Η Γενεύη είναι μια ιδιαίτερα πλούσια περιοχή, με έναν τεράστιο ιδιωτικό τραπεζικό τομέα, ενώ παράλληλα φιλοξενεί την έδρα των Ηνωμένων εθνών και στεγάζει οίκους δημοπρασιών-κολοσσούς όπως είναι ο Sotheby’s και ο Christie’s.
Μετά από δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου, η πόλη αποφάσισε να θεσπίσει τον υψηλότερο κατώτατο μηνιαίο μισθό στον κόσμο, με την κάθε εργατοώρα να αμείβεται με 23 ελβετικά φράγκα (22 ευρώ).
Αυτό σημαίνει πως για εργασίες πλήρους απασχόλησης, ο βασικός μηνιαίος ακαθάριστος μισθός πλέον, θα αγγίζει τα 3.800 ευρώ (4.000 φράγκα Ελβετίας).
Αν και πολύ εύπορο, το ελβετικό καντόνι φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε ξενοδοχεία, σερβιτόρους, καθαριστές και κομμωτές, οι οποίοι δυσκολεύονται να καλύψουν τις ανάγκες τους σε μια τόσο ακριβή πόλη.
Με την πανδημία του κορονοϊού, μάλιστα, τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα πιο δύσκολα για κάποιους, με πολλούς να λυγίζουν οικονομικά κάτω από το βάρος της κατάστασης.
Κατά τη διάρκεια του γενικευμένου lockdown που έλαβε χώρα τον περασμένο Μάρτιο, τα πρωτοσέλιδα των ευρωπαϊκών εφημερίδων γέμισαν με εικόνες από ουρές ανθρώπων σε τράπεζες τροφίμων, στη Γενεύη.
Το φιλανθρωπικό ίδρυμα του Charly Hernandez, Colis du Coeur, μοιράζει αμέτρητες σακούλες με προϊόντα πρώτης ανάγκης κάθε εβδομάδα, σε μια τράπεζα τροφίμων στο κέντρο της πόλης. Οι ουρές είναι τεράστιες, και αποτελούνται κυρίως από γυναίκες, πολλές εκ των οποίων έχουν και μικρά παιδιά.
Μπορεί, λοιπόν, η αμοιβή των 4.000 φράγκων να ακούγεται πλουσιοπάροχη αλλά όπως εξήγησε η Charly «Ένα μονό δωμάτιο κοστίζει 1.000 φράγκα το μήνα, αν μπορείτε να επιβιώσετε με 500 φράγκα το μήνα για φαγητό, τότε είστε πολύ καλός διαχειριστής, ενώ η ασφάλιση υγείας είναι 550 το μήνα ανά άτομο. Εάν είστε οικογένεια με δύο παιδιά, μόλις που τα βγάζετε πέρα».
Όπως ανέφερε και η Ingrid, που επισκέπτεται συχνά την τράπεζα τροφίμων: «Στο τέλος του μήνα οι τσέπες μου είναι άδειες. Αυτή η τράπεζα τροφίμων είναι υπέροχη, γιατί έχεις μια εβδομάδα φαγητού. Μια εβδομάδα ανακούφισης».
Ωστόσο, δεν χαίρονται όλοι για την απόφαση που καθιερώνει την αύξηση των μισθών, ειδικά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που με δυσκολία μπορούσαν μέχρι τώρα να καλύψουν τους βασικούς μισθούς των υπαλλήλων τους.
«Το να αντέξουμε αυτό το νέο κόστος στη μέση της πανδημίας Covid μαζί με μια δραστική πτώση στα κέρδη θα μπορούσε να προκαλέσει περισσότερο κακό παρά καλό», είπε με ανησυχία ο Vincent Subilia, του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Γενεύης.
«Ξενοδοχεία και εστιατόρια, αυτοί είναι τομείς που έχουν ήδη αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις λόγω της πανδημίας και η αύξηση θα μπορούσε ενδεχομένως να θέσει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη αυτών των τομέων».
Ο εστιάτορας Stefano Fanari, δήλωσε στην ελβετική τηλεόραση ότι δεν πιστεύει πως θα μπορούσε να δώσει τόσα χρήματα.
«Πώς μπορώ να συνεχίσω όταν πρέπει να πληρώσω τόσο πολύ τους εργαζόμενους στη λάντζα; Πρέπει να μειώσω τις ώρες τους; Μην με παρεξηγείτε, δεν είμαι εναντίον του να βγάζει κάποιος 4.000 το μήνα. Αλλά απλά δεν μπορούμε να το πληρώσουμε αυτό. Έχω κάνει θυσίες, δουλεύω 12 ώρες την ημέρα εδώ . Τι πρέπει να κάνω;».
Ο συγκεκριμένος μισθός δεν επιβλήθηκε από την κυβέρνηση, αλλά αφού οι πολίτες της Γενεύης πρότειναν την αύξηση του βασικού μισθού ως «λαϊκή πρωτοβουλία».
Αφού συγκέντρωσαν αρκετές υπογραφές ώστε να πραγματοποιηθεί σχετικό δημοψήφισμα, μια σημαντική πλειοψηφία του ελβετικού λαού ψήφισε «ναι», σε ποσοστό 58%.
Σύμφωνα με το σύστημα άμεσης δημοκρατίας που ισχύει στη χώρα, οι ψηφοφόροι είναι αυτοί που έχουν τον τελευταίο λόγο, πράγμα που σημαίνει ότι ο ελάχιστος μισθός είναι πλέον υποχρεωτικός.
Παράλληλα, οι πολίτες της Γενεύης, την ίδια μέρα του δημοψηφίσματος, υποστήριξαν και την επιμήκυνση της άδειας πατρότητας στις δύο εβδομάδες.
Σύμφωνα με τον Charly Hernandez, αυτές οι κινήσεις είναι θετικά σημάδια καθώς, οι πολίτες μιας τόσο πλούσιας χώρας αναζητούν την αλληλεγγύη και την στήριξη μεταξύ τους και μάλιστα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο.
«Το ψήφισαν και είμαι ενθουσιασμένος. Έχουμε μια πολύ άμεση δημοκρατία που είναι μεγάλη, αλλά αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν είναι ότι οι πρωτοβουλίες των περισσότερων ανθρώπων απορρίπτονται. Πιστεύω πως τα πράγματα βελτιώνονται … με αργό ρυθμό, αλλά αυτός είναι ο ελβετικός ρυθμός».
