Η Μέρκελ απερχόμενη και υπηρεσιακή ήδη Καγκελάριος θα μεταβεί το Σάββατο 16 Οκτωβρίου στην Άγκυρα, σε μια επίσκεψη που στέλνει πολλαπλά μηνύματα.
Το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της Μέρκελ προς τον Ερντογάν συνοψίζεται στην σταθερότητα και συνέχεια της μέχρι τώρα πολιτικής της Γερμανίας απέναντι στην Τουρκία.
Σε ότι αφορά την ανάληψη του υπουργείου Εξωτερικών στην κυβέρνηση Σολτς από ηγετικό στέλεχος του κόμματος των Πρασίνων που θέλουν άσκηση πίεσης στην Άγκυρα η επίσκεψη διαβεβαιώνει εμμέσως πλην σαφώς ότι πέραν μιας ρητορικής εσωτερικής κατανάλωσης η νέα κυβέρνηση δεν θα υποθηκεύσει το κεκτημένο των καλών διμερών σχέσεων Άγκυρας –Βερολίνου.
Σε ότι αφορά τις ήδη τεταμένες σχέσεις της Άγκυρας με τις ΗΠΑ και την Γαλλία η μετάβαση της Μέρκελ στην τουρκική πρωτεύουσα διαβεβαιώνει ότι το Βερολίνο θα παρέμβει κατευναστικά εάν και οπότε η Ουάσιγκτον και το Παρίσι θέσουν στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε θέμα επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία.
Το γεγονός και μόνο ότι η Μέρκελ σπεύδει να συναντήσει τον Ερντογάν στην διάρκεια της μετεκλογικής μεταβατικής περιόδου δηλώνει την βαρύτητα που αποδίδει το Βερολίνο στις διμερείς του σχέσεις με την Άγκυρα.
Στην μεταπολεμική Ιστορία της Γερμανίας μόνο μια φορά είχε υπάρξει κινητικότητα σε θέματα εξωτερικής πολιτικής διαρκούσης της μετάβασης από την μια κυβέρνηση στην άλλη.
Τον Οκτώβριο του 1998 με απερχόμενη την κυβέρνηση Κολ- Κίνκελ και σε διαδικασία συγκρότησης την κυβέρνηση Σρέντερ –Φίσερ ανεκλήθη η απελθούσα Βουλή για να εγκρίνει την συμμετοχή γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην προετοιμασία της πολεμικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο στον Λευκό Οίκο όσο και στο Μέγαρο των Ηλυσίων οι Μπάιντεν και Μακρόν συνυπολογίζουν τον ανασχετικό παράγοντα Γερμανία σε οποιαδήποτε φόρμουλα πίεσης προς την Τουρκία κρίνουν αναγκαίο να εξασκήσουν.
Έτσι προαναγγέλλεται ένα σκηνικό που όχι μόνον απαξιώνει την Διατλαντική Σχέση και την Ε.Ε αλλά παραπέμπει στον 19ο αιώνα όταν οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις της Γηραιάς Ηπείρου πρόβαλλαν τους ανταγωνισμούς τους στα Βαλκάνια και στην Μέση Ανατολή.
Τα παραπάνω η έλλειψη δηλαδή κοινού διατλαντικού και ευρωπαϊκού παρονομαστή στην αντιμετώπιση της Τουρκίας προφανώς και λειτουργεί αποσταθεροποιητικά καθώς δημιουργεί στον Ερντογάν και τον στενό του κύκλο ότι μπορούν να συνεχίσουν την διπλωματία των κανονιοφόρων στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο χωρίς να κινδυνεύουν να καταβάλλουν υψηλό κόστος.
Τούτων λεχθέντων είναι αδιαμφισβήτητο ότι η στενή σχέση Τουρκίας –Γερμανίας υπαγορεύεται από συνειδητή επιλογή προώθησης ζωτικών συμφερόντων του Βερολίνου και όχι ως κατευνασμός του Ερντογάν που απειλεί με την χειραγώγηση της ψήφου των τουρκικής καταγωγής γερμανών ψηφοφόρων αλλά και με νέες προσφυγικές ροές.
