Οι αστρονόμοι κατάφεραν να τραβήξουν την πιο καθαρή μέχρι σήμερα φωτογραφία του κολοσσιαίου άστρου R136a1, του μεγαλύτερου άστρου που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα στο σύμπαν.
Το άστρο είχε παρατηρηθεί στο παρελθόν με το διαστημικό τηλεσκόπιο «Hubble» και άλλα επίγεια τηλεσκόπια, αλλά ποτέ με αρκετή καθαρότητα. Η νέα παρατήρηση πέτυχε ανάλυση τρεις φορές καλύτερη του Hubble και ελαφρώς καλύτερη του νέου μεγάλου διαστημικού τηλεσκοπίου James Webb.
Η παρατήρηση, η οποία έγινε με το διαμέτρου 8,1 μέτρων διεθνές τηλεσκόπιο Gemini South στη Χιλή, οδηγεί στη νέα εκτίμηση ότι το εν λόγω άστρο-μαμούθ που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 160.000 ετών φωτός από τη Γη στο Νεφέλωμα της Ταραντούλας στο Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος (έναν νάνο γαλαξία κοντά στον δικό μας), έχει μάζα «μόνο» 170 έως 230 μεγαλύτερη του Ήλιου και όχι 250-320 φορές που ήταν η προηγούμενη εκτίμηση. Ακόμη κι έτσι όμως παραμένει το μεγαλύτερο γνωστό άστρο.
Using the 8.1-meter Gemini South telescope in Chile, part of @GeminiObs and operated by @NOIRLabastro, astronomers have obtained the sharpest image ever of the star R136a1, the most massive known star in the #Universe 🌟 https://t.co/7e8Lq1i0cT (1/2) pic.twitter.com/eesYSiqPih
— Gemini Observatory (@GeminiObs) August 18, 2022
Τι ξέρουμε και τι όχι για τα μεγάλα άστρα
Οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη κατανοήσει πλήρως πως σχηματίστηκαν τόσο μεγάλα άστρα, με μάζα τουλάχιστον 100 φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ήλιου μας. Τέτοια γιγάντια άστρα συνήθως βρίσκονται κρυμμένα στις «πυκνοκατοικημένες» καρδιές αστρικών σμηνών καλυμμένων από σκόνη, σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Επίσης είναι βραχύβια και πεθαίνουν νέα, έχοντας κάψει τα πυρηνικά καύσιμά τους μέσα σε λίγα μόνο εκατομμύρια χρόνια (συγκριτικά ο Ήλιος δεν έχει καν διανύσει τη μισή ζωή του που αναμένεται να είναι 10 δισεκατομμύρια χρόνια). Τα χημικά στοιχεία που είναι βαρύτερα από το ήλιο στο σύμπαν, δημιουργούνται στη διάρκεια του κατακλυσμικού εκρηκτικού θανάτου άστρων με μάζα τουλάχιστον 150 φορές μεγαλύτερη του Ήλιου.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Βένου Καλάρι του NOIRLab του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημών των ΗΠΑ και του Τμήματος Αστρονομίας του Πανεπιστημίου της Χιλής, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής «The Astrophysical Journal».
