκαν το 2007, όταν εκείνος ήταν 29 και εκείνη 54».
«Στη σελίδα του Μακρόν στη Wikipedia, κάτω από τη λίστα για την οικογένεια, υπάρχουν μόνο δύο ονόματα: Μπριζίτ Μακρόν και Νέμο (σκύλος). Το γαλλικό εκλογικό σώμα έχει συνηθίσει οι πρόεδροί του να είναι οικογενειάρχες αλλά και να έχουν ερωμένες, παιδιά εκτός γάμου, φλογερές σχέσεις.
Δεν περιφρόνησαν τον πρώην Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ επειδή είχε σχέση με τη λαμπερή Γαλλίδα ηθοποιό και παραγωγό ταινιών Ζουλί Γκαγιέ -αν μη τι άλλο, το περιστατικό μάλλον ενίσχυσε την εικόνα του αδύναμου, ντόπιου Ολάντ. Τον περιφρονούσαν, επειδή φαινόταν γελοίος όταν φωτογραφήθηκε να οδηγεί με συνοδηγό ένα μικρό σκούτερ με ένα μη κολακευτικό κράνος μοτοσικλέτας. Τίποτα δεν είναι χειρότερο από το να φαίνεσαι γελοίος στα μάτια των Γάλλων ψηφοφόρων.
Και ενώ ο Μακρόν μπορεί να μην φαίνεται γελοίος στο γαλλικό κοινό, συχνά φαίνεται ψεύτικος και ανειλικρινής. Κατά κάποιο τρόπο φαίνεται λίγο λιγότερο από ανθρώπινος, λίγο υπερβολικά τέλειος, σαν ένα ανθρωποειδές ρομπότ που κάνει κάπως λάθος στο ανθρώπινο μέρος -μια έννοια γνωστή στη ρομποτική και τα κινούμενα σχέδια υπολογιστών ως “κοιλάδα του αλλόκοτου”, για την ανησυχία και ακόμη και την αποστροφή που προκαλεί σε έναν θεατή», γράφει ο αρχισυντάκτης του Politico.
«Πράγματι, μερικές φορές μπορεί να φαίνεται σαν να υποδύεται τον χαρακτήρα του προέδρου της Γαλλίας, με φωτογραφήσεις cosplay -αξύριστος με στρατιωτική κουκούλα σε προφανή μίμηση του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ή να παίρνει μια βαριά τσάντα σε μια έντονη αναμέτρηση πυγμαχίας. “Όλα είναι μια πράξη”, είπε πρόσφατα ο φίλος μου ψυχίατρος. “Κάνει πάντα στάση και ποζάρει. Η ψυχολογία αυτού είναι συναρπαστική και ανησυχητική”», προσθέτει.
Το ταξίδι στην Κίνα και η αγανάκτηση των υπουργών του Σι
Στο ταξίδι στην Κίνα πέρυσι, ήταν ένας ψηλός, στρατιωτικός που πήγαινε παντού με τον πρόεδρο και που κάθισε κοντά μου στο αεροπλάνο. «Στην αρχή, υπέθεσα ότι ήταν ο στρατιώτης που ήταν υπεύθυνος για το γαλλικό πυρηνικό οπλοστάσιο -ο χαρτοφύλακας που μεταφέρει τα εργαλεία για να εξαπολύσει μια πυρηνική επίθεση», αναφέρει ο Αντερλίνι και συμπληρώνει.
«Αλλά, λίγο μετά το ταξίδι, συνειδητοποίησα ότι η δουλειά του ήταν στην πραγματικότητα να φροντίζει την εκτεταμένη γκαρνταρόμπα του Μακρόν. Στην τρίωρη πτήση μεταξύ Πεκίνου και Γκουανγκζού, παρατήρησα τουλάχιστον τρεις αλλαγές κοστουμιών -από ένα επίσημο κοστούμι όταν επιβιβαστήκαμε, σε ένα φούτερ με κουκούλα με τη λέξη “French Tech” στο μπροστινό μέρος, σε ένα διαφορετικό κοστούμι όταν κατεβήκαμε από το αεροπλάνο.
