«Ήρθε η ώρα να αποδεχτούμε ότι η πανδημία έχει αλλάξει την ζωή μας για πάντα.
Η ανθρώπινη φυλή πρέπει τώρα να ξεκινήσει μια δύσκολη και οδυνηρή διαδικασία, προκειμένου να αποφασίσει τι μορφή θα λάβει η «νέα κανονικότητα».
Ο πλανήτης ζει με την πανδημία όλο το 2020, αλλά ποια είναι η κατάσταση τώρα, μέσα στη μέση αυτού που τα ευρωπαϊκά μίντια αποτελούν «δεύτερο κύμα»;
Τι έχουμε ανακαλύψει για τον ιό μέχρι τώρα
Αρχικά, κάποιες ελπίδες που είχαμε πέρυσι, έχουν πια σβήσει: η ανοσία της αγέλης φαίνεται ότι τελικά δεν δουλεύει.
Στην Ευρώπη, οι θάνατοι σπάνε κάθε ρεκόρ και το μόνο που ξέρουμε ότι όντως λειτουργεί κατά της πανδημίας είναι το καθολικό και μακροχρόνιο lockdown.
Παράλληλα, ακόμα και σήμερα, οι γνώσεις μας σχετικά με τον ιό και την εξάπλωσή του είναι ελάχιστες.
Στην Ευρώπη, για λόγους που ακόμα η επιστήμη δε μπορεί να εξηγήσει, ο αριθμός των μολύνσεων τώρα πέφτει στην Γαλλία, ενώ έχει σημειώσει δραματική άνοδο στην Γερμανία.
Χωρίς να ξέρουμε το γιατί, χώρες που έχαιραν παγκόσμιας εκτίμησης για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν την πανδημία, σήμερα είναι μερικά από τα μεγαλύτερα θύματα του ιού.
Αν και τα εμβόλια μας δίνουν ελπίδες, η ιδέα ότι μαγικά θα δώσουν ένα τέλος σε όλα τα προβλήματά μας και θα φέρουν πίσω την παλιά κανονικότητα, είναι ουτοπική.
Ο τρόπος διανομής των εμβολίων θα είναι το μεγαλύτερο ηθικό τεστ της ανθρωπότητας: θα επιβιώσει η αρχή της καθολικής διανομής, με σκοπό να καλυφθεί όλη η ανθρωπότητα, ή θα επικρατήσουν οι ευκαιριακοί συνδυασμοί;
Ήδη έχουμε δει ότι οι μειονοτικές ομάδες, ακόμα και στις αναπτυγμένες χώρες, πλήττονται πολύ χειρότερα από τον κορονοϊό.
Οι περισσότερες χώρες της Δύσης προσπαθούν να πετύχουν μια ισορροπία ανάμεσα στον περιορισμό της πανδημίας και στην επιβίωση της οικονομίας, αλλά φαίνεται πως αυτή η ισορροπία δε μπορεί να βρεθεί.
Όσον αφορά την ψυχική υγεία, κοιτάζοντας πίσω με μια πιο καθαρή ματιά, μπορούμε να δούμε ότι η αντίδραση των ανθρώπων στην κορύφωση του πρώτου κύματος δεν ήταν παρά μια υγιής, φυσιολογική αντίδραση που έχει ο άνθρωπος όταν έρχεται αντιμέτωπος με μια απειλή: προτεραιότητα ήταν η αποφυγή μιας μόλυνσης.
Μοιάζει σαν οι περισσότεροι άνθρωποι απλά να μην είχαν χρόνο για να εκδηλώσουν προβλήματα ψυχικής υγείας.
Σήμερα, στις περισσότερες χώρες, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν παίρνει στα σοβαρά την πανδημία.
Με έναν περίεργο τρόπο, η ζωή συνεχίζεται· δεν είναι λίγοι αυτοί που ανησυχούν περισσότερο σχετικά με το αν θα μπορέσουν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα και να κάνουν τα ψώνια τους, παρά για το αν θα μολυνθούν από τον ιό.
