H εντατικοποίηση των συνομιλιών μεταξύ των ηγετών που εμπλέκονται στην εκτόνωση της ουκρανικής κρίσης, δείχνει αν μη τι άλλο τη διάθεση τους για επίλυση της κατάστασης μέσω της διπλωματικής οδού.
Ασχέτως της σκληρής ενίοτε ρητορικής, ιδιαίτερα από την Αμερικανική ηγεσία, σε όλες τις δηλώσεις γίνεται αναφορά για την ανάγκη επίλυσης της κρίσης διπλωματικά.
Η επιθετική ρητορική από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ως επί το πλείστων, έχει μπει στο στόχαστρο του άμεσα ενδιαφερόμενου Ουκρανού Προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, που καλεί συμμάχους και υπερασπιστές του να χαμηλώσουν τους τόνους γιατί προκαλούν πανικό, σημειώνοντας ότι αυτός είναι ο καλύτερος σύμμαχος για την Ρωσία.
«Η Ουκρανία γνωρίζει τους κινδύνους κλιμάκωσης της κατάστασης από την πλευρά της Ρωσικής Ομοσπονδίας, προετοιμάζεται για οποιεσδήποτε εξελίξεις και βρίσκεται σε συνεχή διαβούλευση με διεθνείς εταίρους προκειμένου να επιλυθεί η σύγκρουση με πολιτικά και διπλωματικά μέσα» δήλωσε χτες ο Ζελένσκι σε δημοσιογράφους στην περιοχή της Χερσώνας.
Συνεχίζοντας δήλωσε ότι η Ουκρανία είναι ευγνώμων για όλες τις πληροφορίες από τους διεθνείς εταίρους, αλλά οι πληροφορίες που ελήφθησαν πρέπει να αναλυθούν πολύ διεξοδικά», για να προσθέσει ότι «τώρα ο καλύτερος φίλος για τον εχθρό είναι ο πανικός στη χώρα μας».
Το μπρα-ντε-φερ Δύσης και Ρωσίας δείχνει να μην έχει νικητή μέχρι στιγμής, αλλά ούτε μπορεί να βγάλει νικητή, κάτι που πλέον έγινε εξόχως κατανοητό από όλες τις πλευρές.
Ο Μακρόν δεν θέλει πόλεμο εν μέσω των εκλογών
Περισσότερο κατανοητό έγινε από τον Γάλλο Πρόεδρο, που προσπαθεί να εκτονώσει την κατάσταση με την διαμεσολάβηση του.
Οι Προεδρικές εκλογές είναι το κυρίαρχο θέμα στο μυαλό του Μακρόν και η ουκρανική κρίση του αποσπά την προσοχή. Για κανέναν λόγο δεν θα ήθελε να προκληθεί μια σύρραξη όπου θα αναγκαστούν να συμμετάσχουν Γαλλικά στρατεύματα στην Ουκρανία. Έστω και μια απώλεια ανθρώπινης ζωής θα είναι αρνητική για αυτόν στην προεκλογική εκστρατεία. Γι’ αυτό το λόγο εξάλλου δεν έχει ακόμη ανακοινώσει επίσημα την υποψηφιότητα του, περιμένοντας να βγει από την ημερήσια διάταξη η ουκρανική κρίση.
Όμως μια επιτυχία στη διευθέτηση του ουκρανικού ζητήματος με την συμβολή του Μακρόν, θα του δώσει πολλές ψήφους αλλά και κύρος στην ΕΕ που μετά την αποχώρηση της Μέρκελ, ο αντικαταστάτης της πελαγοδρομεί.
Διττός ο στόχος του Μακρόν και γι αυτό το λόγο το προσπαθεί και φυσικά δεν θα αφήσει, όσο περνάει από το χέρι του βέβαια, να υπάρξει σύγκρουση.
Ο Πούτιν ζητάει αναγνώριση και ασφάλεια
Ο Ρώσος Πρόεδρος έχει βάλει σκοπό για την χώρα του να την ξαναβάλει στο κλαμπ των μεγάλων και να γίνει ισότιμος συνομιλητής, όπως ήταν παλαιότερα η Σοβιετική Ένωση. Με λίγα λόγια να έχει ξανά λόγο στα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Η μετα-σοβιετική εποχή για την Ρωσική Ομοσπονδία ήταν καταστροφική τόσο για την οικονομία της όσο και για την θέση της στην παγκόσμια σκηνή.
Κι ενώ έχουν περάσει 30 χρόνια από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, παραμένει ως κατάλοιπο η «ρετσινιά» της κομμουνιστικής χώρας, παρότι λειτουργεί πιο καπιταλιστικά απ’ πολλές χώρες του δυτικού μπλοκ.
Επίσης η Μόσχα θέλει να διασφαλίσει την ασφάλεια και τον ζωτικό της χώρο, καθώς η Ουκρανία βρίσκεται πολύ κοντά της κι αυτό για την Ρωσία είναι απειλή σε ενδεχόμενη εγκατάσταση ΝΑΤΟϊκών οπλικών συστημάτων στη γειτονική της χώρα.
