Ο Εουτζένιο Σκάλφαρι, ο οποίος πέθανε την Πέμπτη 14 Ιουλίου σε ηλικία 98 ετών, όχι μόνον ίδρυσε εφημερίδες, παρά διηύθυνε και μια λέσχη τυχερών παιχνιδιών στη μεταπολεμική Ιταλία επί πέντε μήνες, στο Τσιαντσιάνο, ακολουθώντας τις οδηγίες του πατέρα του, διευθυντή του καζίνο του Σαν Ρέμο.
Η τεχνική, αφηγήθηκε σε ιδιωτικές συνομιλίες, ήταν η ίδια. Την είχε μάθει και από τον πεθερό του Τζούλιο ντι Μπενεντέτι, πατέρα της πρώτης συζύγου του, της Σιμονέτα, ο οποίος ήταν επί είκοσι χρόνια ένας θρυλικός διευθυντής στον Τύπο: «Πρέπει να είσαι σαν τον θηριοδαμαστή του τσίρκου, να έχεις πάντοτε έτοιμο ένα νούμερο για να αντικαταστήσεις ένα νούμερο που δεν τραβάει πια».
Το άλλο σημείο αναφοράς του ήταν ο Αρτούρο Τοσκανίνι: Ένα πρωί, όταν η εφημερίδα του δεν τον είχε ικανοποιήσει, έβαλε τους επικεφαλής της να ακούσουν την ηχογράφηση της μανίας με την οποίαν ένας μεγάλος μαέστρος τα κατσάδιαζε τους μουσικούς του επειδή είχαν χάσει τις νότες.
Το Σκαρφάρι δεν είχε αριστερές καταβολές: Ο πατέρας του, Πιέτρο, ήταν στην Λεγεώνα των Ξένων με τον Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούντσιο στη Ριέκα (ο θείος του, Αντόνιο, είχε ένα ασημένιο μετάλλιο για στρατιωτική ανδρεία και μια σπασμένη σπονδυλική στήλη. Αιθήστηκε στη μορφίνη και αυτοκτόνησε).
Στο βιβλίο «Ο άνθρωπος που δεν πίστευε στον Θεό», ίσως το πιο όμορφο βιβλίο του, ο Σκάλφαρι εξομολογείται τη νεανική αγάπη του για το καθεστώς: τη νύχτα της διακήρυξης της αυτοκρατορίας, τους αναμμένους πυρσούς, τη φωνή του Ντούτσε. Στο δημοψήφισμα της 2ας Ιουνίου 1946, ψηφίστηκε μοναρχία.
Σύμφωνα με την Corriere della Sera, επέλεξε το προοδευτικό προφίλ ώστε οι εφημερίδες του να αποκτήσουν ευρύτερο κοινό και να βάλλουν κατά των εχθρών του: του Μπετίνο Κράξι επί είκοσι χρόνια και του Σίλβιο Μπερλουσκόνι επί άλλα είκοσι.
Ήξερε καλά πώς να το κάνει: με την εβδομαδιαία και την ημερήσια εφημερίδα, τα editorial και τις συνεντεύξεις, τα δοκίμια και τα μυθιστορήματα, καθώς και τίτλους που έγραψαν ιστορία στον Τύπο της χώρας, όπως «Το διεφθαρμένο κεφάλαιο και το μολυσμένο έθνος, «Ο Κάρλο ντι Μπενεντέτι αγοράζει το 1/3 του Βελγίου» και πολλά άλλα.
Ήταν πολύ δεμένος με τις κόρες του, Ενρίκα και Ντονάτα, που του αφιέρωσαν την όμορφη ταινία «Ένα συναισθηματικό ταξίδι», ενώ σε κάποια στιγμή της ζωής του συνειδητοποίησε ότι η αγάπη ήταν για τον ίδιο χωρισμένη στα δύο: στη Σιμονέτα, τη σύζυγό του, αλλά και τη Σερένα, που έγινε σύντροφός του. Στο τέλος, ήταν ο θάνατος αυτός που του έλυσε τον εν λόγω κόμπο, τον οποίο δεν μπορούσε και δεν ήθελε να ξετυλίξει.
Όταν η Σιμονέτα ήταν ετοιμοθάνατη, του ζήτησε να απλώσει στο μαξιλάρι τξς το άρωμα που του είχε χαρίσει η Σερένα. Ο Σκάλφαρι αντέδρασε με λυγμούς. Όπως για τους ιερείς, έτσι μπορεί να ειπωθεί και για εκείνον ότι ήταν δημοσιογράφος για πάντα, μέχρι την τελευταία ημέρα του.
