«Zip it!», η αλλιώς ράψ’το ή κλείσ’το, είναι η «μαγική» λέξη στο νέο εξώφυλλο του περιοδικού Time, που θέλει να μας θυμίσει τη δύναμη που κρύβει η… τέχνη του να μιλάμε λιγότερο.
Η εικόνα του εξωφύλλου είναι το ίδιο απλή με το μήνυμά της: παρουσιάζει ένα στόμα κλειστό με φερμουάρ, θέλοντας να αναδείξει τα μειονεκτήματα του overtalking έναντι του συγκρατημένου λόγου.
«Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν ενθαρρύνει απλώς το overtalking, αλλά πρακτικά το απαιτεί, όπου η επιτυχία μετριέται από το πόση προσοχή μπορούμε να προσελκύσουμε: να αποκτήσουμε ένα εκατομμύριο οπαδούς στο Twitter, να γίνουμε επιρροή στο Instagram, να ανεβάσουμε ένα viral βίντεο, να κάνουμε μια ομιλία TED.
Έχουμε «πλημμυρίσει» από το YouTube, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις εφαρμογές συνομιλίας, την τηλεόραση. Γνωρίζατε ότι υπάρχουν περισσότερα από δύο εκατομμύρια podcast, τα οποία έχουν δημιουργήσει 48 εκατομμύρια επεισόδια;
«Τιτιβίζουμε» για χάρη του tweet, μιλάμε για χάρη της κουβέντας. Ωστόσο, πολλοί από τους πιο ισχυρούς και επιτυχημένους ανθρώπους κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Αντί να αναζητήσουν την προσοχή, είναι συγκρατημένοι. Όταν μιλούν, προσέχουν τι λένε», σχολιάζει το γνωστό περιοδικό.
Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Apple, Tim Cook, για παράδειγμα, αφήνει άβολες παύσεις κατά τη διάρκεια των συνομιλιών, ενώ ο Albert Einstein ήταν εσωστρεφής και αγαπούσε τη μοναξιά. Κι ας είναι άντρες. Αφού, όπως εξηγεί το περιοδικό TIME, οι άνδρες είναι οι πρωταθλητές του overtalking και όχι οι γυναίκες, όπως ενδεχομένως θα φανταζόταν κάποιος.
Η εμβληματική δικαστής Ρουθ Μπάντερ Γκίνσμπεργκ επέλεγε τα λόγια της τόσο προσεκτικά και έκανε τόσο οδυνηρά μεγάλες παύσεις, που οι υπάλληλοί της ανέπτυξαν μια συνήθεια την οποία ονόμασαν «ο κανόνας των δύο Μισισίπη»: τελειώστε αυτό που λέτε και στη συνέχεια μετρήστε «ένα Μισισίοπη… δύο Μισισίπη», πριν ξαναμιλήσετε
https://www.instagram.com/p/CnmJgfNOcI-/
Talkaholism: Τι είναι και πως αντιμετωπίζεται
Οι άνθρωποι με talkaholism είναι, όπως υποδηλώνει η φράση, εθισμένοι στην ομιλία. Δεν αφορά κάποιον που απλά μιλά λίγο περισσότερο από τους άλλους, αλλά πολύ περισσότερο, συνέχεια και σε κάθε πλαίσιο ή περιβάλλον, ακόμα και αν γνωρίζουν ότι μιλούν πολύ.
Οι γλωσσολόγοι τους αποκαλούν συχνά ναρκισσιστές, υπερβολικά επικοινωνιακούς και φλύαρους, με μια τάση δηλαδή για αδιάκοπη συζήτησης. Μελέτες στη δεκαετία του 1990, διαπίστωσαν ότι περίπου ένας στους 20 ανθρώπους επιδίδεται σε overtalking.
Ωστόσο, έρευνες έχουν συνδέσει την υπερβολική ομιλία και με το άγχος, την ελλειμματική προσοχή, το φάσμα του αυτισμού ή με την καταναγκαστική συμπεριφορά στα όρια του shopaholism ή εργασιομανίας.
«Είναι βιολογία». Η υπερομιλία αρχίζει να αναπτύσσεται προγεννητικά», εξήγησε ο Michael Beatty, καθηγητής που εργάστηκε με τους Virginia P. Richmond και James C. McCroskey, ερευνητές του Πανεπιστημίου της Δυτικής Βιρτζίνια που ανέπτυξαν τεστ σχετικά το talkaholism, το 1993.
Η βοήθεια στο πρόβλημα, αφορά στην «κληρονομιά» από την πιο σημαντική ιδέα του Φρόιντ, σημειώνει το Psychologytoday: ότι οι ασθενείς γνωρίζουν ήδη όλα όσα πρέπει να γνωρίζουν, αλλά δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτά χωρίς βοήθεια. Έτσι, ο θεραπευτής είναι απαραίτητος για να δείξουν στον εαυτό τους αυτό που ξέρουν. Με άλλα λόγια, χρειάζονται έναν καταλύτη, έναν μάρτυρα, έναν βοηθό.
