«Κρίμα που δεν πέρασε στο δεύτερο γύρο». Αποδέκτης της απογοήτευσης είναι ο Παύλος Γερουλάνος που υστέρησε, κατά οκτώ εκατοντάδες ψήφους περίπου, του Χάρη Δούκα.
Δεν είναι μομφή για τον δήμαρχο – που πέρασε δεύτερος, στην τελευταία στροφή. Αλλά κανείς δεν το λέει και για τη Διαμαντοπούλου που έμεινε τέταρτη, με σχετικά καλή επίδοση.
Για πολλούς, όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ, ότι ο Γερουλάνος πήγε ως τη βρύση και νερό δεν θα πιεί, καταγράφεται ως χαμένη ευκαιρία για το Κίνημα. Για συγκεκριμένους λόγους.
Πρώτο. Η αύρα της δημόσιας παρουσίας του έδινε στο τρίτο -σήμερα- κόμμα της Βουλής την ευκαιρία να σηματοδοτήσει, με την ηγεσία του, επανένταξη στον «κύκλο της βαριάς σοβαρότητας» και του κοσμοπολιτισμού. Όπως τα απέπνεαν, όχι μόνο από προσωπικό ταπεραμέντο και σπουδές, αλλά και από οικογενειακή προέλευση, ο Κώστας Σημίτης και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Δεύτερο. Ποιος ήταν και ποιος δεν ήταν «πρωθυπουργήσιμος» και ποιος μπορεί και ποιος όχι «να νικήσει τον Μητσοτάκη» -αν και ενδεχομένως δεν θα είναι καν παρών στις επόμενες εκλογές- που ήταν τα προτασσόμενα κριτήρια των τεσσάρων από τους υποψηφίους, είναι μεγάλη συζήτηση.
Αλλά από τους τέσσερις, ο Γερουλάνος είχε τις προϋποθέσεις να σταθεί ως προσωπικότητα, στο ίδιο επίπεδο με τον σημερινό Πρωθυπουργό και να τον κοιτάξει στα μάτια.
Όχι μόνο για τον προαναφερθέντα λόγο, αλλά και για την «αστική άνεση» που διαθέτει, όσο και ο κληρονόμος που βρίσκεται επικεφαλής της ΝΔ. Απέναντι στον οποίο η προσωπική συμπεριφορά άλλων διεκδικητών έχει εμφανή στοιχεία συμπλέγματος κατωτερότητας, που τους οδηγεί να αυτοποθετούνται σε χαμηλότερο πεδίο στις αντιπαραθέσεις μαζί του.
Ο Γερουλάνος έχει ακαδημαϊκό βιογραφικό αντίστοιχου επιπέδου με τον Μητσοτάκη και μπορεί να διαχειριστεί με αυτοπεποίθηση, τις κάστες του «αθηναϊκού» αφρού και τις ελίτ της οικονομικής δραστηριότητας. Ως επιχειρηματίας και «πρωτευουσιάνος» – με ρίζες σε «Οίκους» και των δυο ιστορικών παρατάξεων.
Τρίτο. Με τον Γερουλάνο επικεφαλής, το ΠΑΣΟΚ, όπως δείχνουν τα αποτελέσματα, μπορούσε να κλείσει τη μεγάλη πληγή του: την υστέρηση στο Λεκανοπέδιο Αττικής. Εκεί που ήταν παλιά η μεγάλη ισχύς του, υπάρχει πλέον μαύρη τρύπα που το καταπίνει, από τη μια εκλογική αναμέτρηση στην άλλη και μάλιστα… υπέρ της ΝΔ.
Έχοντας επιρροή σ’ αυτό το εκλογικό σώμα, «έφαγε» τον παλαίμαχο Σκανδαλίδη -που είχε «φάει» τη Διαμαντοπούλου- στην Α’ Αθήνας και πρώτευσε στις τωρινές αρχαιρεσίες. Χωρίς να υστερήσει χαρακτηριστικά στην περιφέρεια, παρότι ο Γ. Παπανδρέου απέφυγε να κινητοποιήσει υπέρ του τον τοπικό «Παπανδρεϊσμό», κατά περιοχή. Από το γινάτι ότι δεν τον ακολούθησε στη διάσπαση του 2015.
Τέταρτο. Ακριβώς η στάση που κράτησε σε εκείνη την τυχοδιωκτική επιλογή -παρότι ήταν φίλος, συνεργάτης και υπουργός του Γιώργου- του απέδωσε την ταυτότητα «προσώπου με χαρακτήρα και αρχές». Κατά τον ίδιο τρόπο αργότερα διαφώνησε με την ιδέα -κυρίως τω «εκσυγχρονιστών»- να εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ το όνομα και τα σύμβολά του – και τελικά το εγκατέλειψαν οι ίδιοι.
Του αναγνωρίσθηκε, με την οριστική ενσωμάτωσή του στον «ιστορικό κορμό» του Κινήματος και του επέτρεψε να είναι διεκδικητής της ηγεσίας.
Δεν το κατάφερε, αλλά παραμένει ρυθμιστής -εφόσον, ακριβώς λόγω χαρακτήρα- δεν θα αποστεί από τη θέση του: «ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να μην είναι βουλευτής».
