Η ανάδειξη των συναρχηγών των Πρασίνων Αναλένα Μπέρμποκ και Ρόμπερτ Χάμπεκ σε υπουργεία-κλειδιά της κυβέρνησης συνασπισμού του Όλαφ Σολτς, προκάλεσε με το καλημέρα προβληματισμό στην κυρίαρχη συντηρητική τάξη του Βερολίνου.
Πολλώ μάλλον η ανάληψη της Εξωτερικής Πολιτικής από την Πράσινη Μπέρμποκ, που αποδεικνύεται με το πέρασμα του χρόνου ως γερμανικό «γεράκι» σύμφωνα με δημοσιεύματα, προκαλώντας μετωπική σύγκρουση με τον Καγκελάριο Σολτς και τριγμούς στο «φανάρι», την κυβέρνηση συνεργασίας.
Δεδομένης της περιορισμένης εμπειρίας της Μπέρμποκ και των δηλώσεων της στο παρελθόν, οι υποστηρικτές του ρεαλισμού και της αυτοσυγκράτησης εξέφρασαν αμφιβολίες για την ορθότητα της ανάληψης του Γερμανικού ΥΠΕΞ από την Πράσινη συναρχηγό.
Οι σταθερά παρεμβατικές της απόψεις που προκάλεσαν ρήξη στην πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης προκάλεσαν την αντίδραση ενός αριστερού αμερικανικού περιοδικού που την περιέγραψε ως συνδυασμό «απόμακρου εφησυχασμού, άγνοιας και επιθετικότητας».
Αυτή η πρακτική έρχεται σε αντίθεση με την εξωτερική πολιτική της πρώην καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, η οποία, το 2015, βοήθησε να μπει φρένο στο σύντομο φλερτ του προέδρου Ομπάμα με την ιδέα του εξοπλισμού του Κιέβου, ενώ υπήρξε επίσης καθοριστικός παράγοντας στο σχήμα των τεσσάρων δυνάμεων της Νορμανδίας, το οποίο κατέληξε στο πρωτόκολλο του Μινσκ.
Ο συνταξιούχος συνταγματάρχης του αμερικανικού στρατού Ντάγκλας ΜακΓκρέκορ, ειδικός στις αμερικανογερμανικές σχέσεις, σκιαγραφώντας την Μπέρμποκ την περιέγραψε ως «μια σταυροφόρο, ο τύπος ενός ανθρώπου που τον βλέπεις συνεχώς στην Ουάσιγκτον, ο τύπος που διακηρύσσει: «Αλλάζω τον κόσμο. Θα κάνω τα πάντα καινούργια και διαφορετικά». Και αυτό θα ήταν μια μεγάλη ρήξη με το παρελθόν για το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών» σημειώνει.
Ο ΜακΓκρέγκορ, βλέπει έλλειψη στρατηγικής ενσυναίσθησης στο πλαίσιο του φιλελεύθερου διεθνισμού της Μπέρμποκ
Όπως σημειώνει ο ΜακΓκρέγκορ, «στα παλιά γραφεία εξωτερικών της Γερμανίας, οι άνθρωποι αφιέρωναν πολύ χρόνο προσπαθώντας να κατανοήσουν τα συμφέροντα που διαμόρφωναν τη συμπεριφορά στο διεθνές περιβάλλον. Ρωτούσαν: Ποια είναι τα συμφέροντα της Ρωσίας; Ποια είναι τα συμφέροντα στην Πράγα; Ποια είναι τα συμφέροντα στο Παρίσι, στο Λονδίνο; Αυτή είναι μια πολύ διαφορετική προσέγγιση των εξωτερικών υποθέσεων από αυτήν της Μπέρμποκ, η οποία φαίνεται να μην έχει καμία αίσθηση των συμφερόντων που καθοδηγούν τα πράγματα σε αυτές τις μεγάλες πρωτεύουσες».
Σύμφωνα με τον ίδιο για την Μπέρμποκ «όλα έχουν να κάνουν με την αναδιαμόρφωση του κόσμου ώστε να συμμορφωθεί με ένα είδος ιδεολογικά καθαρής και καλής και ηθικά ορθής εικόνας, η οποία πάντα αποτυγχάνει στο τέλος, ειλικρινά».
Όπως αποδείχτηκε στον ένα χρόνο θητείας της η Μπέρμποκ, φαίνεται να μην ταιριάζει στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σ’ ένα περιβάλλον που διαμορφώνεται έντονα από τον πόλεμο στην Ουκρανία, καθώς αποθαρρύνει με την πολιτική της κάθε διπλωματική προσπάθεια για την επίτευξη ειρήνης, εν αντιθέσει με τον Γερμανό Καγκελάριο.
Ο Όλαφ Σολτς και η Αναλένα Μπέρμποκ πάλεψαν σκληρά το προηγούμενο διάστημα, για την γερμανική εξωτερική πολιτική, καθώς οι δυο τους δεν έχουν ενίοτε την ίδια πορεία στον πόλεμο της Ουκρανίας, όπως για παράδειγμα την αποστολή αρμάτων μάχης Leopard 2, που απέφευγε ο Καγκελάριος ενώ η Μπέρμποκ υπερθεμάτιζε, προκαλώντας την ενδοκυβερνητική κρίση που άφησε τα σημάδια της στον κυβερνητικό συνασπισμό.
Όμως ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος γι’ αυτή την διαμάχη; Οι χαρακτήρες των δυο πρωταγωνιστών ή οι ρόλοι που θέλουν ο καθένας για τον εαυτό του στην πολιτική κονίστρα;
Ως υπουργός Εξωτερικών, η Μπέρμποκ δεν έχει εκτελεστική εξουσία αλλά απλά εκπροσωπεί την πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης στο εξωτερικό. Στην διάρκεια της θητείας της προκατόχου του Σολτς, Άνγκελα Μέρκελ, η γερμανική εξωτερική πολιτική γινόταν όλο και περισσότερο στην Καγκελαρία μετά από πολλές κρίσεις.
Ο Γερμανός Καγκελάριος θέλει να διατηρήσει αυτό το status quo, όμως απέναντι του έχει μια πολιτικό που προσπαθεί να εξαργυρώσει για το πολιτικό της μέλλον την θέση της στο Υπουργείο, διαμορφώνοντας μια νέα τάξη πραγμάτων.
Η σύγκρουση για την εξουσία στο εσωτερικό της γερμανικής κυβέρνησης, σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη για την ίδια τη Γερμανία, την ΕΕ αλλά και την Δυτική Συμμαχία, δεν προοιωνίζει αισιοδοξία για το μέλλον ούτε της χώρας, αλλά ούτε της Ένωσης και της Συμμαχίας, απέναντι στην Ρωσική απειλή.
