Την ώρα που συνδυάζει στην Αμερική, επιμορφωτικό τουρισμό με διεθνή καριέρα πολιτικού καθοδηγητή, στην Ελλάδα οι δημοσκόποι παρουσίασαν «ευρήματα» που εμπεδώνουν δυο στοιχεία.
Πρώτο: η «Πλεύση Ελευθερίας -κόμμα χωρίς κορμό- συγκεντρώνει περισσότερες προτιμήσεις από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από το άθροισμα των κομμάτων που αποτελούσαν τον πρώην ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερο: η Ζωή Κωνσταντοπούλου θεωρείται περισσότερο ικανή από τον Αλέξη Τσίπρα για να ενώσει την Κεντροαριστερά. Επιπλέον διαθέτει μικρότερη απόσταση από αυτόν, απέναντι στον Μητσοτάκη, στην «καταλληλότητα για πρωθυπουργία».
Αυτές οι διαπιστώσεις, είτε είναι έγκυρες, είτε προκύπτουν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, περιγράφουν το αποτελέσματα ενός βασικού κανόνα της πολιτικής: απεχθάνεται το κενό.
Μια ανάγκη που δεν καλύπτει κάποιος θα την καλύψει άλλος, με τρόπο που μπορεί να οδηγεί οπουδήποτε.
Αυτά αποδεικνύουν ότι για όσους αξιολογούν τελευταία τον πρώην Πρωθυπουργό -κάποτε εν δυνάμει φυσικό επικεφαλής της Δημοκρατικής παράταξης- η εσχάτη πλάνη είναι χειρότερη από τις πρώτες.
Έσχατη είναι να πιστεύουν ότι ενισχύει το προφίλ του, με άνευρες εκδηλώσεις του Ινστιτούτου του και επαφές με ξεθυμασμένες προσωπικότητες στην Ευρώπη και την Αμερική – που ασφαλώς εντυπωσιάζει, με το ταπεραμέντο του.
Μπορεί να επιστρέψει σοφότερος, αλλά αυτή η σοφία, δεν θα του χρειαστεί στην εγχώρια πολιτική σκηνή – τουλάχιστον εν όψει των επομένων εκλογών. Αλλού είναι η μάχη.
Οι πρώτες πλάνες τους, ήταν ότι στις εκλογές αρκούσε το προσωπικό του εκτόπισμα, για να επικρατήσει και δεν υπήρχε λόγος να δημιουργήσει νέα κυβερνώσα ομάδα.
‘Η ότι, μετά την ήττα μπορούσε να βάλει ακόμη και τον κηπουρό του στη θέση του και να την ξαναπάρει όταν καταλαγιάζουν τα πράγματα. Το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει καν η θέση.
Στην ακμή του ο Τσίπρας δεν συγκρούσθηκε με τις δυνάμεις οπισθοδρόμησης στο κόμμα του. Αντίθετα όσοι δεν αποχώρησαν το 2015, φιλοξενήθηκαν στις κυβερνήσεις του, επέβαλαν όρους στον «οργανωμένο ΣΥΡΙΖΑ» και στο τέλος στράφηκαν εναντίον του.
Το αποτέλεσμα ήταν να απομειωθεί η προσωπική του ηγετικότατα, που υπήρξε κινητήρια δύναμη για τα εκλογικά αποτέλεσμα του 2015 και του 2019.
Όταν δεν κέρδιζε επειδή ήταν επικεφαλής της «Αριστεράς», αλλά επειδή συσπείρωνε τους ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς, αφού στο ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε κάποιος να το κάνει.
Οι ίδιοι ψηφοφόροι μετά το 2019, τον εγκατέλειψαν. Επειδή τους οδηγούσε στην αναμέτρηση για απομάκρυνση του Μητσοτάκη, με υποψήφιους υπουργούς τον Πολάκη, τη Δούρου και τον Παππά – για να αναφέρομε τρεις περιπτώσεις, συμπαθέστατων κατά τα λοιπά, προσώπων που «δεν άρεσαν» στην κοινωνία.
Ήταν το δεύτερο κύμα, μετά από όσους γύρισαν την πλάτη επειδή δεν άντεχαν τη σύμπραξη με τον Καμμένο και την ανοχή στην εσωκομματική τοξικότητα της Κουμουνδούρου.
Τώρα απέμειναν τα περασμένα μεγαλεία και η κατάσταση είναι εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν πάει μπροστά με την ίδρυση νέου κόμματος, κινδυνεύει μην τον ακολουθήσει κανένας.
Αν μείνει πίσω, με τη συνένωση των παλαιών του ΣΥΡΙΖΑ θα τον ξαναβυθίσουν. Όταν αργείς στα ραντεβού με την ευκαιρία, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τη βρεις να σε περιμένει.
Στα δυο σχεδόν έτη της απουσίας του, ο πρώην Πρωθυπουργός αναλώθηκε σε αναφορές στο παρελθόν του – χωρίς έντονη πολιτική δράση ως παράγων αντιπολίτευσης με αγωνιστική διάθεση. Αντίθετα, φάνηκε να επιδιώκει τη εύνοια του κατεστημένου.
Επειδή στην πολιτική η αμφισημία δεν ήταν ποτέ καρποφόρα, τώρα μοιραία τρώει τη δημοσκοπική σκόνη της Κωνσταντοπούλου.