Σαν πρόθυμος, θεατρικός μαθητής που προσπαθεί να εντυπωσιάσει την όμορφη δασκάλα του θεάτρου, οι ενδυματολογικές του αλλαγές μεταξύ των σκηνών συνοδεύονταν από αλλαγές στη συμπεριφορά, το ρητορικό ύφος και τη γλώσσα του σώματος. Από μια πιο επίσημη υποδοχή με τη γαλλική κοινότητα στο Πεκίνο σε μια χαλαρή εκδήλωση σε γκαλερί τέχνης, στην περιοδεία σε μια πανεπιστημιούπολη στη νότια Κίνα, όπου τον υποδέχτηκαν σαν ροκ σταρ -ο Μακρόν έπαιζε διαφορετικό χαρακτήρα σε κάθε σκηνικό».
«Η πιο τρομακτική αλλαγή χαρακτήρα», όπως επισημαίνει ο αρχισυντάκτης του Politico, «έγινε σε μια επίσημη τελετή με τον Κινέζο ηγέτη, Σι Τζινπίνγκ, στη Μεγάλη Αίθουσα του Λαού, στην πλατεία Τιενανμέν του Πεκίνου. Ο Μακρόν ανέβηκε στη σκηνή δείχνοντας πολύ αυστηρός, σχεδόν σκυθρωπός».
Ο «Κινέζος δικτάτορας», σύμφωνα με τον Αντερλίνι, «μίλησε για μόλις οκτώ λεπτά, διαβάζοντας έναν επιπόλαιο, προετοιμασμένο λόγο από ένα κομμάτι χαρτί. Τότε ήταν η σειρά του Μακρόν -χωρίς σημειώσεις, μιλώντας απευθείας στον Σι με ένα άκρως επιτελεστικό, σχεδόν διαλεκτικό, στυλ που στόχευε ξεκάθαρα στις κάμερες και σε όσους Γάλλους παρακολουθούσαν.
Όσο η ομιλία του συνεχιζόταν, οι υπουργοί του Σι ένιωθαν όλο και πιο άβολα: Ο Σι, ο οποίος αντιμετωπίζεται στο κινεζικό σύστημα ως σύγχρονος αυτοκράτορας, ανοιγόκλεινε τα μάτια του με μανία και έμοιαζε σαν να είχε μόλις καταπιεί έναν ιδιαίτερα βλαβερό βάτραχο. Γύρω στα 21 λεπτά, άφησε έναν ξεκάθαρο αναστεναγμό – έντονη ανυπομονησία έβγαινε από κάθε πόρο του σώματός του».
«Ο Μακρόν έμοιαζε να τους αγνοεί. Η ομιλία του διήρκεσε τρεις φορές περισσότερο από αυτή του Σι – μια ασυγχώρητη παραβίαση του πρωτοκόλλου στο κινεζικό σύστημα, ειδικά από τη στιγμή που προήλθε από τον ηγέτη μιας πρώην αποικιακής, βάρβαρης χώρας που τώρα έχει πέσει σε δύσκολες στιγμές.
Μέχρι το τέλος, οι υπουργοί του Σι δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τη μουρμούρα και την ταραχή τους. “Ο Μακρόν δεν θα σας αφήσει να φύγετε από μια συνάντηση μέχρι να πειστεί ότι κατάφερε να σας πείσει, ότι έχει πείσει με όποιον μιλάει”, είπε ένας από τον στενό του κύκλο. Το πρόβλημα είναι ότι η επιμονή του μπορεί εύκολα να αποτύχει», αναφέρει ακόμη.
«Οι σύμβουλοί του τού είπαν να μιλήσει με σεβασμό και ταπεινότητα στον Σι Τζινπίνγκ, αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο για κάθε πρόεδρο της Γαλλίας. Είπε τα λόγια σεβασμού, αλλά δεν τα ερμήνευσε έτσι ο Σι», εκμυστηρεύθηκε στον αρθρογράφο ένας ανώτερος αξιωματούχος που συμμετείχε στο ταξίδι.
