Όταν δεν μετέχει στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση, του Συμβουλίου της Ευρώπης ή δεν βραβεύεται για το παρελθόν του, μετέχει σε άνευρες εκδηλώσεις του Ινστιτούτου που ίδρυσε ο ίδιος. Την προσεχή εβδομάδα, ο Αλέξης Τσίπρας θα μιλήσει σε ημερίδα για την οικονομία με εισηγητές έναν αξιοσέβαστο αριστερό – που για τέσσερις ψήφους δεν έγινε γραμματέας του ΚΚΕ – και δύο επιφανείς παλαιούς σοσιαλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ. Ενδιαφέρουσα εκδήλωση, αλλά άλμα στο μέλλον δεν το λες. Οι περισσότεροι απλώς θα περιμένουν μήπως ρίξει ο ίδιος κανένα βοτσαλάκι στη θολή λίμνη του ΣΥΡΙΖΑ.
Εν τω μεταξύ και μετά τις αρχαιρεσίες στο ΠΑΣΟΚ, το θεμελιώδες πρόβλημα στη Δημοκρατική Παράταξη παραμένει – αν μιλάμε για κυβερνώσα δύναμη: Έλλειψη ηγεσίας. Δεν υπάρχει στις γραμμές της ηγετική μορφή, με ιμπέριουμ πολιτικής επάρκειας και μεγάλο βεληνεκές δημόσιας παρουσίας να οδηγήσει στην κυβέρνηση ένα από τα κόμματά της. Ή, έστω, ένα συνεργαζόμενο σχήμα.
Στο ΠΑΣΟΚ αρνούνται να αποκολληθούν από τη μετριότητα. Χάλασαν τον κόσμο απλώς για να ξαναβγάλουν τον Ανδρουλάκη. Χωρίς να πειραματιστούν τουλάχιστον με τον Γερουλάνο, το ανάγλυφο της υποψηφιότητας του οποίου διαμόρφωνε προϋποθέσεις για κάτι παραπάνω.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, το «μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα», με επίδειξη μικροαστικού σταλινισμού από τη μια πλευρά και απολιτίκ αφασίας από την άλλη, οδηγεί σε διάσπαση. Το σχήμα που το 2015 κέρδισε τρεις εκλογές, θα βρίσκεται οσονούπω με δύο προέδρους του ΣΥΡΙΖΑ, συν τρία κόμματα, προερχόμενα από τον ΣΥΡΙΖΑ, στα πέριξ.
Ας μην κρυβόμαστε: Στον ευρύτερο «προοδευτικό χώρο», μόνο δύο πρόσωπα διαθέτουν πολιτικά προσόντα να ηγηθούν με πληρότητα: Ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Αλέξης Τσίπρας. Για τον Βενιζέλο – με πολιτικό βάρος απείρως μεγαλύτερο από το σύνολο του ΠΑΣΟΚ – είναι δύσκολο να περιμένουμε κάτι, άλλωστε είναι μεγαλύτερος και από τη Διαμαντοπούλου. Το κόμμα του – με επικεφαλής κάποιον που ο ίδιος ανέδειξε – τον άφησε πάλι εκτός Βουλής και δεν δείχνει καμία διάθεση να τον επανεντάξει. Τουλάχιστον η παρουσία του θα αναβάθμιζε την κοινοβουλευτική διαδικασία.
Μένει ο Τσίπρας. Το προφίλ του υπερέχει: 50άρης με πρωθυπουργική εμπειρία – πρόσωπο με ελκυστική σκηνική παρουσία και άρτιο πολιτικό λόγο – πρώην επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας, χωρίς ηθικά στίγματα. Δεν είναι και λίγα.
Ωστόσο, αντί να αναλάβει εμπροσθοβαρή πρωτοβουλία για νέο πολιτικό φορέα που θα δώσει ενδιαφέρον στην πολιτική ζωή και θα τον ξαναβάλει στον βατήρα εκτόξευσης σε φυσικό επικεφαλής της Παράταξης, μένει στην αναπόληση του παρελθόντος.
Όταν δεν «ανοίγεται» με όσους τον καταδίωξαν, παρακολουθεί πως τα μικρομεσαία μεγέθη των ερειπίων που έμειναν πίσω του, προσπαθούν να διαδεχθούν με …διοικητικά μέτρα, τον Κασσελάκη, που ίδιος έβαλε στο παιχνίδι. Έχασε δραματικά τις εκλογές του 2023, γιατί δεν έκανε τα αυτονόητα μετά το 2019. Έχασε τον ΣΥΡΙΖΑ για αντίστοιχους λόγους. Χάνει και το μέλλον, γιατί το αναζητά σε λάθος σημείο του ορίζοντα.
Κάποιος να τον κινητοποιήσει ώστε αποσύρει τα προσόντα του από την τράπεζα των αρνητικών επιτοκίων και να τα επενδύσει σε πολιτική δράση, με δυναμική. Να αποκτήσει ταχύτητες εν ενεργεία πολιτικού και όχι ρυθμούς παρατηρητή σε αδράνεια. Δίνοντας προοπτική στην Παράταξη και ελπίδα στους πολίτες που πυκνώνουν τις γραμμές του κόμματος Δ.Ε.ΤΙ.ΝΑ.Ψ. («Δεν Έχω Τι Να Ψηφίσω»).
Τουλάχιστον ας δοκιμάσει. Στην πολιτική, τα βήματα επί τόπου ισοδυναμούν με φθορά.