Όπερ σημαίνει ότι ο Πούτιν προτιμά μια «ουδέτερη» χώρα δίπλα στη Ρωσία παρά ένα εφαλτήριο του ΝΑΤΟ, που θα μπορούσε να εξαπολύσει επίθεση σε μια μελλοντική κρίση.
Γνωρίζει βέβαια πολύ καλά ότι θα έχει τεράστιο κόστος οποιαδήποτε εμπλοκή σε μια σύγκρουση ή κατοχή μια τεράστιας χώρας όπως η Ουκρανία.
Ο Μπάιντεν «γαβγίζει» αλλά πολύ δύσκολα θα δαγκώσει
Ο Αμερικανός Πρόεδρος αυτοανακηρύχθηκε υπερασπιστής και προστάτης της Ουκρανίας και ολόκληρης της Ευρώπης από την Ρωσία του Πούτιν. Ποτέ δεν ξεχάστηκαν για τον ίδιο οι φήμες περί εμπλοκής των Ρώσων στην νίκη του Ντόναλντ Τραμπ για τον Προεδρικό θώκο και ενδεχομένως να επιζητά ρεβάνς. Κάτι όμως που δεν πρέπει να ισχύει για έναν έμπειρο στην πολιτική όπως ο Μπάιντεν. Περισσότερο μοιάζει να καθοδηγείται από τους υποστηρικτές του, των μεγάλων συμφερόντων, που βλέπουν στη Ρωσία έναν δεύτερο ανταγωνιστή μετά την Κίνα, που απειλεί τα αμερικανικά συμφέροντα.
Αν και δεν έχει και λίγα προβλήματα η Ρωσία, η ανάπτυξη και ισχυροποίηση της τα χρόνια του Πούτιν είναι ραγδαία σε οικονομικό και τεχνολογικό επίπεδο. Αν προσθέσει κάποιος και το άνοιγμα που έχει κάνει στην Κίνα, την Ινδία και γενικότερα στην Ευρασία, η απειλή που νιώθουν οι ΗΠΑ πολλαπλασιάζεται.
Έχοντας μόλις ολοκληρώσει το πρώτο έτος της Προεδρικής του θητείας, που δεν χαρακτηρίζεται καθόλου επιτυχημένη, αναζητά πρώτον να καλύψει τη «χασούρα» των χρηματοδοτών του και δεύτερον να αυξήσει την δημοφιλία του.
Ένας φανταστικός ή πραγματικός εχθρός βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση, σε όλα τα επίπεδα. Τόσοι και τόσοι έχουν χτίσει καριέρες και περιουσίες πάνω σε «εχθρούς».
Όμως κάνοντας βήματα για αύξηση της έντασης με Κίνα και Ρωσία, είναι δύσκολο να κάνει βήματα προς τα πίσω χωρίς κόστος για τον ίδιο και τη χώρα του. Έχοντας μείνει στο μακρινό παρελθόν των Κλίντον, Μπους και Ομπάμα, δεν κατάλαβε ότι ο κόσμος έχει αλλάξει και ότι οι Αμερικανοί πολίτες δεν θέλουν να «σώσουν» κι άλλους λαούς με σκληρό τίμημα για τους ίδιους. Μια επανάληψη του ίδιου σκηνικού θα απαξίωνε περαιτέρω την κυβέρνηση Μπάιντεν.
Τέλος η «αντίσταση» που βρήκε από την Ρωσία του Πούτιν τον προσγείωσε στην πραγματικότητα, βάζοντας τον να κάνει δεύτερες σκέψεις για εναλλακτικές στην λύση της ουκρανικής κρίσης.
Αναζητώντας τη λύση
Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας και ο Γερμανός Καγκελάριος, δείχνουν μέχρι στιγμής να μην «ανεβάζουν» σφυγμούς και να παρακολουθούν συμμετοχικά αμέτοχα.
Είναι ξεκάθαρο ότι Πούτιν, Μπάιντεν και Μακρόν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ψάχνουν για μια λύση που θα τους αφήσει ικανοποιημένους όλους και με τις λιγότερες απώλειες.
Ο Πούτιν θα είναι ικανοποιημένος αν λάβει ανταπόκριση από την Δύση στα αιτήματα του.
Ο Μπάιντεν με το να τελειώσει η κρίση που «πυροδότησε», για να επιστρέψει στην εσωτερική πολιτική, που θα καθορίσει και την τύχη της κυβέρνησης του.
Τέλος ο Μακρόν να κερδίσει τις επόμενες εκλογές αλλά και την πρωτοκαθεδρία στην Ένωση, αλλάζοντας το ρόλο της Ευρώπης, όπως έχει υποσχεθεί.
Έχοντας ισχυρά επικοινωνιακά επιτελεία, και οι τρεις θα μπορούσαν να διαχειριστούν, όποιο κι αν είναι, το αποτέλεσμα μιας συμφωνίας, λύσης της κρίσης διπλωματικά.
Αυτό που μένει πλέον είναι να βρεθεί η χρυσή τομή και να κερδίσουν όλοι από κάτι.