«Κιχωτικές προσπάθειες να πειστούν άλλοι παγκόσμιοι ηγέτες»
Συνεχίζοντας, τονίζει ότι «οι κιχωτικές προσπάθειες να πειστούν άλλοι παγκόσμιοι ηγέτες, αποτελούν ένα επαναλαμβανόμενο θέμα για τον Μακρόν.
Με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, η προσπάθειά του για μια επίθεση γοητείας -που ολοκληρώθηκε με στρατιωτικές παρελάσεις και αυστηρές χειραψίες- φαινόταν να πέτυχε στην αρχή αλλά τελικά απέτυχε.
“Μισούσε πολύ τον Τραμπ” μου είπε ένας στενός σύμβουλος. “Είχε υπερβολική αυτοπεποίθηση ότι μπορούσε να τον γοητεύσει προσωπικά και απέτυχε”.
Ομοίως, καθώς η Ευρώπη προετοιμαζόταν για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία στις αρχές του 2022, ο Μακρόν επέμεινε ότι μόνο αυτός θα μπορούσε να πείσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν να μην πραγματοποιήσει το όνειρό του για την ανασύσταση της μεγάλης ρωσικής αυτοκρατορίας.
“Η Γαλλία πίστευε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι ο Πούτιν δεν θα εισέβαλε στην Ουκρανία”, μου είπε στα τέλη του περασμένου έτους ένας ανώτερος αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με πρόσβαση σε κορυφαίες ενημερώσεις πληροφοριών.
Ο Μακρόν, περιφρονώντας τις πληροφορίες των ΗΠΑ και άλλων ηγετών -ακόμα και των δικών του διπλωματών- ταξίδεψε στη Μόσχα για να αποπλανήσει τον Ρώσο δικτάτορα και να υποχωρήσει. Η αντιμετώπιση ωστόσο ήταν ταπεινωτική στο γνωστό τεράστιο τραπέζι.
“Ο Πούτιν ήταν άλλο ένα αποτυχημένο έργο”, μου είπε ένας από τους συμβούλους του», σημειώνει ο αρχισυντάκτης του Politico.
«Ο Σι έπαιξε εύκολα με τον “στρατηγικό ναρκισσισμό” του Μακρόν»
Συνεχίζοντας, γράφει: «Στο ταξίδι στην Κίνα, ένα από τα πράγματα που με εντυπωσίασε περισσότερο, ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Μακρόν φαινόταν να φτιάχνει τα πράγματα, με ελάχιστη ή καθόλου συμβολή από τη γαλλική διπλωματική υπηρεσία ή κάποιον με βαθιά γνώση και εξειδίκευση στην Κίνα του Σι Τζινπίνγκ.
Το κινεζικό κομμουνιστικό σύστημα έχει λεγεώνες ειδικών που προετοιμάζουν ογκώδεις τακτικές ενημερώσεις, ώστε ο Σι να μπορεί να ωφεληθεί σε οποιαδήποτε αλληλεπίδραση με ξένες κυβερνήσεις. Ετοιμάζουν εκτεταμένα ψυχολογικά προφίλ για ηγέτες όπως ο Μακρόν, ώστε ο Σι να ξέρει πότε να κολακεύει, πότε να απειλεί και πότε να κοροϊδεύει.
“Νομίζω ότι ο Σι μάλλον βλέπει τη Γαλλία με έναν ηγετικό ρόλο”, μου είπε ο Μακρόν σε μια από τις συνεντεύξεις μας. “Και όσον αφορά τους ηγέτες που διαρκούν… τους σέβεται. Και τότε καταλαβαίνει τη λογική μας για την οικοδόμηση στρατηγικής, οικονομικής και στρατιωτικής αυτονομίας”.
Για το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, αυτά είναι τα λόγια ενός χρήσιμου ηλίθιου. Ο Μακρόν δεν είναι ηλίθιος -μακριά από αυτό- αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο σε κάθε θέμα. Ήταν απολύτως ξεκάθαρο για μένα ότι ήταν απροετοίμαστος για τις κολακείες και τη χειραγώγηση για την οποία φημίζεται το κινεζικό σύστημα.
