Ο Ερντογάν ανακάλυψε την Ευρώπη. Για να είμαστε πιο ακριβείς είναι η δεύτερη φορά που ανακαλύπτει την Γηραιά Ήπειρο μέσω όμως του Νέου Κόσμου των ΗΠΑ δηλαδή.
Ο Ερντογάν δεν φοβάται τόσο την επιβολή κυρώσεων αλλά θέλει σε επίπεδο ρητορικής τουλάχιστον να κλείσει η στην χειρότερη περίπτωση να παγώσει την ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα με την Ε.Ε.
Προφανώς στοχεύει σε μια προσωρινή διευθέτηση εν όψει της δύσκολης διαπραγμάτευσης με τις ΗΠΑ του Μπάιντεν.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ερντογάν επιχειρεί στο παρά πέντε μια στροφή 180ο μοιρών.
Την περίοδο 2002-7 συγκυβέρνησε με το Κεμαλικό Κατεστημένο τόσο την Στρατιωτική Ηγεσία, όσο και το Βαθύ Κράτος. Όταν το 2007 οι Στρατηγοί έβαλλαν Βέτο στην εκλογή Γκιούλ στην Προεδρία συμμάχησε με τα δίκτυα του εγκατεστημένου από το 1999 στις ΗΠΑ Ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν.
Όταν τα δίκτυα Γκιουλέν αμφισβήτησαν την συγκεντρωτική παντοδυναμία του Ερντογάν το 2013, πρώτα με την εξέγερση στο Πάρκο Γιεζί και στην συνέχεια με αποκαλύψεις και δικαστικές διώξεις για διαφθορά στο στενό οικογενειακό του περιβάλλον, προχώρησε σε ανατροπή συμμαχιών. Αμνήστευσε τους καταδικασμένους για τις συνωμοσίες Εργκενέκον και Βαρυοπούλα, ανώτατους αξιωματικούς που πρόβαλλαν ως θύματα του Γκιουλέν.
Στροφή χωρίς προηγούμενο επιχείρησε ο Ερντογάν στο Κουρδικό με τις τακτικές επί μια τετραετία επαφές του επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών ΜΙΤ Φιντάν με τον έγκλειστο στο Ιμραλί Οτσαλάν. Ο διάλογος Ερντογάν με τον ιστορικό ηγέτη του ΡΚΚ διεκόπη την Άνοιξη του 2015 όταν το Κουρδικό Κόμμα HDP μπήκε στην Βουλή και στέρησε την αυτοδυναμία από το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ.
Σήμερα μια ουσιαστική στροφή της Τουρκίας προς την Ε.Ε προϋποθέτει ότι ο Ερντογάν είναι έτοιμος να ακυρώσει τις επιλογές του τόσο σε επίπεδο αφηγήματος όσο και εμπλοκής σε πεδία συγκρούσεων και εντάσεων.
Όπως τονίζει στην Ιστοσελίδα AlMonitor ο γνωστός αρθρογράφος Σεμίχ Ιντίζ ,ο Ερντογάν με την πλάτη στον τοίχο αναζητά διέξοδο με την Οικονομία της χώρας να μην του αφήνει πολλές επιλογές.
