Η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη θα μπορούσε να μείνει στην Ιστορία μόνο σαν τραγωδία. Η Διοίκηση θα αναλάμβανε την έρευνα για τα αίτια και η Δικαιοσύνη τον καταλογισμό των ευθυνών.
Έγινε διαρκές κεντρικό πολιτικό θέμα, επειδή, αμέσως μετά τη σύγκρουση, η κυβέρνηση Μητσοτάκη άρχισε να χειραγωγεί την έρευνα – με παρεμβάσεις στη διοίκηση και τη Δικαιοσύνη.
Πρακτικά, επιδίωξε να συσκοτίσει την αιτία της σύγκρουσης – που θα μπορούσε να είναι πράγματι «ανθρώπινο λάθος» – και κυρίως το φαινόμενο της πύρινης έκρηξης, που ακολούθησε. Οι χειρισμοί της είναι ο ορισμός της συγκάλυψης.
Με το «μπάζωμα» του χώρου χάθηκαν στοιχεία – αλλά και… ανθρώπινα μέλη – και αξιόπιστοι επιστήμονες βεβαιώνουν ότι είναι αδύνατο να προκάλεσαν το «μανιτάρι» τα «έλαια σιλικόνης», όπως προβάλει – πριν κλείσει η έρευνα.
Η επίκληση «ξένων πανεπιστημίων», εκ μέρους της, είναι σαν τις αναφορές του Συριζαίου υπουργού Νίκου Παππά, για τη «μελέτη του πανεπιστημίου της Ιταλίας», που τον «δέσμευε» να δημοπρατήσει μόνο τέσσερις τηλεοπτικές άδειες.
Ουδείς θα κατηγορούσε την κυβέρνηση αν δεχόταν ότι η ανάφλεξη οφείλεται σε «άγνωστο υλικό» – όπως ανέφερε το… πρώην επίσημο κρατικό πόρισμα – που είχε υιοθετήσει, με τις μεγαλοστομίες του Σκέρτσου.
Αυτοενοχοποιήθηκε, με τους… κυλιόμενους ισχυρισμούς, τις παλινωδίες και την… ανασκευή του που υποδηλώνουν ότι κρύβει κάτι.
Αναρμοδίως και χωρίς στοιχεία, ο Πρωθυπουργός βεβαίωνε – με τη συνδρομή… δημοσιογράφου, που πέρασε από την πολιτική – ότι «δεν υπήρχε παράνομο φορτίο». Δυο χρόνια αργότερα απέδωσε τον ισχυρισμό του σε εξαπάτησή του.
Καθώς η «αυτοκριτική» δεν λειτούργησε – ως ανάχωμα στο ποτάμι των συλλαλητηρίων της οργής, που τον εκθεμελιώνει – επαναφέρει πρακτικές κυβέρνησής του σε προηγούμενα σκάνδαλα.
Στις υποκλοπές αναγνώρισε έγκλημα… εν αγνοία του «περίμενε τη Δικαιοσύνη» – την κρίση της οποίας προεξοφλούσε υπέρ του. Με χονδροειδείς κυβερνητικές παρεμβάσεις, «δικαιώθηκε»: υποκλοπές… δεν υπήρξαν. Ούτε υπεύθυνοι φυσικά.
Για τα Τέμπη είδε – σαν όραμα – την «αντεπίθεση της αλήθειας» – με δυο όψεις. Η μια: ποιος ευθύνεται για τη σύγκρουση «θα το κρίνει η Δικαιοσύνη» – όπως στις υποκλοπές. Η άλλη: όσα ακολούθησαν αποτελούν «σκευωρία πολιτικών αντιπάλων» – α λα Novartis.
Στην πρώτη περίπτωση οι παρακολουθούμενοι βρέθηκαν «κερατάδες και δαρμένοι». Στη δεύτερη, μια νόμιμη έρευνα της εισαγγελίας Διαφθοράς απέληξε σε τιμωρία της εισαγγελέως που τη διενεργούσε.
Ο ίδιος έδωσε το σύνθημα σε συνεδρίαση του υπουργικού Συμβουλίου, ο Σκέρτσος το «εκλαΐκευσε» με συλλογισμούς «για τα μπάζα» και μέσα σε 48 ώρες ο καλολαδωμένος προπαγανδιστικός μηχανισμός του «συστήματος Μητσοτάκη» συντονίσθηκε στην αναπαραγωγή του.
Υπουργοί και δημοσιογράφοι – παπαγάλοι πλασάρουν ανερυθρίαστα ότι το θέμα με τα Τέμπη δεν είναι η σύγκρουση και η χονδροειδής κυβερνητική παρέμβαση που ακολούθησε. Είναι η… αντιπολίτευση – που θέλει να ρίξει την κυβέρνηση. Η απόγνωση βγάζει μάτι και η ιστορία επαναλαμβάνεται με φάρσες.
Η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη – πόσο μάλλον ικανή να σκευωρήσει. Και τα εκατομμύρια των διαδηλωτών που ζητούν «οξυγόνο» – στη μνήμη των 57 που χάθηκαν – δεν τρώνε κουτόχορτο: προσβάλλονται με τον ισχυρισμό ότι «παρασυρθήκαν» από «θεωρίες συνομωσίας».
Αλλά στο μέγαρο Μαξίμου παίζουν τα ρέστα τους. Ότι η – υπό συνταξιοδότηση – εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεωργία Αδειλίνη, συνδράμει ξανά το κυβερνητικό αφήγημα, επιβεβαιώνει το διπλό ριμέικ που στήνεται.