Ήταν επίσης σαφές ότι η απεγνωσμένη επιθυμία του να αγαπηθεί από το κοινό του τον έκανε πρόθυμο να κάνει μεγάλες παραχωρήσεις σε έναν ολοκληρωτικό δικτάτορα.
Ο καλά προετοιμασμένος Σι έπαιξε εύκολα με τον “στρατηγικό ναρκισσισμό” του Μακρόν (όπως τον αποκαλούν οι Αμερικανοί διπλωμάτες) για να αποσπάσει κάθε είδους ρητορικές παραχωρήσεις, συμπεριλαμβανομένου του κρίσιμου θέματος της Ταϊβάν – ενός δημοκρατικού, αυτοδιοικούμενου έθνους που το Πεκίνο απειλεί να απορροφήσει με τη βία», σχολιάζει ο αρχισυντάκτης του Politico.
«Ο μοναχικός θεατρίνος που κανείς δεν καταλαβαίνει»
«Τα ίδια ελαττώματα του χαρακτήρα που είδα από κοντά στην Κίνα οδήγησαν τον Μακρόν και το γαλλικό έθνος σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή.
Κλεισμένος με μια μικροσκοπική ομάδα συκοφαντών, πήρε τη μοιραία απόφαση να προκηρύξει πρόωρες εκλογές χωρίς να συμβουλευτεί κανέναν εκτός από τον εαυτό του -ένα ακόμη τολμηρό στοίχημα που αρμόζει στον ονειρικό του ρόλο του τολμηρού, ηρωικού προέδρου της Γαλλίας.
Στην πορεία, έχει οδηγήσει το πικραμένο γαλλικό εκλογικό σώμα προς την ακροδεξιά και την άκρα αριστερά. Ακόμα κι αν καταφέρει να σχηματίσει μια λειτουργική κυβέρνηση τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, έχει αφήσει τη γαλλική πολιτική βαθιά διχασμένη», σύμφωνα με τον αρθρογράφο.
«Στο παρελθόν, το κύριο επιχείρημα του Μακρόν προς το εκλογικό σώμα ήταν ότι, μόνο με το να επιλέξουν αυτόν και το κόμμα του, θα αποφύγουν αυτό που περιγράφει ως τον τρόμο μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης νεοφασιστών. Μπορεί να απέφυγε αυτό το αποτέλεσμα αυτή τη φορά, αλλά διέλυσε περαιτέρω τη Γαλλία και άφησε τη χώρα ακόμα πιο ακυβέρνητη», τονίζει ακόμη ο Αντερλίνι.
Τέλος, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η ισχυρή μου εντύπωση είναι ότι ο Μακρόν παραμένει ο πρόθυμος μαθητής του θεάτρου που προσπαθεί να σαγηνεύσει όλο το κοινό στο οποίο παίζει. Όταν δεν παίρνει την αγάπη που ποθεί, δοκιμάζει έναν διαφορετικό χαρακτήρα, μια διαφορετική παράσταση.
Ένας στενός σύμβουλος μου είπε ότι “ο Μακρόν δεν κοιμάται σχεδόν ποτέ και νιώθει φυλακισμένος στο Μέγαρο των Ηλυσίων”, την επίσημη κατοικία του Γάλλου προέδρου στο κέντρο του Παρισιού. Περπατάει λοιπόν μόνος του το βράδυ στην πόλη.
Για κάποιο λόγο, δεν μπορώ να βγάλω αυτή την εικόνα από το μυαλό μου -ο μοναχικός θεατρίνος που κανείς δεν καταλαβαίνει, που δεν ακούει κανέναν παρά μόνο τον εαυτό του, περιπλανιέται στους όμορφους δρόμους του Παρισιού στο σκοτάδι, παίζει την τραγική φιγούρα του ταλαιπωρημένου προέδρου της Γαλλίας».
