Ποτέ άλλοτε στην Ιστορία των Διεθνών Σχέσεων δεν υπήρξε τόσο μεγάλη απόκλιση ανάμεσα στην ουσία μιας διαπραγμάτευσης και στην επικοινωνιακή της διαχείριση.
Αν πάρουμε στα σοβαρά τα όσα δηλώνονται και διαρρέονται από τον Λευκό Οίκο και το Κρεμλίνο, τότε Μπάιντεν και Πούτιν μαζί με τους στενούς τους συνεργάτες περνούν την ώρα τους επαναλαμβάνοντας θέσεις ανελαστικές και αδιαπραγμάτευτες.
Οι ΗΠΑ απειλούν με κυρώσεις χωρίς προηγούμενο αν η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία αποκλείοντας όμως στρατιωτική επί τόπου εμπλοκή.
Η Ρωσία απειλεί να αντιδράσει αν στα σύνορα της εγκατασταθούν πυρηνικά όπλα του ΝΑΤΟ, και πιο συγκεκριμένα απειλεί με παρόμοιες επιλογές εγκατάστασης πυραυλικών δυνάμεων τόσο στην Λευκορωσία όσο και στον θύλακα του Καλίνινγκραντ.
Πίσω από αυτό το πυκνό προπέτασμα καπνού με αφετηρία την συνάντηση Μπάιντεν- Πούτιν στα μέσα του περασμένου Ιουνίου στην Γενεύη είναι φανερό ότι έχει αρχίσει ένας διάλογος για το καθεστώς ασφαλείας όχι μόνον της Ουκρανίας αλλά του συνόλου των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών.
Η έναρξη του διαλόγου συνιστά στροφή της πολιτικής των ΗΠΑ που μέχρι στιγμής θεωρούσαν ότι τα κυρίαρχα μετασοβιετικά κράτη είναι ελεύθερα να προσχωρήσουν στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε, καθώς και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αναγνωρισθεί Ντε Γιούρε ή Ντε Φάκτο ένα δικαίωμα Βέτο του Κρεμλίνου στην περαιτέρω διεύρυνση της Ατλαντικής Συμμαχίας προς Ανατολάς.
Η Ατζέντα της προσεχούς εβδομάδας από μόνη της όχι μόνον επιβεβαιώνει την στροφή της Ουάσιγκτον αλλά πιστοποιεί ότι οι διαπραγματεύσεις Λευκού Οίκου Κρεμλίνου βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο.
Πρώτος σταθμός την Δευτέρα η Γενεύη, όπου θα γίνουν διμερείς συνομιλίες ΗΠΑ-Ρωσίας σε επίπεδο Αναπληρωτών Υπουργών Εξωτερικών.
Δεύτερος Σταθμός η έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, όπου για πρώτη φορά μετά την προσάρτηση της Κριμαίας την άνοιξη του 2014 θα συνέλθει το Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας.
Τελευταίος σταθμός Βιέννη με συζητήσεις και διαβουλεύσεις στο πλαίσιο του ΟΑΣΕ του μόνου περιφερειακού οργανισμού και Φόρουμ όπου η Ρωσία μετέχει ως ισότιμος εταίρος της Δύσης.
Οι τρείς αλλεπάλληλες συναντήσεις της επόμενης βδομάδας προφανώς καθορίσθηκαν με προεξοφλημένη την θετική έμβαση της διμερούς συνάντησης την Δευτέρα στην Γενεύη.
Ακόμη και αν σημειωθούν απρόβλεπτες εμπλοκές, παλινδρομήσεις και καθυστερήσεις το κεντρικό συμπέρασμα δεν αναιρείται.
Δεν αναιρείται η διαπίστωση ότι οι ΗΠΑ συμφωνούν επί της ουσίας ότι οι σχέσεις της Δύσης με την Ρωσία δεν μπορούν να παραμείνουν στο σημερινό Στάτους Κβο χωρίς κινδύνους για την σταθερότητα στην Γηραιά Ήπειρο.
Όπως συμβαίνει πάντα όταν υπάρχουν ανατροπές στην Εξωτερική Πολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων η στροφή των ΗΠΑ απέναντι στην Ρωσία προφανώς προκαλεί αντιδράσεις εντός και εκτός συνόρων.
Το 1971-2 όταν οι Νίξον-Κίσσιγκερ προσέγγισαν την Κίνα του Μάο αντιμετώπισαν το πανίσχυρο και καλά δικτυωμένο στην Ουάσιγκτον λόμπι της Ταιβάν.