Η μετάβαση από τον φόβο στην κατάθλιψη
Ωστόσο, αυτοί που υποστηρίζουν πως «η ζωή συνεχίζεται», υπονοώντας ότι έχουμε μάθει να ζούμε με τον ιό, δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή η στάση, κάθε άλλο παρά χαλάρωση είναι. Τα χειρότερα δεν έχουν περάσει.
Αυτή η στάση είναι ανάμεικτη με απελπισία, παραβιάσεις κρατικών κανονισμών και διαμαρτυρίες εναντίον τους.
Έχουμε πλέον περάσει από τον φόβο, στην κατάθλιψη.
Νιώθουμε φόβο όταν υπάρχει μια ξεκάθαρη απειλή και νιώθουμε απογοήτευση όταν εμφανίζονται εμπόδια ξανά και ξανά που δεν μας επιτρέπουν να καταφέρουμε αυτό που προσπαθούμε. Αλλά η κατάθλιψη σηματοδοτεί ότι η ίδια η επιθυμία μας για προσπάθεια εξαφανίζεται.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με το CNN, στην Ιαπωνία, περισσότεροι ήταν οι άνθρωποι που πέθαναν από αυτοκτονία μόλις τον περασμένο Οκτώβριο, παρά αυτοί που πέθαναν από κορονοϊό όλο το 2020.
Αλλά η πλειονότητα των ατόμων αυτών αυτοκτόνησε λόγω της κατάστασης στην οποία βρέθηκαν λόγω της πανδημίας, οπότε ο θάνατός τους είναι μια παράπλευρη απώλεια.
Η αποδοχή για τον θάνατο της κοινωνικής μας ζωής
Μπορούμε, λοιπόν, να συμπεράνουμε με ασφάλεια πως μόνο ένα πράγμα είναι σίγουρο: αν, πράγματι, η πανδημία προχωρήσει σε τρία κύματα, ο γενικός χαρακτήρας του κάθε κύματος θα είναι διαφορετικός.
Κατά το πρώτο κύμα, όλοι είχαν στραφεί στο ζήτημα της υγείας, προσπαθώντας να προλάβουν την εξάπλωση του ιού. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τα περιοριστικά μέτρα.
Αν και τα νούμερα νέων κρουσμάτων είναι πολύ υψηλότερα κατά το δεύτερο κύμα, στο επίκεντρο πλέον βρίσκεται ο φόβος σχετικά με τις μακροπρόθεσμες οικονομικές επιπτώσεις.
Και εάν τα εμβόλια δεν καταφέρουν να αποτρέψουν ένα τρίτο κύμα, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η προσοχή της ανθρωπότητας θα στραφεί στις καταστροφικές επιπτώσεις που θα έχει ο εγκλεισμός στην ψυχική μας υγεία.
Το βασικό δίλημμα που αντιμετωπίζουμε τώρα, είναι το εξής: Θα έπρεπε να παλεύουμε για μια επιστροφή στην παλιά μας κανονικότητα; Ή θα χρειαστεί να παραδεχτούμε ότι η πανδημία συμβολίζει την αρχή μιας νέας, «μετά -ανθρώπινης» εποχής;
Οι διαφωνίες σχετικά με το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την πανδημία, δεν είναι συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών ιατρικών απόψεων αλλά συγκρούσεις υπαρξιακές.
Αυτό που διακυβεύεται είναι η βασική μας στάση απέναντι στην ανθρώπινη ζωή.
Είναι τελικά η καταστροφή μας η πανδημία, ή ο τρόπος με τον οποίο την αντιμετωπίζουμε;
Η αποδοχή αυτής της νέας πρόκλησης είναι η μόνη μας ελπίδα.
Αντί να ονειρευόμαστε για μια «επιστροφή στην (παλιά) κανονικότητα», θα πρέπει να συμμετάσχουμε στη δύσκολη και επώδυνη διαδικασία δημιουργίας μιας νέας κανονικότητας.
Αυτή η κρίση δεν είναι ιατρική, ούτε οικονομική, αλλά βαθιά πολιτική: είμαστε υποχρεωμένοι να εφεύρουμε μια νέα μορφή ολόκληρης της κοινωνικής μας ζωής.»
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.
