Μόνο αγορεύσεις σε Κοινοβούλιο στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα δεν ακούσθηκαν. Ήταν συνεδρίαση για λύπηση, με ομιλίες πολιτικών αρχηγών ανιαρές, ή «περί διαγράμματου», ενώ όσο περνούσε η ώρα αραίωνε η παρουσία βουλευτών, παρά τη σημασία του θέματος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε δυο φορές για το σχέδιο «αμυντικών δαπανών» της κυβέρνησής του, αλλά… δεν το παρουσίασε – προφανώς γιατί δεν υπάρχει. Και η δεξιά -όπως την έβλεπε – πλευρά την αίθουσας, τον υποδέχθηκε σαν να έκανε αγγαρεία.
Μπορεί να έφταιγε ο λογογράφος. Ή ότι στη δευτερολογία του έφυγε η Ντόρα που, δίκην αρχηγού των κλακαδόρων, δίνει τον τόνο για αποθέωσή του στις προκάτ κορώνες. Δεν ήταν η μόνη: στο τέλος μόλις 42 χειροκροτητές έμειναν στην αίθουσα.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης ανέγνωσε δυο κείμενα για σεμινάριο, χωρίς γωνίες και αντιπολιτευτικό σφρίγος που θα ανησυχούσε τον Πρωθυπουργό. Έναντι του οποίου υπερείχε μόνο στο ποσοστό παρουσίας βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στην αίθουσα.
Για τον Σωκράτη Φάμελλο θα μπορούσε να είναι καλή μέρα. Αν δεν του είχαν δώσει ένα χαρτί με λάθος στοιχεία για την εθνική αμυντική βιομηχανία – που τον αποσυντόνισε – αν οι δυο στους τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν απέφευγαν να τον χειροκροτήσουν και αν δεν ζητούσε εκλογές που θα βγάλουν 5ο το κόμμα του!
Ο Βελόπουλος κομπορρημονούσε, ο Κουτσούμπας ξύλινος, ο Χαρίτσης «δεν το ‘χει» κοινοβουλευτικά – με τις… υποκλίσεις όσο μιλάει – και οι δυο της λούμπεν ακροδεξιάς ξόδευαν απλώς τον χρόνο .
Μόνο η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήξερε γιατί βρίσκεται στην αίθουσα. Μίλησε ελάχιστα για την ατζέντα της ημέρας – που δεν υπήρχε άλλωστε – αλλά ήξερε ποιο είναι το ακροατήριο της και του έκανε ενέσεις αυτοπεποίθησης. Με αυτοαναφορές – φροντιστήριο «τι είναι πατριωτισμός» και χωρίς εκπτώσεις στην αντιπολιτευτική επιθετικότητα, που δίνει αέρα στα δημοσκοπικά πανιά της.
Σ’ αυτό το περιβάλλον το μόνο που θα είχε ενδιαφέρον για τους πολιτικούς παρατηρητές, ήταν ο υπουργός Άμυνας – ως αρμόδιος με το θέμα. Έχοντας μάλιστα την ευκαιρία να υπερβεί το χαρτοφυλάκιό του, αφού, παραδόξως, απουσίαζε ο υπουργός Εξωτερικών.
Ωστόσο ο Νίκος Δένδιας δεν συνέχισε την πρόσφατη «παράσταση δελφίνου» στο Πεντάγωνο – με καμία 60ρια βουλευτές της ΝΔ και δυο πρώην πρωθυπουργούς.
Ποιος δελφίνος; Η αγόρευσή του – με το δώρο που του έκανε ο Πρωθυπουργός, εκχωρώντας του την τριτολογία του – οι αμοιβαία οικείες κινήσεις των σωμάτων τους και η εμφανής αρμονία του συγχρωτισμού τους, μόνο εσωκομματικό αντίπαλο του Μητσοτάκη δεν έδειχναν.
Ο ημέτερος «Α.Ο.» – ενημερωμένος συνήθως για τα ενδοκυβερνητικά – σημείωνε σε διπλανή στήλη, ότι ο υπουργός «έδειχνε να απολαμβάνει μιας πολύ καλής σχέσης με τον Κ. Μητσοτάκη».
Μετέφερε μάλιστα την εκτίμηση βουλευτών ότι, ο Πρωθυπουργός «ξέρει ότι ο Δένδιας δεν πρόκειται ποτέ να θέσει θέμα διαδοχής, αν δεν το ανοίξει ο ίδιος, οπότε αισθάνεται μαζί του πιο ασφαλής από ό,τι με τους φίλους του».
Συμπέρασμα: Ο, υποτιθέμενος, Νο1 ενδιαφερόμενος για χαλίφης στη θέση του χαλίφη, πήγε στη Βουλή ντυμένος Χατζηδάκης. Αν σκοπεύει να διαδεχθεί τον Μητσοτάκη, προφανώς θα το επιδιώξεις στις εκλογές – και άρα μόνο αν ο Πρωθυπουργός τις χάσει.
Πολλοί στη ΝΔ πρέπει να έριξαν κλάμα: ο φορέας του εσωκομματικού αντιμητσοτακισμού, δεν είναι αντιμητσοτακικός.
