Θα υπάρξει ευρωπαϊκή άμυνα και εξωτερική πολιτική χειραφετημένη από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ;
Το διαχρονικό αυτό παραπάνω ερώτημα το έχει επαναφέρει στο προσκήνιο την τελευταία πενταετία ο Μακρόν προφανώς εν γνώσει του ότι σε μια ευρωπαϊκή αμυντική δομή η Γαλλία θα έχει τον ίδιο ηγεμονικό ρόλο που έχει κατοχυρώσει η Γερμανία στην Ευρωζώνη.
Η πρόσφατη και εν εξελίξει κρίση μεταξύ Ουκρανίας -Ρωσίας όπως ακριβώς συνέβη και τον Αγωγό NordStream-2 δεν πρόσθεσε συνολικά κάτι καινούργιο ως προς την εξισορρόπηση μιας ευρωατλαντικής αμυντικής δομής με μια αμιγώς ευρωπαϊκή, αλλά φώτισε την χειραφέτηση του Βερολίνου και από τις δύο.
Με δύο λόγια, για πολλοστή φορά η Ενιαία Γερμανία δηλώνει ότι δεν θεωρεί την Ρωσία απειλή για την ασφάλειά της μια παραδοχή που της δίνει μεγαλύτερη άνεση στο να ισορροπήσει την ατλαντική αλλά και ευρωπαϊκή της στρατηγική.
Το Βερολίνο επενδύει στην διαφαινόμενη στρατηγική διαπραγμάτευση ΗΠΑ –Ρωσίας και επιφυλάσσει στον εαυτό του ρόλο διαμεσολάβησης και εξισορρόπησης της επιρροής των δύο Πυρηνικών Υπερδυνάμεων στο έδαφος της Γηραιάς Ηπείρου.
Μια χειραφετημένη ευρωπαϊκή άμυνα θα άλλαζε επί το δυσμενέστερον τους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς για την Γερμανία, καθώς θα καθιστούσε πιο συμμετρική την ισορροπία του Γαλλογερμανικού Άξονα.
Με άλλα λόγια η ιδεατή ισορροπία και εγγύηση της ασφάλειας στην Ευρώπη για το Βερολίνο είναι πρώτον η διατήρηση του ρόλου των ΗΠΑ και δεύτερον η εμπλοκή είτε θεσμικά , είτε άτυπα της Ρωσίας.
Έτσι η Γερμανία κλείνει το μάτι ταυτόχρονα και προς τις ΗΠΑ και την Ρωσία:
-Προς τις ΗΠΑ διαμηνύει ότι δίνει προτεραιότητα στο ΝΑΤΟ και όχι σε μια χειραφετημένη κοινή ευρωπαϊκή άμυνα.
-Προς την Ρωσία διαμηνύει ότι την αντιμετωπίζει ακόμη ως Υπερδύναμη που δικαιούται να κατοχυρώσει την ασφάλεια της αλλά και να έχει μια δική της ζώνη επιρροής.
Η Ειδική Σχέση της Γερμανίας με την Ρωσία έχει μεγάλο ιστορικό βάθος καθώς ξεκινά από την φιλορωσική πολιτική του Μπίσμαρκ στα μέσα του 19ου αιώνα που αρνήθηκε να πάρει μέρος στον Κριμαϊκό Πόλεμο στο πλευρό της Βρετανίας, Γαλλίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ρωσία ανταπέδωσε την ευμενή στάση του Μπίσμαρκ κρατώντας ουδετερότητα στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο του 1870-71 που οδήγησε στην συγκρότηση Ενιαίας Γερμανίας.
Μετά την αποπομπή του Μπίσμαρκ το 1890 από τον Γουλιέλμο τον δεύτερο οι διάδοχοι του Σιδηρού Καγκελαρίου εγκατέλειψαν σταδιακά την Ρεαλπολιτίκ της Ειδικής Σχέσης με την Ρωσία και υιοθέτησαν τον επιθετικό επεκτατισμό των θεωρητικών της Γεωπολιτικής που αναζητούσαν ζωτικό χώρο προς Ανατολάς με πρώτο σταθμό την Ουκρανία.
Παρά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και την προσπάθεια των Μπολσεβίκων να βοηθήσουν την επανάσταση των Σπαρτακιστών στην Γερμανία η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και η Σοβιετική Ρωσία υπέγραψαν την
Άνοιξη του 1922 στο Ραπάλο της Ιταλίας συμφωνία συνολικής στρατηγικής συνεργασίας.
Αμέσως μετά την άνοδο του στην κυβερνητική εξουσία το 1969 έκανε πρώτη του προτεραιότητα την Οστπολιτίκ με πρώτο σταθμό μια Ειδική Σχέση με την ΕΣΣΔ.
Σήμερα η Γερμανία επενδύει όλες της τις προσδοκίες για γεωπολιτική σταθερότητα στην παράταση της εμπλοκής των ΗΠΑ στην εγγύηση της ασφάλειας της Γηραιάς Ηπείρου με ταυτόχρονη θεσμική συνεργασία και «συνεγγύησης» της Ρωσίας.
Αν θέλουμε να δούμε το δένδρο τότε θα προσλάβουμε την στάση της Γερμανίας στην κρίση της Ουκρανίας ως μια διαφοροποίηση που υπονομεύει την ενότητα της Δύσης.
Αν επιλέξουμε να παραμερίσουμε το δένδρο και να δούμε το δάσος το Βερολίνο προεξοφλεί την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας άρα αντί της διαφοροποίησης προσαρμόζεται προληπτικά και προκαταβολικά στην νέα Αρχιτεκτονική Ασφαλείας της Ευρώπης που θα «συνεγγυώνται» η Ουάσιγκτον και η Μόσχα.
