Το 2017 ο ηλικίας τότε 39 ετών Μακρόν, εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Οικονομίας του Ολάντ στην περίοδο 2014-16, κατόρθωσε με την υποψηφιότητα του να συσπειρώσει σε ένα πλειοψηφικό μέτωπο όλους όσοι ήθελαν να πουν όχι στην Λεπέν και την Ακροδεξιά του Εθνικού Μετώπου.
Το 2020 ο Μπάιντεν, πρεσβύτερος του Μακρόν κατά τέσσερεις σχεδόν δεκαετίες, κατόρθωσε να συσπειρώσει γύρω από την υποψηφιότητα του μια ετερόκλητη πλειοψηφία ψηφοφόρων που ήθελαν να εμποδίσουν την επανεκλογή του Τραμπ.
Πρόκειται όπως έχουν αποδείξει οι εξελίξεις στην Γαλλία για μια τελευταία ευκαιρία που δίνουν οι ψηφοφόροι στην Πολιτική Ελίτ για την εκτόνωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας στο πλαίσιο της δημοκρατικής ομαλότητας και της πολιτικής ορθότητας.
Ο δημοσκοπικός κατήφορος του Μακρόν την τελευταία διετία έχει περίτρανα αποδείξει ότι το εκβιαστικό δίλημμα του Γάλλου Προέδρου ή Εγώ ή η Λεπέν όχι μόνον δεν αρκεί για να διαμορφώσει πλειοψηφική συσπείρωση, αλλά τροφοδοτεί την αποσυσπείρωση.
Ο Μπάιντεν και το Δημοκρατικό Κόμμα συνολικά θα υποστούν βαριά φθορά αν πιστέψουν ότι αρκεί το φόβητρο του Τραμπ και του Τραμπισμού για να συσπειρώνουν μια ετερόκλητη εκλογική βάση.
Εκτός από τον Μακρόν, για τον οποίο ουδείς θα στοιχημάτιζε σήμερα ότι θα κερδίσει την Λεπέν στο δεύτερο γύρο της Προεδρικής Εκλογής την Ανοιξη του 2022, υπάρχει και το παράδειγμα της μακράς ,σχεδόν εικοσαετούς, κυριαρχίας του Μπερλουσκόνι στην Πολιτική Σκηνή της Ιταλίας.
Το 2006 η Κεντροαριστερά, το Δημοκρατικό Κόμμα συσπείρωσε την πλειοψηφία των ψηφοφόρων που δεν ήθελαν απλώς να απαλλαγούν από το Καρναβαλικό Στιλ διακυβέρνησης του Καβαλιέρε, αλλά την ενεργό παρέμβαση του κράτους για την άμβλυνση των περιφερειακών και των κοινωνικών ανισοτήτων. Έτσι, στις πρόωρες εκλογές του 2008, ο Μπερλουσκόνι επέστρεψε στην εξουσία, όπου και παρέμεινε μέχρι την αποπομπή του από το δίδυμο Μέρκελ –Σαρκοζί, τον Νοέμβριο του 2011.
Τα διδάγματα από την Γαλλία και την Ιταλία προειδοποιούν τον Μπάιντεν και τους Δημοκρατικούς ότι η αντί Τραμπ συσπείρωση δεν αρκεί για να αποτρέψει επάνοδο του Τραμπισμού.
