Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία αποδίδεται με τη σοφή απλοϊκότητα μιας ελληνικής παροιμίας: δυο γάιδαροι μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα.
Η ψιλο-ανοϊκή ηγεσία των ΗΠΑ θέλει το ΝΑΤΟ στην αυλή της Ρωσίας – σαν να εγκαθιστά η Μόσχα ρωσικούς πυραύλους στο Μεξικό.
Για να «προστατεύσει» την Ουκρανία από τη Ρωσία, είναι το πρόσχημα. Όσο προστατεύει και την Ελλάδα από μια άλλη χώρα του ΝΑΤΟ που την απειλεί.
Ο Πούτιν δεν θέλει απλώς να «προστατεύσει» την Ουκρανία από το ΝΑΤΟ. Θέλει να μην υπάρχει Ουκρανία-ούτε εκτός ΝΑΤΟ.
Κατά καιρούς, το παιχνίδι παίζεται με εκατέρωθεν ανδρείκελα στο Κίεβο. Αλλά τώρα έχει σοβαρέψει επικίνδυνα.
Όχι γιατί όταν η υπερατλαντική υπερδύναμη συγκρούεται με μια χώρα που διαθέτει 27.000 πυρηνικές κεφαλές, πλησιάζουμε στον κουβανικό τρόμο που έζησε ο πλανήτης πριν από έξι δεκαετίες…
Όλοι, πλέον, γνωρίζουν ότι το «δεν θα προλάβετε να ανοιγοκλείσετε τα ματιά σας» του Πούτιν ισχύει αμοιβαία.
Ο κίνδυνος περισσότερο βρίσκεται στην επιδείνωση της ενεργειακής κρίσης που θα φέρει στην Ευρώπη – και σε ό,τι αμερικανικό υπάρχει στο έδαφός της – η έλλειψη ρωσικών πόρων.
Μια ασφαλιστική εταιρία και κάτι τραπεζίτες που χρηματοδοτούσαν αγορές ακίνητων χρεοκόπησαν το 2008 και η Δύση κόντεψε να μείνει χωρίς οργανωμένο οικονομικό σύστημα.
Σ’ αυτό το νέο διαγκωνισμό – την πολυπλοκότητα του οποίου πολλαπλασιάζει η σύγχρονη τεχνολογία – η ελληνική αντίδραση είναι εκτός θέματος.
Ο Πρωθυπουργός «παίρνει τα απαραίτητα μέτρα» εννοώντας ότι ακολουθεί τους Αμερικανούς, με το πρόσχημα της κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής – που… δεν υπάρχει.
Απλώς, κοπιάρονται αμερικανικές πατέντες για τιμωρία της… ρωσικής ολιγαρχίας, που δεν θα μπορεί να κάνει τα ψώνια της στη Δύση.
Σ’ αυτό το σκηνικό, ο Νίκος Δένδιας βρέθηκε στη Μόσχα με τον Λαβρόφ – χωρίς κανείς να έχει αντιληφθεί ότι υπήρξε αντίστοιχη προετοιμασία της ελληνικής διπλωματίας.
Περισσότερο ήταν αποτέλεσμα της γνωστής Μητσοτακικής σπουδαιοφάνειας: έστειλε άνθρωπο στο μέτωπο της κρίσης, άρα παίζει ρόλο…
Εκεί, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών πάτησε τα κορδόνια του και χωρίς την παρέμβαση Βαγγέλη Βενιζέλου το εγχώριο μιντιακό σύστημα θα έκανε πως δεν συνέβη τίποτε.
Δια του αρμοδίου υπουργού της, η ελληνική κυβέρνηση… ας δώσουμε τον λόγο στον πρώην υπουργό Εξωτερικών:
– «Διαβεβαίωνε ότι έχει πειστεί ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ρωσική εισβολή… και στη συνέχεια ζητήσαμε μεσολάβηση της Ρωσίας για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό».
Προφανώς, η αφασία στον άξονα Μέγαρο Μαξίμου – νεοκλασικό της οδού Βασιλίσσης Σοφίας, δεν διακρίνει το αυτονόητο για την Ελλάδα: στο Ουκρανικό οι Αμερικανοί δεν είναι φίλοι και ο Πούτιν είναι εχθρός.
Τείνει να δώσει υπόσταση στον εθνικό εφιάλτη: ο ισχυρός της περιοχής να ξαναχαράσσει τα σύνορα με τους γύρω του.