Όταν στις αρχές του 2013 δημοσιοποιήθηκαν οι μυστικές διαπραγματεύσεις ΗΠΑ –Ιράν στο Ομάν ενεργοποιήθηκαν για να τις βραχυκυκλώσουν τόσο το Σαουδαραβικό όσο και το Φιλοϊσραηλινό Λόμπι στην αμερικανική πρωτεύουσα.
Τούτων λεχθέντων η επόμενη βδομάδα είναι μια δύσκολη απαρχή της διαπραγμάτευσης της Δύσης με την Ρωσία με καθυστέρηση τριάντα χρόνων, από την διάλυση της ΕΣΣΔ δηλαδή μέχρι και σήμερα.
Την ίδια στιγμή κινητικότητα φαίνεται να υπάρχει στο Βορρά. Την ώρα που πληθαίνουν οι αναφορές στον διεθνή τύπο για ενδεχόμενη φιλανδοποίηση της Ουκρανίας και των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, η Φιλανδία διαμηνύει ότι διατηρεί το δικαίωμα πλήρους ένταξης στο ΝΑΤΟ όταν και εάν το αποφασίσει.
Αν οι συνομιλίες της Ρωσίας με τις ΗΠΑ στην Γενεύη και στην συνέχεια με το ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες περιορισθούν στην αποκλιμάκωση της αντιπαράθεσης στην Ουκρανία τότε θα είναι θέμα χρόνου πότε θα ξεσπάσει μια νέα αντιπαράθεση.
Ενδεχόμενη ένταξη της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ θα συμπαρασύρει και την Σουηδία , θα οδηγήσει το Κρεμλίνο να προωθήσει στρατιωτικές δυνάμεις στην Λευκορωσία και αεροναυτικές στον ρωσικό θύλακα του Καλίνινγκραντ με μόνον κερδισμένο από την κλιμάκωση της έντασης την Πολωνία.
Με την Φιλανδία και την Σουηδία στο ΝΑΤΟ η Πολωνία μπορεί να προσδοκά σε έναν ηγετικό περιφερειακό ρόλο που θα της δίνει περιθώρια διαπραγμάτευσης και με την Γερμανία και με τις ΗΠΑ.
Το παράδοξο είναι κάτι παραπάνω από προφανές δύο χώρες που είχαν καθεστώς ουδετερότητας στα πενήντα σχεδόν χρόνια του Ψυχρού Πολέμου τριάντα χρόνια μετά την λήξη του εξετάζουν την ενδεχόμενη ένταξή τους στο ΝΑΤΟ.
Ο ατλαντικός ζήλος στο Ελσίνκι και στην Στοκχόλμη δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως ρωσοφοβική ψύχωση καθώς αντανακλά την βούληση των δύο βόρειων χωρών να βελτιώσουν την θέση τους στους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Η μεν Σουηδία να εξισορροπήσει την μη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη, η δε Φιλανδία να αυξήσει την επιρροή της στις τρείς Βαλτικές Χώρες.
Όμως ακόμη και η συζήτηση για ενδεχόμενη ένταξη στο ΝΑΤΟ της Φιλανδίας και της Σουηδίας είναι βέβαιο ότι θα λειτουργήσει στην λογική της αυτοεκπληρουμενης προφητείας όπου επισπεύδεται η δυσμενής εξέλιξη που επιχειρείται να μετατεθεί η ακόμη περισσότερο να ματαιωθεί.
Με την κατάληψη της Κριμαίας την άνοιξη του 2014 η Ρωσία διαμήνυσε ότι είναι και θα παραμείνει κυρίαρχη δύναμη στον Εύξεινο Πόντο.
Σήμερα στην Βαλτική δεν χρειάζεται να βρει μια δεύτερη Κριμαία καθώς την έχει βρει από το 1945, όταν προσάρτησε τον σημερινό θύλακα του Καλίνινγκραντ που μέχρι τότε ανήκε στην Ανατολική Πρωσία.
Με άλλα λόγια, υπάρχει κατεπείγουσα ανάγκη διατύπωσης ενός νέου πλαισίου και κανόνων για την ασφάλεια της Γηραιάς Ηπείρου.
Σε αντίθετη περίπτωση οι εξελίξεις τα τελευταία τριάντα χρόνια πιστοποιούν ότι η αμοιβαία καχυποψία και εντάσεις μεταξύ Δύσης και Ρωσίας συνεχώς κλιμακώνονται με τις ελεγχόμενες κρίσεις να κινδυνεύουν να τεθούν εκτός ελέγχου…
