Τι ακριβώς είναι η Δικαιοσύνη στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία; Είναι ο θεσμός -με την κατοχυρωμένη λειτουργική ανεξαρτησία, απέναντι στην Εκτελεστική Εξουσία;
Ποια ανεξαρτησία όμως, όταν η ηγεσία του δικαστικού Σώματος διορίζεται από την κυβέρνηση -έστω και αν ισχύουν πλέον κάποια «φίλτρα»;
Είναι μήπως Δικαιοσύνη οι άνθρωποι που υπηρετούν τον θεσμό, με τις πράξεις και τις αποφάσεις τους; Θα μπορούσαν. Ο δικαστής δικάζει κατά τον νόμο και κρίνει κατά συνείδηση.
Αλλά, και για τα δυο υπάρχουν ερωτηματικά. Ειδικά όταν μιλάμε για «μεγάλες υποθέσεις», άλλως πώς: σκάνδαλα… Χρόνια τώρα, όλο λάδι και από τηγανίτα τίποτε.
Κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει: μην είναι Δικαιοσύνη οι κάμποι, μην είναι τ’ άπαρτα ψηλά βουνά; Α μπα, τίποτε από αυτά. Για τη σημερινή κυβέρνηση, Δικαιοσύνη είναι ο… υπουργός Δικαιοσύνης.
Οι νομομαθείς λένε ότι, όπως ο υπουργός Οικονομικών δεν αποτελεί φορολογική Αρχή, έτσι και ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν είναι δικαστική.
Η δουλειά του δεν είναι να δικάζει, αλλά να εισηγείται νόμους απονομής του Δικαίου. Όχι να δείχνει που θα καταλήξει η Δικαιοσύνη. Πολύ περισσότερο δεν είναι να χλευάζει διάδικους.
Η επιθετικότητα που βγάζει ο Φλωρίδης, τον καταπίνει
Το κάνει ο σημερινός κάτοχος του αξιώματος, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την έρευνα για τα Τέμπη. Με ελαφρότητα που θεωρείται εξουσιοδότηση, από όσους τον διόρισαν, να πυροδοτεί εντάσεις, που θα στρέφουν αλλού τη δημόσια προσοχή.
Ο Γιώργος Φλωρίδης βρίσκει ότι «όσοι μιλούν για μπάζωμα είναι για τα μπάζα», παρ’ ότι το σημερινό κόμμα του στέλνει έναν υφυπουργό του σε δίκη ακριβώς για το μπάζωμα. Άλλοτε λέει για πολιτική αρχηγό: «το πρωί μνημόσυνο και το βράδυ στα μπουζούκια νταχτιρντί». Και τώρα κρίνει ότι «τα Τέμπη και οι κλάψες για τα Τέμπη πάνε» -τέλειωσαν εννοεί.
Πιο βάναυση επίθεση για τους συγγενείς των θυμάτων δεν θα μπορούσε να υπάρχει, έστω και αν, κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, δεν αναφέρεται σ’ αυτούς.
Σε ό,τι και αν αναφέρεται, είναι θεσμικό ο αρμόδιος υπουργός να παρεμβάλλεται -με τέτοιου είδους διατυπώσεις- ανάμεσα στη Δικαιοσύνη και όσους αναμένουν δίκαιη κρίση εκ μέρους της;
Όταν μιλάμε για «πολιτικό προϊστάμενο της Δικαιοσύνης», εννοούμε ότι εγγυάται την αμεροληψία της, όχι ότι στρέφει τη μια πλευρά εναντίον της άλλης.
Ο μακαρίτης Τάσσος Σεχιώτης -του ΠΑΣΟΚ- όταν ήθελε να σχολιάσει την αναντιστοιχία της πολιτικής εξουσίας με τα πρόσωπα που την ασκούν, έλεγε: «Δεν ανήλθαμε εμείς στα αξιώματα, τα αξιώματα κατέβησαν μέχρι εμάς». Και με τη θυμοσοφία του συμπλήρωνε: «αντέχει ετούτος ο παλιότοπος…».
Αντέχει όντως. Αλλά, η πολιτική διαδρομή του σημερινού -εξωκοιβουλευτικου- υπουργού Δικαιοσύνης από το ΠΑΣΟΚ στη Δεξιά δεν δικαιολογεί την πολιτική του έπαρση. Από τους προκατόχους του μόνο ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος κατάφευγε στην προσβλητική αθυροστομία.
Οι υπουργοί ορκίζονται να «τηρούν το Σύνταγμα και τους νόμους και να υπηρετούν το γενικό συμφέρον του ελληνικού λαού»… Η ανοχή στις μεθοδεύσεις της Προανακριτικής Τριαντόπουλου δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να τηρήσει τον όρκο του ο υπουργός Δικαιοσύνης.
Ειδικά όταν οι φήμες λένε ότι του ανατέθηκε το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο επειδή ο Πρωθυπουργός ήθελε έναν «ξένο» και «αναλώσιμο», για να μην «λερωθεί» ο παραταξιακός πυρήνας.
Όσο και αν ο Φλωρίδης να δίνει εξετάσεις στη Δεξιά ως νεοφώτιστος, η επιθετικότητα που βγάζει, τον καταπίνει.
