Εντός και εκτός συνόρων ο Ερντογάν, με διορθωτικές κινήσεις, αναζητά την σταθεροποίηση, ενώ την ίδια στιγμή παραμένει σε επίπεδο ρητορικής πιστός στο κεντρικό του αφήγημα και σε ότι αφορά την οικονομική συγκυρία και σε ότι αφορά τις περιφερειακές φιλοδοξίες της Τουρκίας.
Τα όσα καταγράφηκαν τις τελευταίες μέρες με αποκορύφωση την αποπομπή του Υπουργού Οικονομικών είναι αποκαλυπτικά.
Στο εσωτερικό ακροατήριο ο Ερντογάν συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα Οικονομίας αποκλείοντας την αύξηση των επιτοκίων μια επιλογή που όπως ο ίδιος λέει κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερούς.
Εύλογα προκύπτει το ερώτημα τι περιθώριο διαφοροποίησης από τον αναπεμφθέντα προκάτοχό του θα έχει ο νέος υπουργός Οικονομικών και αν η απάντηση είναι αρνητική τότε εύλογα θα τεθεί το ερώτημα τι νόημα έχει η αλλαγή προσώπων όταν η γραμμή πλεύσης παραμένει η ίδια.
Να σημειωθεί ότι ο μέχρι προχθές υπουργός Οικονομικών είχε διαδεχθεί τον επίσης αποπεμφθέντα γαμπρό του Ερντογάν Αλ Μπάιρακ, μια επιλογή που τότε ορμηνεύθηκε σαν μήνυμα αλλαγής οικονομικής πολιτικής προς την κατεύθυνση της σταθεροποίησης μια προσδοκία που ήταν βραχύβια.
Εξίσου αν όχι δυσκολότερη είναι η εξισορρόπηση του αφηγήματος Ερντογάν στην Εξωτερική Πολιτική με την Ντε Φάκτο αναδίπλωση της Άγκυρας που προσπαθεί να κλείσει και αν αυτό δεν είναι δυνατόν να αποκλιμακώσει την αντιπαράθεση με χώρες της περιοχής όπως τα Εμιράτα , το Ισραήλ και η Αίγυπτος.
Πρόκειται για μια δύσκολη εκκαθάριση εκκρεμοτήτων καθώς πρόκειται για περιφερειακές αντιπαραθέσεις και μέτωπα που έχουν προϊστορία μιας δεκαετίας.
Τότε, το 2011, η Τουρκία του Ερντογάν με τις αρχικές ευλογίες των ΗΠΑ επένδυσε στο κύμα αντικαθεστωτικών εξεγέρσεων που ονομάστηκε Αραβική Άνοιξη από την Τυνησία και την Αίγυπτο μέχρι την Συρία και την Λιβύη.
Αν τα διεφθαρμένα και αυταρχικά κοσμικά καθεστώτα στον Αραβικό Κόσμο είχαν κάνει τον κύκλο τους ,το λεγόμενο μετριοπαθές Πολιτικό Ισλάμ δηλαδή η Μουσουλμανική Αδελφότητα και η Χαμάς υπό τον έλεγχο και την επιρροή της Τουρκίας του Ερντογάν πρόβαλλε τότε σαν η καλύτερη δυνατή λύση για τα συμφέροντα της Δύσης.
Αρχές Δεκεμβρίου του 2012 στην Διάσκεψη για την Συρία που οργανώθηκε στο Μαρακές ένα ηγετικό τρίδυμο για την διαμόρφωση της επόμενης μέρας στη Δαμασκό πρόβαλλε στέλνοντάς σαφές μήνυμα στους παρισταμένους : Ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Φαμπιούς, ο Τούρκος ομόλογος του Νταβούτογλου και ο τότε υπ αριθμόν 2 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και νυν επικεφαλής της CIAΟυίλιαμ Μπερνς.
Γρήγορα η Αραβική Άνοιξη έγινε Αραβικός Χειμώνας με επίκεντρο τις εμφύλιες συρράξεις στην Συρία και στην Λιβύη και η Τουρκία του Ερντογάν από διαμεσολαβητής ανάμεσα στην Δύση και στο Πολιτικό Ισλάμ ανεδείχθη εκ των πραγμάτων ως παράγων αποσταθεροποίησης η οποία ευνοούσε τους κάθε λογής Τζιχαντιστές.
Από την Οικονομία μέχρι και την Εξωτερική Πολιτική η Ρεαλπολιτίκ και το αφήγημα Ερντογάν για ανάδειξη της χώρας σε Μεγάλη Δύναμη προβάλλουν ολοένα και περισσότερο ως ασύμβατες επιλογές.
