Το 2016 οι ψηφοφόροι στις ΗΠΑ θέλησαν να αποδοκιμάσουν την υποψήφια των Δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον ως επιτομή της διαπλοκής και της συναλλαγής.
Έτσι ο Τραμπ πήρε εισιτήριο για τον Λευκό Οίκο με την διασφάλιση της πλειοψηφίας των Εκλεκτόρων με τον κομματικό μηχανισμό και τους Βαρόνους των Ρεπουμπλικάνων στην καλύτερη περίπτωση να κρατούν αποστάσεις ασφαλείας και στην χειρότερη να τον υπονομεύουν.
Τέσσερα χρόνια μετά οι ψηφοφόροι που τον επέλεξαν το έκαναν μετά λόγου γνώσεως εγκρίνοντας όχι μόνον το ύφος και το ήθος μιας τετραετούς θητείας αλλά το στίγμα μιας έξω από κάθε όριο πολιτικής ορθότητας προεκλογικής εκστρατείας.
Αν η εκλογική βάση του Τραμπ μετάλλαξε την ψήφο της από αρνητική σε θετική το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα μεταμορφώθηκε με την άνευ όρων πρόσδεση του στο άρμα του ενοίκου του Λευκού Οίκου.
Τα παραπάνω συνιστούν παράγοντες αλλαγών και ανατροπών στην Πολιτική Σκηνή των ΗΠΑ με βαρύνουσα σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα σημασία.
Με δυο λόγια αν το 2016 ο Τραμπ επιβλήθηκε ως υποψήφιος κρατώντας σε πολιτική ομηρία τους Ρεπουμπλικάνους, το 2020 σταθεροποιείται ως πολιτικό ρεύμα ο Τραμπισμός , μια δυναμική που θα μείνει ανεπηρέαστη από το όποιο τελικό αποτέλεσμα της Προεδρικής Εκλογής.
Εδώ και μια δεκαετία ιστορικοί και στρατηγικοί αναλυτές καταγράφουν την ανάδυση ενός Μεταμερικανικού Κόσμου με κύριο χαρακτηριστικό την πολυκεντρικότητα και την συγκρουσιακή ανταγωνιστικότητα.
Είναι φανερό ότι οι ανακατατάξεις στην Πολιτική Σκηνή των ΗΠΑ θα έχουν σχέση συγκοινωνούντων δοχείων σε ένα μεταβαλλόμενο παγκόσμιο περιβάλλον.
